پسرها با صورتهای سرخ و خیس از عرق سری به خانه میزدند، سرشان را توی پارچ آب میکردند و بعد دوباره تا شب پیداشان نمیشد، یا مشغول ارابه بازی بودند، یا قایم باشک، یا فوتبال یا استپ هوایی.
پسرها با صورتهای سرخ و خیس از عرق سری به خانه میزدند، سرشان را توی پارچ آب میکردند و بعد دوباره تا شب پیداشان نمیشد، یا مشغول ارابه بازی بودند، یا قایم باشک، یا فوتبال یا استپ هوایی.
دخترها اما آرام تر بازی میکردند، چندتایی دور هم جمع میشدند، زیراندازی پهن میکردند عروسکهایشان را بغل میزندند و خاله میشدند.
یک عالمه دوست پیدا میکردند، کلی میدویدند، جیغ میزدند و انرژیهایشان را خالی میکردند، یاد میگرفتند که اگر کسی افتاد کمکش کنند، یاد میگرفتند خودشان حقشان را توی بازی پس بگیرند.
بچههایی با اندام متناسب و قدبلند، قوی و محکم، با آداب اجتماعی در حد یک مرد و زن سی، چهل ساله. با تمام اهل محل هم دوست بودند.
پسرها سرشان شب تا صبح و صبح تا شب توی صفحه لپ تاپ و گوشی و نوتبوک و آی پد است، یا به دنیای بنفش وایبر سرگرمند یا دنیای آبی فیسبوک. هزار دوست مجازی هیچوقت ندیده دارند، هزار چیزی که باید 20 سال دیگر یاد بگیرند، یاد میگیرند.
یا پای سیستم خانگی نشستهاند، جلوی دستشان ظرف پر از چیپس و پفک دارند، حرص میخورند که چرا GAME OVER شدند.
بعد پرخاشگر میشوند و تا یک کلمه بگویی داد میزنند" اعصاب ندارم!"
دخترها از صبح تا شب و از شب تا صبح مشغول غذا دادن به POU و بزرگ کردن او هستند، دنبال اینکه مد لباس بقیه چطور است.
دوستهایشان مجازی شده، تکان نمیخورند و با یک گوشی در دست به تختهایشان میخکوب شدهاند. حتی مسیر خانه تا مدرسه را نیز موبایل بازی میکنند.
چاق میشوند، یاد نمیگیرند با بچههای دیگر دوست شوند، آدمهای کارتونی الگویشان میشود و نسل بچههای فیسبوک و وایبر تحویل جامعه میشوند.
بچههایی بی تحرک و ضعیف، با قند و چربی بالا، بدون اینکه اگر کسی حقشان را خورد توانایی دفاع داشته باشند.
همه اینها پیامدهای پیشرفت علم و صنعتی شدن جوامع است، جوامعی که بچههاشان نمیدانند باید چطور از تکنولوژی استفاده کنند. اینها نظر یک کارشناس ارشد مشاوره است که در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه کرمانشاه، مطرح میکند.
مهناز قراول باشی معتقد است: پیشرفت علم و تکنولوژی جزء جدایی ناپذیر جامعه است و هم کودکان نسل امروز و هم خانوادههای آنان درگیر آن شدهاند و درگیری خانوادهها به درگیری کودکان نیز دامن میزند.
وی به تاثیر جامعه و همسالان در تربیت کودکان اشاره میکند و ادامه میدهد: بچههای قدیم 60 تا 70 درصد توسط خانواده و والدین تربیت میشدند و این درصد برای بچههای امروزی کمتر شده و آنها بیشتر از همسالان خود و جامعه الگو میپذیرند.
این مشاور یادآوری می کند: وقتی که همه بچهها گوشی و تبلت دارند از یکدیگر الگو میگیرند و تقلید میکنند و اگر کسی نداشته باشد، احساس ضعف و بی اعتماد به نفسی میکند.
قراول باشی یک عامل دیگر را نیز در تغییر زندگی کودکان امروز موثر میداند و آن تغییر مکان زندگی است.
وی میگوید: در گذشته خانهها حیاط بزرگ داشت و یا کوچهها برای بازی بچه ها مناسب بود، اما امروز خانهها آپارتمانی شده و حیاط آپارتمانها نیز توسط ماشینها اشغال میشود.
به گفته این مشاور، این شرایط راهی برای بچهها باقی نمیگذارد جز آنکه به کامپیوتر و موبایل متوسل شوند.
از معایب این شرایط هم میگوید، از اینکه کودکان چاق و بیتحرک میشوند و بیماریهای دیابت و سرطان در کشور رخ میدهد. از اینکه بچهها ضعیف بار میآیند و نمیتوانند به خوبی با همسالان خود تعامل برقرار کنند، کودکانی که با چیزهایی آشنا میشوند که متناسب با سن آنها نیست.
قراول باشی با بیان اینکه تکنولوژی به خودی خود بد نیست و موجب آسایش است، اما باید شیوه استفاده از آن درست باشد، به خانوادهها توصیه کرد: زمان و شرایط استفاده فرزندان خود از تکنولوژیهایی مانند گوشی، لپتاپ و تبلت را مدیریت کنند.
وی افزود: لازم است خانوادهها زمان و قوانین خاصی برای استفاده از تکنولوژی در نظر بگیرند.
این مشاور توصیه کرد: خانوادهها زمانی را برای اینکه فزرندان خود را به پارک ببرند، اختصاص دهند و با سپردن فرزندان خود به مهدکودک امکان تعامل آنها با سایر کودکان را فراهم کنند.
و آخر اینکه اگر این روند ادامه پیدا کند، بچههای سه سالهای که امروز در کمتر از چندثانیه به راحتی الگو قفل گوشی موبایل را باز میکنند، در آینده با چشمهایی ضعیف و قدی کوتاه و هیکلی چاق در جامعه پر میشوند و هر روز خبر از سکته و سرطان جوانان میشنویم و اینکه در دام شیادان اینترنتی افتادهاند. پس خانوادهها به هوش باشند!
گزارش از: فاطمه کمانی، خبرنگار ایسنا، منطقه کرمانشاه
انتهای پیام
نظرات