به گزارش ایسنا، دکتر عباسعلی کریمی ضمن بیان این مطلب در آخرین جلسه رسمی هیئت‌ رئیسه دانشگاه علوم پزشکی تهران بر ضرورت نقد سازنده به‌جای نقد تخریبی تاکید کرد و گفت: زمانی که مسئولیت دانشگاه را عهده‌دار شدم عملکرد چهارساله مدیریت قبلی را مطالعه کردم و برایم مفید بود. طبق روال گذشته ما نیز باید گزارشی از عملکرد تمامی واحدها را در این دوره مدیریتی برای انتقال به آیندگان ثبت کنیم.

وی در ادامه تاکید کرد: از پیش به موضوع مورد بحث این جلسه فکر کردم و از دوستان خواستم تا به‌طور غیررسمی و آزاد، نقدهای سازنده و چالش‌های موجود را مطرح کرده و از کارهایی که باید در این دوران انجام می‌شد و نشد صحبت کنند. از نقد تخریبی باید به‌شدت دوری‌کنیم چون سازنده نیست.

رییس دانشگاه علوم پزشکی تهران خاطر نشان کرد: شهادت می‌دهم همه افرادی که دور این میز نشسته‌ایم هدفمان خیر بوده و تا آخرین روزی که مسئولیت دانشگاه را داریم از هر توان و کوششی برای پیشبرد برنامه‌های توسعه‌ای دانشگاه فروگذار نخواهیم کرد ولی خوب است با نگاهی به گذشته خودمان را نقد کنیم و ببینیم کجا تصمیم اشتباهی گرفتیم و تشخیص نادرستی داشتیم.

کریمی بر مسئولیت ملی دانشگاه علوم پزشکی تهران تاکید کرد و تصریح کرد: افتخار من این است که در این دانشگاه هستم. ما در دانشگاهی با تاریخچه بیش از ۱۷۰ سال که از جندی شاهپور و دارالفنون آغاز و به امروز رسیده است، مسئولیت ملی و بین‌المللی داریم. این دانشگاه ارث‌ و میراث کشور است. با توجه به اینکه در این ۴۶ سال حضورم در دانشگاه سردی‌ها و گرمی‌های زیادی را از سر گذرانده‌ام و تاریخ بسیاری از وقایع دانشگاه و کشور را در این سال‌ها دقیق به یاد دارم چه زمان انقلاب و شرکت در حرکت‌های انقلابی همچون قیام دانشجویی ۱۶ آذر که بسیاری از دانشگاهیان را به گلوله بستند، چه در دوران جنگ تحمیلی و تجربه عملیات‌های مختلف، همواره در دانشگاهی بودم که مرکز جریانات روز کشور بود.

رییس دانشگاه علوم پزشکی تهران اظهار کرد: یادم می‌آید سال ۵۳ یکی از دوستان و هم‌اتاقی‌هایم در کوی دانشگاه، توسط ساواک دستگیر و پس از یک سال و نیم آزاد شد. او امروز یک جراح مغز و اعصاب حاذق بوده و کارهای ارزشمندی برای کشور انجام داده است.

کریمی تاکید کرد: واقعیت این است که امید کاذب دادن گمراه کردن است ولی آنچه شخصاً تجربه و مطالعه کرده‌ام، چوبش را خورده‌ام این است که با کنج عزلت گرفتن و خواندن و نوشتن نمی‌شود سازندگی کرد. مطالعه در جریان کار کارایی دارد. مدیریت در همه جای دنیا سخت است. در دوران جوانی باید درصحنه بمانیم و برای ساختن کشور تلاش کنیم.

بنا بر اعلام روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران، وی ادامه داد: بزرگ‌ترین خطا، گناه و اشتباه ما، قبل از هر چیز این است که خودمان ناامید شویم و در مرحله بعد، این ناامیدی را به خانواده، فرزندان و جامعه انتقال دهیم که ازنظر من این نوعی خیانت است. در واقع ناامیدی سمی مهلک است. تکلیف ما به‌اندازه توانمان است و با انجام بسیاری از کارهای کوچک می‌توان تغییرات بزرگی ایجاد کرد.

انتهای پیام