وقتی ذرات ریزپلاستیک وارد نمونههای آزمایشگاهی میشوند، مانند مواد آلی میسوزند و بهصورت کربن طبیعی ظاهر میشوند، این نوع اختلال در مقیاس جهانی اهمیت دارد زیرا یک اشتباه کوچک آزمایشگاهی میتواند در سراسر علوم اقیانوسشناسی موج بزند. دانشمندان دانشگاه «استونی بروک» آمریکا گزارش کردند که حتی یک درصد جرم پلاستیک میتواند اندازهگیریهای کلیدی کربن در سراسر اقیانوس را منحرف کند.
محققان در آزمایشهای کنترلشده با مخلوط کردن قطعات پلاستیکی با رسوبات طبیعی دریافتند که فقط یک درصد پلیاتیلن از نظر جرمی میتواند حدود ۴۰ درصد از کربن شناساییشده را تشکیل و همین مقدار میتواند با استفاده از تاریخگذاری رادیوکربن، نمونهای را حدود ۴۰۰۰ سال قدیمیتر نشان دهد. به عبارت دیگر، کمی پلاستیک میتواند کربن جوان را بهعنوان قدیمی جلوه دهد.
آنان میگویند که این تاثیر بهطور قابل پیشبینی با سطح آلودگی و نوع پلیمر افزایش مییابد. این نتایج مفید است زیرا پلاستیک نادیده گرفته شده میتواند بیسروصدا دادههای ثبت شده در دههها را تحریف کند.
گزارش جهانی سازمان ملل متحد نشان میدهد که میکروپلاستیکها در آبهای سطحی، رسوبات و حتی برفهای قطبی گسترده هستند.
محققان اظهار کردند: آلودگی پلاستیکی همیشه مربوط به محل نیست بلکه میتواند از انبارهایی آغاز شود که نمونهها در نزدیکی پلاستیکهای رایج مورد استفاده ازجمله ظروف، کیسهها و دربها قرار دارند. این مواد ذراتی را انتقال میدهند که برای دیدن با چشم غیرمسلح بسیار کوچک هستند.
کار میدانی همچنین خطراتی را ایجاد میکند، خدمه اغلب لباس با الیاف پلاستیکی و دستکش میپوشند و هر مورد میتواند در طول نمونهبرداری، الیاف را آزاد کند. آن الیاف کوچک به راحتی شناور میشوند و این احتمال را افزایش میدهند که روی بطریها یا فیلترهای باز قرار گیرند.
خطرات آلودگی در آزمایشگاه نیز وجود دارد و برای کاهش خطاها در آزمایشگاه، راهحلهایی با اصول اولیه همانند کنار گذاشتن تجهیزات پلاستیکی با شیشه یا فلز، استفاده از روپوشهای آزمایشگاهی نخی، فیلترهای پیش احتراق و بررسی میکروسکوپی نمونهها قبل از آزمایش وجود دارند.
سایت ارث گزارش کرد، این کشف نقش اقیانوس در تعدیل آبوهوا را کاهش نمیدهد بلکه توانایی ما را در اندازهگیری آن تقویت میکند. دانشمندان با پروتکلهای بهتر میتوانند مجموعه دادههای پر سر و صدا را ازبین ببرند و مدلهایی را که نشان میدهند اقیانوس چقدر کربن میتواند جذب، ذخیره و جابجا کند را دقیقتر کنند.
نتایج این تحقیق در مجله «پلاس وان» (PLOS ONE) منتشر شده است.
انتهای پیام