در ماه‌های نخست پس از انقلاب اسلامی ایران، آثار و قطعات ماندگاری در حوزه موسیقی با شور و حال آن روزها به همت هنرمندان کشورمان ساخته و منتشر شد؛ آثاری که همنوا با مردم، از فجر و طلوعی نو سخن می‌گفتند و همواره خود را بر جریده تاریخ این مرز و بوم ثبت خواهند دید.
بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در طول دهه فجر، ۱۰ قطعه ماندگار از موسیقی معاصر ایران را همراه با شرح کوتاهی بر آن‌ها منتشر خواهد کرد.
از جمله ترانه‌های به یادگار مانده در وصف ایران، ترانه کمتر شنیده شده «ایران ایران» با صدای «مازیار» است.
عبدالرضا کیانی‌نژاد یا «مازیار» در اول تیرماه ۱۳۳۱ در شهر بابل به دنیا آمد. در نوجوانی استعداد شگرفش را در زمینه خواندن نشان داد و کار حرفه‌ای خود را از اردوی جوانان رامسر آغاز کرد.
در همان زمان صدای استثنائی او در سال ۱۳۵۲ کشف و اولین ترانه‌اش با نام «آرزوهای فردا» به بازار هنر عرضه شد.
پس از آن ترانه‌های وی یکی پس از دیگری به گوش علاقه‌مندان رسید، ترانه‌های ماندگاری چون زمزمه، عزیز، کبوتر، ساقی، آدم برفی، عادت و…
وی آخرین ترانه خود را بانام «ایران ایران» را که شاید ماندگا‌ترین آن‌ها باشد، در سال ۱۳۵۷ اجرا کرد.
مازیار سرانجام در سحر‌گاه 16 فروردین ۱۳۷۶ یعنی درست دو ماه و نیم مانده به ۴۵ سالگی‌اش دیده از جهان فرو بست.
متن ترانه ایران ایران مازیار به شرح زیر است:
«اگر ایران بجز ویران‌سرا نیست / من این ویران‌سرا را دوست دارم
اگر آب و هوایش نیست دلکش / من این آب و هوا را دوست دارم
تمام عالم از آن شما باد / من این یک تکه جا را دوست دارم
دیگه ندارم طاقت موندن / من این شهر و رها می‌کنم از درد شبونه‌ام
دل موطن من مرده زبیداد زمونه‌ام
های های های های....
سرم روی تن من، نباشه / گر که بیگانه بشه هموطن من
اگه خاک من از دست بره جایی ندارم / دلم می‌میره از غصه دیگه، نایی ندارم
بجز نام تو‌ای مام وطن! ای موطن من! / دگر برروی لبهای خود، آوایی ندارم
ایران! ایران! ایران!
سرم روی تن من، نباشه / گر که بیگانه بشه هموطن من»
انتهای پیام
نظرات