معروف است هنگامی که پس از به شهادت رسیدن امام حسین(ع)، خاندان آن حضرت به اسیری گرفته شده و به طرف شام در حرکت بودند، در خرابه‌ای نزدیک شام توقف کردند. حضرت رقیه(س) فررند خردسال امام حسین(ع) به سبب دلبستگی زیاد به پدر بی‌تابی کرده و با دیده گریان پدر را از عمه خود حضرت زینب (س) طلب می‌کرده است.
حضرت زینب(س) از وی دلجویی کرده و برای تسکین خاطر او می‌گفته‌اند که غم مخور پدر به سفر رفته و به‌زودی باز می‌گردد. در این میان یزید از این بی‌تابی آگاه شده و دستور می‌دهد سر امام حسین(ع) را در طشت زرینی قرار داده و روی آن سرپوشی گذاشته و به‌عنوان هدیه برای اسرا بفرستند اما به محض برداشتن سرپوش، سر نورانی امام حسین(ع) آشکار شده و آه از نهاد اسرا برخاسته و حضرت رقیه از شدت غم و اندوه به گوشه‌ای می‌افتد و در هجران پدر جان می‌دهد.
این سفره در باورهای مردم یزد، از سفره‌های بسیار مجرب بوده و برای هر نذر و حاجتی از قبیل شفای بیمار، به سلامت بازگشتن مسافران، خرید خانه، رفتن به زیارت و فرزند دار شدن و غیره گسترده می‌شود.
انتهای پیام