علیاصغرامیدی در گفتوگو با ایسنا اظهار کرد: ۱۶ آذر نماد مقاومت ایران در برابر استعمار و امپریالیسم است. به هر حال همیشه سنگر دانشگاه و دانشجویان یکی از پیشقراولان مبارزه علیه استبداد و استعمار بوده است، زیرا دانشجویان قشر روشنفکر جامعه هستند و از تحولات سیاسی آگاهی دارند. همیشه در حوزه فعالیت سیاسی و اعتراض سیاسی علیه حاکمان استعمار و امپریالیست خطشکن بودهاند.
وی افزود: ۱۶ آذر در این راستا قابل ارزیابی است، زیرا معمولاً جامعه نسبت به کشته شدن عزیزان خود، آن هم در جایی که بایستی امنیت کامل آنجا وجود داشته باشد، حساس است و در این روز سه دانشجو دانشکده فنی دانشگاه تهران؛ یعنی مصطفی بزرگنیا، احمد قندچی و مهدی شریعترضوی در جریان اقدام اعتراضی علیه ورود معاون رئیسجمهور آمریکا به ایران که دانشجویان این را ادامه سلطه خارجی بست حاکمیت ایران قلمداد میکردند، به شهادت رسیدند و از این تاریخ بهعنوان نماد مقاومت و ایستادگی ایرانیان در برابر بیگانگانی که قصد مداخله و نفوذ در سرنوشت سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کشور دارند، قلمداد میشد.
عضو هیئت علمی گروه علوم سیاسی و روابط بینالملل دانشگاه اصفهان ادامه داد: ۱۶ آذر ۱۳۳۲ بود که این اتفاق در دانشگاه تهران رخ داد. این چند ماه بعد از کودتای حکومت شاه و عوامل خارجی علیه دولت ملی مصدق بود. بیگانگان با کمک ایادی خود یک حکومت ملی و دموکراتیک و صرفاً به خاطر منافع استعماری خودشان برکنار کردند. دانشجویان چند ماه بعد از این واقعه و در آستانه ورود نیکسون به ایران که دانشجویان آن زمان آن را سمبل بازگشت استعمار قلمداد میکردند، از این جهت به این اعتراض سامان دادند و حکومت هم با خشونت تمام با این واقعه برخورد کرد.
امیدی اضافه کرد: از این جهت که همیشه بهصورت بالقوه ظرفیت دانشگاهها برای اعتراضات سیاسی، فعالیت سیاسی، گفتوگو سیاسی همیشه وجود داشته، الان در دانشگاههای جامع رشتههای علوم انسانی گسترش پیدا کردهاند. مطالبات دانشجویی را با علوم انسانی درهم آمیزیم و مطالبات دانشجویی بسیار نهادینه، منظم و سازماندهی شده مطرح شود. این فرصت خوبی برای دولت است که عملکرد خود را با وضعیت اعتراضی دانشجویان بسنجد. اگر اعتراضات بالا باشد نشان میدهد که عملکرد دولتها چندان مناسب نیست و اگر سکوت باشد، سکوت یعنی اعتراض کمتر باشد، نشاندهنده عملکرد بهتر است. به هر حال دولتها میتوانند دانشگاهها و دانشجویان را بهصورت دماسنج ببیند که وضعیت عملکردی آنها با اعتراضاتی که آنها سامان میدهند ارتباط مستقیم دارد.
وی بیان کرد: روز دانشجو هم یک مناسبت سیاسی است و هم فرصتی برای گفتوگو درباره وضعیت آموزش، استقلال دانشگاه و آزادی آکادمیک؛ یعنی ۱۶ آذر هم میتواند یادآور و سمبل ادامه مطالبات سیاسی باشد و هم میتواند فرصتی برای گفتوگو باشد. شما میتوانید اعتراض سیاسی بکنید که حقوق اولیه بشر محسوب میشود و هم میتوانید گفتوگو داشته باشید؛ یعنی گفتوگو هم یک جور اکشن سیاسی، فعالیت سیاسی است و این دو با هم قابل جمعشدن است. اعتراض سیاسی به معنی شکستن شیشه و آتش زدن ماشینها نیست. اعتراض یعنی اینکه شما در یک اتاقی، در یک محوطهای مطالبه سیاسی خود را به گوش مسئولان برسانید. اعتراض با خشونت دو مقوله جدا از هم است. اعتراض سیاسی ضرورتاً خشونت سیاسی نیست. این دو مقوله کاملاً جدا هستند.
عضو هیئت علمی گروه علوم سیاسی و روابط بینالملل دانشگاه اصفهان در پاسخ به این سؤال که چرا این روزها جنبههای فرهنگی و علمی در دانشگاهها کمتر دیده میشود، افزود: دلایل مختلفی دارد. یکی سختگیری مدیریت فرهنگی دانشگاهها است که به هر حال فرصت کمتری در اختیار دانشگاهها و تشکلات آزاداندیش قرار میدهد در شهرستانها بیشتر و در تهران کمتر است و دلیل دیگر یأس سیاسی است. به هر حال بخشی از جامعه احساس میکند که کنش سیاسی آنها نمیتواند نتیجه دلخواهشان را در پی داشته باشد. این دو به هر حال موانع اصلی هستند که ما فعالیتهای اعتراضی دانشجویی را کمتر ببینیم.
امیدی در مورد نقد صریح وضعیت کنونی دانشگاههای ایران که آیا دانشگاه هنوز وجدان بیدار جامعه است یا در سالهای اخیر به نهادی محافظهکار و کماثر تبدیل شده است، بیان کرد: به نظر من به خاطر برخی محدودیتهایی که به هر حال وجود دارد، محافظهکاری بیشتر شده، محافظهکاری در مدیریت فرهنگی دانشگاهها و حتی از سوی خود دانشجویان بیشتر شده است که این همان جریان مرغ و تخممرغ است. شما نمیتوانید بگویید مرغ اول بوده یا تخممرغ و بستگی دارد به اینکه اگر فضای مناسب برای تشکلات آزاد دانشجو، گفتوگوی آزاد، تریبون آزاد، فراهم شود، برای بیشترشدن فعالیتها انگیزه ایجاد میکند، اما اگر چنین فرصتهایی وجود نداشته باشد یا با محدودیت مواجه باشد، فعالیت دانشجویی خیلی منفعل و محافظهکارانه خواهد شد. در نتیجه بنا بر دلایل مختلف سیاسی، تاریخی و مدیریت دانشگاهها فعالیت دانشجویی محدود شده و یک روند محافظهکاری پیدا کرده است. فعالیتهای سیاسی اعتراضی بهصورت افسارگسیخته در شبکههای اجتماعی بیشتر بروز پیدا میکند.
انتهای پیام