در محلهٔ ولاغوز شهرستان کردکوی عزاداران با دستانی گره‌خورده بر شانه‌های یکدیگر، زنجیره‌ای انسانی می‌سازند و هم‌زمان با حرکاتی آهنگین، پا بر زمین می‌کوبند.

آنها هم‌جهت با عقربه‌های ساعت می‌چرخند، گویی حلقه‌ای از ماتم را گرداگرد «میدان عشق» ترسیم می‌کنند. در مرکز این دایره، مرثیه‌خوان اشعار حماسی و مذهبی را فریاد می‌زند و حاضران با پاسخ‌های همنوا، فضا را از نوای سوگ انباشته می‌کنند.

این چرخش نمادی است از گردهم‌آیی در غم زینب (س)، آنگاه که برادر و فرزندانش را در کربلا وداع گفت، این آیین کهن، میراثی نسل‌به‌نسل از سال‌ها پیش تا امروز است. هر سال در دههٔ اول محرم، هیئت‌های کردکوی با نظمی آیینی به سوی محلهٔ ولاغوز حرکت می‌کنند تا شعله‌های این سنت را روشن نگاه دارند.

جالب آنکه این مراسم تنها محدود به کردکوی نیست؛ هزاران نفر از روستاهای اطراف و حتی استان‌های همجوار، راهی این دیار می‌شوند تا در  تجمع عظیم سوگ شرکت کنند. 

فراتر از آیین، زنجیره‌ای از وفا و حماسه

جوش‌زنی را نمی‌توان صرفاً یک مراسم دید؛ این آیین، حلقه‌ای از وفاداری به شهدای کربلاست.

 یکی از راویان محلی تأکید می‌کند، جوش‌زنی، جوش‌دادن دل‌ها بر داغ اهل بیت است؛ زنجیره‌ای انسانی که پاسدار حریم شهیدان می‌ایستد.

این حرکت جمعی، با وحدتی کم‌نظیر، واقعهٔ عاشورا را در قالب زنده‌ترین نمادهای حماسی بازسازی می‌کند.

جوش‌زنی کردکوی، چرخشی است بی‌پایان بر مدار حزن و عشق؛ آیینی که با پاهای برزمین‌کوفتهٔ عزاداران، نه فقط خاک، که دل‌های تاریخ را نیز به لرزه درمی‌آورد.

این سنت، زنده‌ترین روایت وفاداری مردمی است که هر سال حلقه‌های ماتمشان تنگ‌تر می‌شود تا ندای حسین (ع) در فراموشی زمان گم نشود.

انتهای پیام