دکتر حدیث اشرفیزاده، مجری مسئول این تحقیق در گفتوگو با ایسنا اظهار کرد: این مطالعه که در سال ۱۴۰۲ روی ۴۷۶ مراقب خانوادگی در استانهای خوزستان و تهران انجام شد، نشان داد بیشترین دغدغههای مراقبان مربوط به دسترسی به اطلاعات درباره پیشآگهی بیماری، خدمات حمایتی ویژه مراقبان و مدیریت ترسهای جسمی و روانی بیماران است.
وی با بیان اینکه نیازهای حمایتی مراقبان به ویژه در حوزههای اطلاعاتی و خدمات سلامت در سطح بالا قرار دارد، افزود: بیش از ۹۲ درصد مراقبان اعلام کردند که به اطلاعات دقیق درباره آینده بیماری و خدمات حمایتی نیاز دارند. بیش از ۹۱ درصد مراقبان خواستار کمک در مدیریت نگرانیهای جسمی و روانی بیماران بودند.
اشرفیزاده ادامه داد: در مقابل، نیازهایی مانند «اطلاعات درباره مشکلات باروری» یا «دسترسی به جای پارک در بیمارستان» از سوی بیشتر مراقبان، تامینشده تلقی شد.
وی بیان کرد: مراقبان خانوادگی، ستونهای اصلی در مسیر درمان بیماران هستند اما خودشان بیشتر فراموش میشوند. شناسایی و پاسخ به نیازهای آنان میتواند کیفیت مراقبت از بیماران را به شکل چشمگیری ارتقا دهد.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی دزفول در ادامه گفت: این نتایج نشان میدهد که نظام سلامت باید مراقبان را به عنوان دریافتکنندگان خدمات در نظر بگیرد، نه صرفا همراهان بیمار.
وی با اشاره به اهمیت این موضوع اضافه کرد: در ایران، سرطان پس از بیماریهای قلبی و حوادث، سومین عامل مرگومیر محسوب میشود. با افزایش نرخ بقای بیماران به دلیل پیشرفتهای پزشکی، نقش مراقبان خانوادگی پررنگتر شده است. آنان نه تنها در مدیریت علائم و درمانها بلکه در حمایت عاطفی و روانی بیماران نقش حیاتی دارند. با این حال بسیاری از مراقبان بدون آموزش و حمایت کافی، بار سنگین مراقبت را به دوش میکشند.
این محقق گفت: این پژوهش نشان میدهد که توانمندسازی مراقبان خانوادگی باید به عنوان یک ضرورت در نظام سلامت ایران دیده شود. خدمات حمایتی و آموزشی ویژه مراقبان میتواند فشار روانی و جسمی آنان را کاهش دهد. رسانهها و نهادهای اجتماعی باید صدای مراقبان را بازتاب دهند تا این قشر خاموش دیده شود.
انتهای پیام