نگاه عرفاني به ادبيات، نگاه مبنايي است كه هم ادبيات كودك را شامل مي‌شود و هم ادبيات بزرگسال را. نرگس آبيار ـ نويسنده‌ي ادبيات كودك و نوجوان ـ در گفت‌وگو با خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) با بيان اين مطلب تصريح كرد: به هيچ وجه با اين نظر كه كودكان تصوف نمي‌پذيرند، موافق نيستم. چراكه داشتن نگاه مبنايي كه نگاه فلسفي و عرفاني را در بر مي‌گيرد، از ملزومات ادبيات كودك است. اين نويسنده با تاكيد بر اينكه جايگاه نگاه مبنايي در ادبيات خاص كودكان ما بسيار ضعيف است، گفت: اغلب نويسندگان كودك و نوجوان بر اين باورند كه نبايد با بچه‌ها مسائل فلسفي را در ميان گذاشت و اين مسائل را براي بچه‌ها ثقيل مي‌دانند. وي افزود: گمان مي‌كنم كه ما بچه‌ها را خيلي دست‌كم مي‌گيريم و به جاي آنكه آنان را «كودك» بدانيم، «كودن» مي‌دانيم. در صورتي كه در كتاب‌هايي مثل «ماهي كوچولو» به اين مسائل با زباني خيلي ساده پرداخته شده است. مضاف بر اينكه ادبيات كهن ما مالامال از اين نوع حكايات و داستان‌هاست. آبيار با تاكيد بر لزوم آموزش اين مسائل به كودكان و نوجوانان، گفت: ما در آموزش مسائل اخلاقي نيز بايد از ديدگاه ريشه‌يي ـ مبنايي بهره بريم. چراكه اگر بناست دروغ گفته نشود، بايد دقيقا علت آن براي مخاطب مشخص باشد؛ ولي متاسفانه مسائل مبنايي، يا در كتابهاي ما مطرح نمي‌شود يا اگر مطرح مي‌شود، خيلي شعارگونه است. وي تاكيد كرد: البته فرم داستان نيز در اين زمينه و تاثيرگذاري آن بسيار مهم است. البته قرار نيست كه ما پيوسته بچه‌ها را نصيحت كنيم؛ درواقع تنها رسالتي كه نويسنده مي‌تواند در اين ژانر كودك و نوجوان داشته باشد اين است كه چالش و حركتي را سبب شود. يعني كافي است تنها يك سؤال را در ذهن مخاطب ايجاد كند. انتهاي پيام