به گزارش ایسنا، روبرتو باجو در پایان دوران حرفه‌ای‌اش زندگی در شهر را رها کرد چون دیگر نمی‌توانست نگاه‌های خیره مردم در خیابان و خاطرات سخت‌ترین لحظه دوران فوتبالش را تحمل کند. او امروز در حومه شهر زندگی می‌کند، ظاهری کاملاً متفاوت دارد اما شادتر است. باجو یکی از بهترین فوتبالیست‌های تمام دوران است اما به نوعی او را به خاطر از دست دادن ضربه پنالتی در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ مقابل برزیل به یاد می‌آورند.

باجو لباس یوونتوس، میلان و اینتر را پوشید و در فیورنتینا عملکرد خوبی را از خود نشان داد.

اما او فقط این نبود. او فوتبالیستی بود که چندین نسل‌ را عاشق فوتبال کرد؛ کاری که فقط بازیکنی با شماره پیراهن و مدل مویی مثل او می‌توانست به‌سادگی و مثل آب خوردن انجام دهد.

روبرتو باجوی ۵۸ساله سه دهه پس از آن کابوس ویرانگر دور از انظار عمومی زندگی می‌کند. او به طور کامل از زندگی شهری کناره‌ گرفته و تنها گهگاهی در رویدادهای بزرگی مانند جام جهانی باشگاه‌ها در آمریکا دیده می‌شود و بیشتر به کار در خانه و باغش علاقه‌مند است.

او که زمانی بهترین فوتبالیست جهان - برنده توپ طلای سال ۱۹۹۳ - بود، در حومه شهر زندگی می‌کند و یک فیات کارکرده‌ی ۴۰ساله را سوار می‌شود. او نه‌تنها از نظر روحی که از نظر جسمی نیز به دلیل مصدومیت‌های فراوان دوران فوتبال حرفه‌ای، دردهای شدیدی را تجربه می‌کند. هم‌دوره‌های او مرتبا در مسابقات خیریه اسطوره‌ها فوتبال بازی می‌کنند ولی «رابی» حتی نمی‌تواند بدود!

دخترش می‌گوید: «چیزی که واقعا آزارم می‌دهد، دیدن او در ۵۸سالگی است که درهم‌شکسته. از وقتی بازنشسته شده دیگر بازی نکرده است. حتی وقتی با ما در حیاط بازی می‌کرد، بعد از خوردن دریبل دوم تسلیم می‌شد چون دردش شروع می‌شد و می‌ترسید دوباره مصدوم شود. نمی‌دانم حاضر بودم چه چیزهایی را بدهم تا ۹۰ دقیقه دیگر او را در زمین ببینم.»

چرا روبرتو باجو به حومه شهر رفت؟

باجو که از زندگی در فلورانس، تورین، میلان، بولونیا و برشا خسته شده بود، در شمال ایتالیا در روستای کالدونیو، نزدیک ویچنزا، زندگی می‌کند. این اسطوره در یکی از مصاحبه‌های نادرش گفت: من هیزم می‌شکنم، تراکتور می‌رانم و عصرها آنچنان خسته‌ام که از خستگی غش می‌کنم.

او با یوونتوس قهرمان سری آ، کوپاایتالیا و جام یوفا شد. با میلان قهرمان شد و با تیم ملی ایتالیا در جام جهانی به مقام‌های دوم و سوم رسید.

ستاره سابق آتزوری در پایان درباره آیین بودایی صحبت کرد و گفت: بودیسم به من آموخت که مسئولیت زندگی‌ام را بر عهده بگیرم. هیچ سرنوشت نوشته‌شده‌ای وجود ندارد بلکه شما آن را هر روز می‌نویسید. من تمرین بودیسم را در زمان سختی شروع کردم. جوان بودم. ۱۸سال داشتم و از ناحیه زانو آسیبی جدی دیدم. ناامید بودم. بودیسم به من قدرت مبارزه و تسلیم‌نشدن را بخشید. در کل هیچ چیز بدون تلاش به دست نمی‌آید.

انتهای پیام