• پنجشنبه / ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۰ / ۱۴:۰۳
  • دسته‌بندی: ادبیات و کتاب
  • کد خبر: 1400021610910
  • خبرنگار : 71573

در سوگ قاسم آهنین‌جان

در سوگ قاسم آهنین‌جان

محمدباقر کلاهی اهری در پی درگذشت قاسم آهنین‌جان شعری را در پنج وادی به روان او تقدیم کرده است.

محمدباقر کلاهی اهری، شاعر پیشکسوت مشهدی، در پی درگذشت قاسم آهنین‌جان، شاعر پیشکسوت اهوازی، در متنی که در اختیار ایسنا قرار داده نوشته است:  

رو به قاسم آهنین‌جان و تقدیم به روان او

«پنج منزل»

وادی اول

در این تاراج فانی

قلوه سنگی بی‌آتیه هستم

که آیینه‌ای را ترکانیده است

بر لبه‌ی فنا چون که آفتاب من از برج دیگر

سر بزند

تو بیا زبیده

ماهی سیاهت را در تابه و تنور من

با هم بریان کنیم

به زهم نمکدانی که شوری آن را کِش می‌روم

از آب غلیظ این خلیج

این‌جا که پسآب زخم‌های کهنه را می‌شورند

باقیمانده‌ی آسیب‌هایی را که

به من رسیده است.

با هم از دهن کارون

با هم

رد شدیم

روی پل معلق

از خنده به یک پهلو افتادیم

آب‌ها به دریا می‌رفتند

دریا به آسمان.

وادی دوم

در کنج کنام سبز

به اهواز کهن سلام برسان

به آیین آن رود

به آن گوداب

با هم آمدیم

به انحنای جدول‌های مضمحل

نگاه می‌کردیم

به شُکوه روزی که در عطاردِ نخل‌ها غروب می‌کند

در شب سیاهِ یک بوم

آن‌جا که سیاهی بر شاخه‌ها می‌غنود

تو درباره‌ی من که حرف می‌زدی

حرف خودت را خوب می‌فهمیدی

تو فریدونی ورجاوند بودی

که غم‌هایت از آنِ تو بود

و شادیِ بی‌مرزت

از آنِ تو بود

و شب سیاهی را که با هم

به سمت هتل می‌رفتیم

من زیر آب ولرم اهواز می‌ایستادم

در تنهایی اتاقم

دوش می‌گرفتم

به حرف‌هایی که می‌گفتیم

می‌خندیدم

من مثل همیشه دیوانه بودم

و این تقدیر بدی نبود.

وادی سوم

اردیبهشت مثل گل می‌خندد

و سرش را برمی‌گرداند

مثل یک خروس

تو با آتیه‌ای که رازها را بر خود می‌گشاید

به راه خود ادامه می‌دهی

دهل‌ات را به سالَک سیاه شب می‌کوبی

مژه‌ات را به آتش تنور می‌سوزانی

ساربان‌ات را مرخص می‌کنی

شترها را در بیابون وِل می‌کنی

شترها خدایی دارند

بوته‌های خار خدایی دارند

دخترهایی که می‌خندند

و رنج‌هایی که به آن‌ها مثل پنیر

طعم می‌دهد

مثل نمک به آن‌ها مزه‌ای می‌دهد

مثل چربیِ شیر شتر

در آن‌ها به تحلیل می‌رود

مثل روده‌ی اسبی که آن را

زیاد تازانده‌اند

دزدها اسب‌ها را

می‌دزدند

ستاره‌ها از اسب‌ها قدیمی‌ترند.

وادی چهارم

مینا که سن و سالش هنوز کم است

نمی‌تواند خوب حرف بزند

هنوز فکر لیلا به سرش رسوخ نیافته است

هنوز کم مانده که بوی دارچین را یاد بگیرد

تو غروب‌ها چوب دارچین را دم می‌کردی

روی مهتابی کوچکت

چنتا صفحه را به نوبت روی گرامافون می‌گذاشتی

عزیز توی ماهی‌تابه کوکوی سبزی می‌پزه

من سال‌های ساله که ناخنام رو می‌جوم

کُلاله‌ی ناخنام رو توی حیاط تُف می‌کنم

گربه‌ای که فکر من رو خونده می‌گه

ای حسود

دختری در ایل بختیاری بود

یک تیر به کلاه من زد

یک تیر به آسمون

وادی پنجم

تو گذشته‌ای هستی که به زمان حال رسیدی لیلا

و با شتر زردت از کنار پتوی من رد شدی

مثل عکسی در مجله‌ی فیلم

تند تند راه می‌روی

در هر ثانیه ١٨ فریم

در هر فریم هزارتا فیگور

در هر فیگور هزارتا فوتون نور

که تو را تشکیل می‌دهند

من برادران لومیر را

خیلی تقدیس می‌کنم

چون که فکر کردن من خیلی توفیر پیدا کرده

بعد از تماشای نمایی در فیلم

مرگ در ونیز

دریا ساکنه

فکری ربوبی

به صورت یک صنم تصویر پیدا کرده

جهان تصوری ناپایداره

ولی از دنیایی بی‌گزند.

انتهای پیام

  • در زمینه انتشار نظرات مخاطبان رعایت چند مورد ضروری است:
  • -لطفا نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
  • -«ایسنا» مجاز به ویرایش ادبی نظرات مخاطبان است.
  • - ایسنا از انتشار نظراتی که حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های دین مبین اسلام باشد معذور است.
  • - نظرات پس از تأیید مدیر بخش مربوطه منتشر می‌شود.

نظرات

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
لطفا عدد مقابل را در جعبه متن وارد کنید
captcha