حجتالاسلام والمسلمین حسن نقیزاده هفتم دی، در پیشنشست همایش «بازخوانی اندیشهها، آثار و نوآوریهای علامه فرزانه حضرت آیتالله محمد واعظزاده خراسانی» که در دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، اظهار کرد: ارزش و اعتبار هر مرکز علمی، به شخصیتهای برجسته آن وابسته است. حضور استاد واعظزاده خراسانی در دانشگاه فردوسی نیز همینگونه بود؛ دانشگاه با آمدن ایشان ارزش پیدا کرد.
وی با بیان اینکه حضور استاد واعظزاده خراسانی در دانشکده الهیات دو خدمت بزرگ بود، گفت: نخست اینکه دانشکده با حضور ایشان و چهرههای قوی، نیرومند، خدمتگزار و تأثیرگذار، غنی و ارزشمند شد، همچنین سرمایه علمی از حوزه علمیه نیز وارد دانشگاه شد.
استاد گروه قرآن و حدیث دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی مشهد ادامه داد: از سوی دیگر، حضور ایشان موجب شد دانشکده الهیات در صدر قرار گیرد؛ نه تنها در سطح کشوری بلکه در سطح بینالمللی و توانست ارتباط برقرار کند و سرمایه علمی به خارج نیز معرفی شود. یکی از معیارهایی که امروز برای دانشگاه قوی مطرح میشود، داشتن مرجعیت علمی است. ارتباط با جامعه و صنعت مطرح است اما تا سرمایه علمی در درون نباشد، ارتباط با بیرون به راحتی برقرار نمیشود.
نقیزاده با بیان اینکه ورود به عرصه تدریس نیز نیازمند برخورداری از اطلاعات قوی است، گفت: یک استاد خوب الهیات، آن کسی است که از جامعیت برخوردار باشد، زیرا علوم اسلامی به هم پیوستهاند و نمیتوان در یک بخش از دانشهای دینی، بدون توجه واقعی به بخشهای دیگر اظهار نظر کرد. استاد واعظزاده خراسانی این جامعیت را داشت. هر اظهار نظری در ابعاد فقه، کلام و حدیث طبیعتا بیارتباط با بخشهای دیگر نیست و حسن استاد واعظزاده در همین جامعیت نهفته بود که توانست در این عرصه به صورت موفق فعالیت کند.
وی افزود: آیتالله واعظزاده خراسانی شخصیتی پخته و جامع بود؛ در کلام، فقه، تفسیر و حدیث نشان داد که توانمندی علمی ایشان واقعی و قابل اعتناست. آثار و فعالیتهای علمی ایشان گویای این جامعیت است. در بخش بنیاد پژوهشها، به ویژه در کار معجم، بخش مربوط به استاد واعظزاده، بسیار ارزشمند و نیازمند دقت، علم، ابتکار و مدیریت بود؛ با صراحت میتوان گفت که با رفتن ایشان، معجم دچار افت شد.
این استاد دانشگاه فردوسی با تاکید بر تجربه ارتباطهای بینالمللی آیتالله واعظزاده خراسانی، خاطرنشان کرد: امروز، مسئله روابط دانشگاه با سایر مراکز علمی دنیا یکی از معیارهای برتری دانشگاهها است. ما باید از شخصیت و تجربه ایشان در روابط بینالملل درس بگیریم و آن را به کار ببندیم. امیدوارم، همانطور که وجود آیتالله واعظزاده در زمان حیات ایشان منشاء آثار و برکات جامعه علمی و کشور بود، اکنون نیز منشاء برکات باشد.
نگاه بینالمذهبی آیتالله واعظزاده خراسانی به فقه و حدیث
در ادامه این مراسم، محمدحسن حائری، استاد گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی مشهد، گفت: آیتالله واعظزاده خراسانی شخصیتی جامعالاطراف بود که شایستگی عنوان علامه را داشت. عالمی برجسته در حوزه اصول، تفسیر و علوم حدیث که تجربیات علمی و بینالمللی بر جامعیت علمی او افزوده بود.
وی خانواده و اساتید صالح را از مهمترین توفیقات الهی برای اهل علم دانست و اظهار کرد: استاد واعظزاده بهطور کامل از این نعمت برخوردار بود. در این میان، نقش پدر ایشان، مرحوم حاج شیخ مهدی واعظزاده، شخصیتی کمنظیر و مورد اعتماد همه مراجع بود که هم در داخل و هم در عرصه بینالمللی مورد رجوع علما بود.
