به گزارش ایسنا، این تصاویر نشان می‌دهند خورشید چگونه انرژی مغناطیسی خود را بازیافت می‌کند؛ فرایندی که شکل‌گیری طوفان‌های خورشیدی بعدی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و می‌تواند امکان پیش‌بینی آب‌وهوای فضایی را در آینده دورتر فراهم کند. ویدئوی منتشرشده، مجموعه‌ای از تصاویر ثبت‌شده در نزدیک‌ترین عبور پارکر از خورشید در شب کریسمس ۲۰۲۴ است؛ زمانی که فضاپیما تنها در فاصله ۶.۱ میلیون کیلومتری سطح خورشید قرار گرفت. در این پرواز، پارکر، فوران خورشیدی را همان‌طور که دانشمندان انتظار داشتند، مشاهده کرد و توده‌ای درخشان از پلاسمای فوق‌داغ را هنگام بیرون ریختن از خورشید ثبت کرد.

به نقل از اسپیس، مانند بخاری که در هوای سرد از دهان بیرون می‌آید، این ابر خورشیدی ابتدا به بیرون حرکت می‌کند و سپس بخشی از آن نازک شده و دوباره به سمت خورشید خم می‌شود. این ماده بازگشتی توسط میدان‌های مغناطیسی قدرتمند کشیده می‌شود. برخی از این حلقه‌ها به سمت فضا ادامه مسیر می‌دهند و برخی دیگر دوباره به خورشید متصل می‌شوند.

نور رافائی، دانشمند پروژه پارکر در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز، می‌گوید: پیش‌تر نشانه‌هایی دیده بودیم که مواد می‌توانند به این شکل به خورشید بازگردند، اما دیدن آن با این وضوح واقعا شگفت‌انگیز است.

آنچه پارکر مشاهده کرد، یک پرتاب جرم تاجی (CME) بود؛ فورانی از پلاسمای فوق ‌داغ خورشید که اگر به سمت زمین هدایت شود، می‌تواند طوفان‌های ژئومغناطیسی قدرتمندی ایجاد کند؛ طوفان‌هایی که شبکه‌های برق، ارتباطات رادیویی و سامانه‌های ناوبری ماهواره‌ای را مختل کرده و در عین حال شفق‌های قطبی خیره‌کننده‌ای را به وجود می‌آورند.

در ویدئو، هنگامی که فوران تاجی از خورشید گسترش می‌یافت، میدان‌های مغناطیسی اطراف آن کشیده شدند تا جایی که مانند «رشته‌های یک پارچه کهنه که بیش از حد کشیده شده باشد» پاره شدند. این میدان‌های مغناطیسی بلافاصله دوباره متصل شدند و حلقه‌های عظیمی را شکل دادند؛ برخی به بیرون ادامه مسیر دادند و برخی دیگر به سمت خورشید برگشتند و توده‌های ماده خورشیدی را با خود کشیدند. این فرایند «جریان‌های ورودی» نام دارد.

این مواد بازگشتی با میدان‌های مغناطیسی نزدیک سطح خورشید تعامل کرده و آن‌ها را تغییر می‌دهند؛ تغییراتی که می‌تواند مسیر پرتاب‌های تاجی آینده را دگرگون کند. چنین جریان‌های ورودی پیش‌تر توسط ماموریت‌هایی مانند رصدخانه SOHO از فاصله دور مشاهده شده بودند، اما تصاویر نزدیک پارکر مقیاس‌هایی را آشکار کردند که تاکنون دیده نشده بود.

برای نخستین بار، دانشمندان توانستند سرعت و اندازه توده‌های بازگشتی به خورشید را مستقیما اندازه‌گیری کنند؛ داده‌هایی که اکنون برای بهبود مدل‌های آب‌وهوای فضایی و محیط پیچیده مغناطیسی خورشید به کار گرفته می‌شوند.

در نهایت این پژوهش می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا اثرات آب‌وهوای فضایی را در سراسر منظومه شمسی در بازه‌های زمانی طولانی‌تر از آنچه اکنون ممکن است، پیش‌بینی کنند.

انتهای پیام