تصويري كه سينماي ما از جامعه ايران در آن سوي مرزها نشان مي‌دهد، تصويري بيمارگونه است. پرويز كيميايي كارگردان فيلم ”ايران سراي من است كه گويا بر سر فيلم با تهيه كننده خود اختلاف دارد، در گفت‌وگوي اختصاصي با خبرنگار هنري ايسنا با عنوان كردن مطالب فوق گفت: اگر قرار است ناهنجاري‌هاي اجتماعي در سينما مطرح شود، بايد در وحله اول اين فيلم‌ها را مردم كشور ما ببيند تا مسوولين براي علاج آن، راهكارهاي مناسب پيدا كنند نه اين كه فيلم‌ها منحصر به نمايش آن‌ها در جشنواره‌هاي خارجي و كسب جوايز باشد. زيرا خارجي‌ها لزوما طبيب جامعه نيستند و دلشان هم براي ما نمي‌سوزد. وي افزود: ‌خيلي جالب است كه اكثر فيلم‌هايي كه در خارج از كشور موفقيت پيدا مي‌كنند، فاقد ساختار سنيمايي، و قواعد درست فيلمسازي يعني دارا بودن يك فيلمنامه منسجم، پرداخت مناسب مي‌باشند. در واقع به بهانه ساده ديدن، سهل انگاري در پرداخت اثر، عامل موفقيت فيلم‌ها شده است، كما اين كه در هيچ يك از نقدهاي روزنامه‌هاي خارجي راجع به بيان سينمايي و ساختار دراماتيك فيلم‌هاي ايراني صحبتي نمي‌شود. و فقط داستان آن را شرح مي‌دهند و آن را هم سعي مي‌كنند به مسايل ايران نسبت دهند. وي تاكيد كرد:‌ متاسفانه يك مثلثي تشكيل شده از منتقد، پخش كننده و جشنواره‌ها وجود دارد كه يكديگر را شديدا حمايت مي‌كنند و اين در واقع به يك نوع تجارت تبديل شده است و به همين دليل از بابت فيلم‌هاي ايراني كه اكثرا به قيمت خيلي كمي خريداري مي‌شوند، پول كلاني به جيب پخش كنندگان خارجي سرازير مي‌شود؛ آن‌ها در خيلي مواقع تعيين تكليف و حتي خط مشي براي سازندگان اين نوع فيلم‌ها تعيين مي‌كنند كه البته بسيار خطرناك است. كيمياوي تصريح كرد: ما نگاه جدي به سينما نداريم نگارش يك فيلمنامه بيش از 9 ماه وقت مي‌خواهد و من در تعجبم چگونه يك فيلمساز مي‌تواند 3 فيلم در سال بسازد؟! كشور ما كشوري است با تاريخ چند هزار ساله با افسانه‌هاي كهن و با شخصيت‌هاي بزرگ و با ادبيات و شعر غني كه متاسفانه نشانه‌اي از اين‌ها در فيلم‌هاي ما منعكس نيست؛ ما هنوز پيرو مكتب سوررئاليسم ايتاليا هستيم و هنوز نتوانسته‌ايم هويتي مستقل در سينماي خود پيدا كنيم؛ من به عنوان يك تماشاگر با ديدن اين فيلم‌ها احساس غرور و افتخار نمي‌كنم؛ فيلم‌هايي كه در آن چهره‌اي مفلوك و عقب مانده از ما به تصوير مي‌كشند. پرويز كيمياوي در مورد آخرين ساخته‌اش ” ايران سراي من است ” به ايسنا گفت: ميكس نهايي فيلم مرداد ماه 79 به وسيله آقاي جهانگير ميرشكاري با حضور اين جانب به اتمام رسيد و تحويل تهيه كننده جهت اكران عمومي شد ولي متاسفانه پس از آن تاريخ تهيه كننده ميكس مجددي توسط مير شكاري انجام داد كه نتيجه به هيچ وجه مطلوب نيست؛ طبق گفته آقاي مير شكاري از آن جهت ايشان اقدام به اين عمل غيرحرفه‌اي نمودند كه از طرف خانه سينما وادار به انجام اين كار شدند. وي تاكيد كرد: ‌من اعتراض خود را به وزارت ارشاد، بنياد سينمايي فارابي كه سرمايه گذار فيلم است و همچنين خانه سينما اعلام داشته‌ام و اميدوارم كه اگر هيات داوري خانه سينما واقعا حرفه‌اي عمل كند با توجه به احترام به حقوق مولف بايد جلوي اين نابساماني‌ها و هرج و مرج را بگيرد و از حقوق كارگردان‌ها دفاع كند و نگذارد هر آدمي صلاحيت اثري را مخدوش كند. كيمياوي خاطر نشان كرد:‌ من اين فيلم را با زحمت زياد و با هزينه بسيار كمي ( حدود 50 ميليون تومان ) به اتمام رساندم؛ در حالي كه پس از اتمام فيلم، بنياد سينماي فرابي بيش از يكصد ميليون تومان به تهيه كننده بابت اين فيلم وام داده است و تهيه كننده هم پس از 2 سال هيچ عجله و نگراني براي اكران شدن فيلم ندارد. و به اين ترتيب مي‌‌خواهد پرداخت وام‌ها را به عقب بياندازد. وي اضافه كرد:‌ متاسفانه هيچ نظارتي و بازرسي هم وجود ندارد كه به اين حساب‌ها رسيدگي شود تا تهيه كننده ( محمدرضا سرهنگي ) مجبور شود كه فيلم را هرچه زودتر اكران كند تا اين فيلم تازگي‌اش را از دست ندهد و كاگردان بيش از اين خسارت معنوي نبيند. وي اظهار اميدواري كرد كه قانون حق مولف به شكل صحيح آن تصويب شود و اين سينما قانونمند شود. انتهاي پيام