به گزارش ایسنا، بهروز غریب‌پور - کارگردان و استاد به‌نام نمایش عروسکی - در روزنامه «وقایع اتفاقیه» نوشته است: اساساً نمایشگـری عروسکی و بازی‌دهندگی عروسک، هنر تواضع و فروتنی است. همواره بازی‌دهنده عروسک، پنهان می‌ماند تا عروسک و موجودی که با دستان او جان می‌گیرد، دیده شود. به بیان دیگر، بازی‌دهنده عروسک تمام انرژی‌اش را می‌گذارد تا عروسکش دیده شود. حتی در مکتب نمایشگری عروسکی بونراکو که اساس بر دیده‌شدن بازی‌دهنده است، تمام سعی و اهتمام بازیگر این خواهد بود که عروسک، نمایش بیشتری داشته باشد.

غالب کسانی که در این حرفه مشغول هستند این ویژگی را دارند؛ عادت دارند به دیده‌نشدن. این ویژگی برای دنیا فنی‌زاده منحصربه‌فرد نبود. او به‌دنبال این بود که عروسکش بیشتر از خودش دیده شود و شهرت پیدا کند. بعد از رفتن اوست که مردم می‌فهمند چه کسی عروسک مشهورش را بازی می‌داده است. دنیا فنی‌زاده، یک نکته بارز دیگر داشت؛ او فرزند بازیگر بسیار محبوب و درعین‌حال جوانمرگ‌شده سینمای ایران بود. پرویز فنی‌زاده، دوگانه عزیز بود؛ هم زود از دنیا رفت و هم هنرمند بزرگی بود.

دنیا فنی‌زاده هرگز تکیه بر نام پدرش نکرد. خود او چنان جوهری داشت که زمانی که رشد کرد، در بازی‌دهندگی، فنی‌زاده ثانی شد. این ویژگی مهمی است. او به فرزندان دیگر هنرمندان این پیغام را داد که نباید ناامید شوند. دنیا فنی‌زاده در دنیای عروسکی آن‌قدر صبوری کرد تا به این نقطه برسد.

فرزندان بسیاری از هنرمندان راه پدر و مادرشان را طی می‌کنند و زیر فشار نام خانواده به‌طوردائم در حال بازجویی هستند اما دنیا فنی‌زاده توانست پاسخگوی جامعه باشد و مستقل از پرویز فنی‌زاده راهش را ادامه دهد. می‌شود از تجربه او استفاده کرد. او دنیای خودش را کشف کرد و درست در نقطه‌ای که باید از زندگی‌اش لذت می‌برد، ناکام ماند.

انتهای پیام