حائری با اشاره به اینکه آیتالله واعظزاده از کودکی در کنار پدر، در سفرها و محافل علمی تهران، قم و نجف، با بزرگان حوزه همراه بوده، بیان کرد: وی تحصیلات حوزوی خود را از نجف آغاز کرد و پس از بازگشت به مشهد، از محضر اساتید برجستهای چون آیتالله میرزا مهدی اصفهانی، آیتالله شیخ هاشم قزوینی، شیخ مجتبی قزوینی، آیتالله شاهرودی و دیگر بزرگان بهره برد؛ مسیری علمی که نقش مهمی در شکلگیری شخصیت ممتاز فقهی و اصولی ایشان داشت.
این استاد دانشگاه، افزود: آیتالله واعظزاده خراسانی حدود ۱۱ سال در درس فقه و اصول آیتالله بروجردی شرکت کرد و از شاگردان شناختهشده ایشان بود؛ جایگاهی که سبب شد در تألیف اثر مهم «جامع احادیث شیعه» بهعنوان یکی از نویسندگان مشارکت داشته باشد. تأثیر علمی آیتالله بروجردی بر شخصیت فقهی و اصولی استاد واعظزاده بسیار عمیق بود.
وی ادامه داد: یکی از نکات مورد تأکید آیتالله واعظزاده، نقش حدیث «حجالنبی» در تبیین مرجعیت علمی اهلبیت (ع) بود. بهگونهای که بخش عمده احکام حج، حتی در منابع اهل سنت، بر پایه همین حدیث است. این رویکرد، نمونهای از نگاه دقیق و بینالمذهبی آیتالله واعظزاده به فقه و حدیث به شمار میرفت.
اساتید برجسته در مسیر پرورش علمی و اخلاقی آیتالله واعظزاده خراسانی
حائری سبک علمی استاد واعظزاده خراسانی را متأثر از روش مرحوم شیخ طوسی و آیتالله بروجردی برشمرد و گفت: این همان نگاهی بود که انگیزه برگزاری کنگره بزرگ شیخ طوسی را نیز پدید آورد. ایشان علاوه بر آیتالله بروجردی، از محضر بزرگانی چون آیتالله حجت کوهکمرهای، آیتالله صدر، آیتالله گلپایگانی و دیگران بهره برد و حتی تقریرات درس آیتالله صدر را خود نگاشت. استاد واعظزاده حدود ۱۰ سال در درس آیتالله العظمی گلپایگانی و نیز یک دوره کامل اصول در درس حضرت امام خمینی (ره) شرکت کردند و گاه همراه با ایشان در درس آیتالله بروجردی حاضر میشدند. این مجموعه ارتباطات علمی و تربیتی، جایگاه ممتاز آیتالله واعظزاده را در میان عالمان معاصر و در شکلگیری شخصیت علمی او بهروشنی نشان میدهد.
این استاد دانشگاه فردوسی مشهد با تاکید بر نقش استاد در مسیر رشد علمی و اخلاقی، مطرح کرد: هیچکس بدون شاگردی و بهرهمندی از محضر استاد به جایگاه علمی نمیرسد. توهم بینیازی از استاد، آفتی جدی در مسیر علم است و معرفت و اخلاق تنها در سایه تربیت استادانه شکل میگیرد. آیتالله واعظزاده از همان آغاز، از این توفیق الهی برخوردار بود و در طول زندگی علمی خود همواره در محضر اساتید بزرگ پرورش یافت؛ امری که از ایشان شخصیتی جامعالاطراف و شایسته عنوان علامه ساخت.
وی بر ضرورت گردآوری و انتشار آثار علمی آیتالله واعظزاده، بهویژه تقریرات اصولی ایشان، تأکید کرد و گفت: برخی از این نوشتهها، با وجود نگارش در سنین جوانی، از استحکام علمی، قلمی متین و استدلالی قوی برخوردار است و شایسته بهرهبرداری علمی گستردهتر است. امیدوارم شاگردان ایشان بتوانند در این مسیر علمی و اخلاقی که آیتالله واعظزاده ترسیم کردند، قدم بردارند.
انتهای پیام