شعر يك هنر فردي و بومي است، يعني در ابتدا ما ايراني هستيم و حس، تاريخ، اطلاعات و انديشه هايمان ايراني است. به گزارش ايسنا به نقل از ستاد خبري همايش هنر و جهاني شدن “منوچهر آتشي” با بيان اين مطلب افزود: اگر اين ها را خوب اخذ و نقل كرده باشيم، مي‌توانيم با جهان پيوند داشته باشيم و انديشه‌هايي را از جهان بگيريم و خودي كنيم. اين شاعر در ادامه گفت: اما مشكل در اين جاست كه ما از گذشته خود بريده‌ايم، وقتي يك شاعر جوان نمي‌تواند يك قصيده ناصر خسرو را از رو بخواند، چگونه مي‌خواهيم جهاني شويم؟ وي درباره‌ي نقش زبان در انتقال و عرضه شعر به جهان گفت: زبان ما بسيار مهجور و ناشناخته است و تقريبا اكثريت مردم جهان هيچ اطلاعي از آن ندارند. ”آتشي” راه حل اين مساله را ترجمه دانست و اظهار كرد: اما چه كساني بايد با ترجمه اين شعر را جهاني كنند؟ اشخاص و موسسات خصوصي كه نمي‌توانند اين كار را انجام دهند، نهادهاي دولتي هم چندان توجهي به اين مقوله نشان نداده‌اند. سراينده مجموعه شعر «چه تلخ است اين سيب» گفت: به عنوان مثال در كشور كره موسساتي وجود دارد كه خوشان آثار خود را ترجمه و صادر مي‌كنند. حتي از اين طريق ارز هم به دست مي‌آورند. مثلا وقتي يك سلسله كتاب ترجمه شده از كره به انگليس برود معلوم است كه شعرشن جهاني مي‌شود. “آتشي” ترجمه شعر ايران را در فرايند جهاني شدن ادبيات، بسيار ضروري و اساسي دانست و گفت: ما هم بايد موسساتي داشته باشيم كه با ترجمه شعر معاصر فارسي، جايگاه ما را در ادبيات جهان ثتبيت كنند. ضمن اين كه شاعران هم بايد به ريشه‌هاي اصيل و بومي شعرمان آگاهي داشته باشند. همايش “هنر و جهاني شدن” به همت مركز مطالعات و تحقيقات هنري وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي با حضور انديشمندان سراسر جهان 27 و 28 دي ماه در تهران برگزار مي شود. انتهاي پيام