در صورتي كه نويسنده‌ي كودك و نوجوان نسبت به كار خود اشراف داشته باشد، هيچ خط قرمزي در مورد بهره ‌گيري از تخيل براي كار او وجود ندارد. آتوسا صالحي شاعر و منتقد ادبيات كودك و نوجوان در گفت و گو با ايسنا با بيان اين مطلب گفت: تصور هرگونه مرزي براي تخيل، محدوديت تراشي براي آن است و اين با ذات تخيل در تناقض است. اين شاعر كودكان تاكيد كرد: براي اين‌كه ذهن به تخيل برسد، بايد آزاد باشد. يعني وقتي ذهن از چارچوب و مرز واقعيت‌ها خارج مي‌شود، تخيل حاصل مي شود. ‌بنابراين تصور هر چارچوبي براي تخيل، غير منطقي است. وي تصريح كرد:‌ كسي كه نسبت به اصول ادبيات كودك آشناست اين قدرت را دارد كه فضاي كودكانه را در ذهنش متصور شود، چنين فردي هرچه بيشتر و بيشتر از تخيل خود استفاده كند، بهتر است. اگرچه كه ممكن است در عمل اثر او به سمت سورئال ميل كند. آتوسا صالحي گفت: به كارگيري فضاي سورئال براي كودكان بلامانع است. چرا كه وقتي ما به عنوان شنوندگان به گفت و گوهاي عادي بچه‌ها گوش مي‌كنيم، مي‌بينيم كه گفت و گوي آنان به فضاي سورئال خيلي نزديك است. اين منتقد ادبي كودكان و نوجوانان گفت: كودكان در تخيلاتشان مي‌توانند مرز بين واقعيت‌ها و تخيلات را بشكنند و پديده‌اي نوين را ايجاد كنند. بنابراين آن‌چه ما ، ‌در اشعارمان تحت عنوان جاندار‌پنداري و امثال اين‌ها را مي‌شناسيم و براي زيبايي كار، آن‌ها را استفاده مي كنيم و به ديگران آموزش مي دهيم ، كودك به طور طبيعي در ذهن خود، آن‌ها را داراست و در برخورد با واقعيت‌هاي اطرافش از آن‌ها استفاده مي‌كند؛ بدون اين‌كه ويژگي‌هاي تخيل به او آموزش داده شده باشد. آتوسا صالحي تاكيد كرد: ‌ذهن كودك پر از تخيل است، بنابراين آثاري كه بيشترين تخيل را در دل خود داشته باشند، بيشترين ارتباط را با كودك برقرار مي‌كنند؛ چون از جنس نگاه كودكند. وي گفت: مشكل اين است كه گاه نويسندگان، تخيل را با شگردهاي ادبيات بزرگسال اشتباه مي‌گيرند و با تخيلاتي از جنس ادبيات بزرگسال با آن مواجه مي‌شوند. در چنين مواقعي چون دستاورد آنان از جنس ادبيات كودك نيست و فاقد نگاه كودكانه است با كودك ارتباطي برقرار نخواهد كرد. انتهاي پيام