به گزارش ایسنا، "کلثوم فقیری" آموزگار جوان پایه سوم دبستان حرّ روستای چهارچنار از توابع گرگان است. در آزمون استخدامی سال ۹۴ پذیرفته شده و پس از پنج سال رسمی شده است. از شهریور سال ۹۸ و قبل از اعلام رسمی شیوع کرونا چندمرتبه بدحال و با درد قفسه سینه به پزشک مراجعه می‌کند و در نهایت در می‌یابد که به ناراحتی قلبی مبتلاست. با این حال سرکلاس درس حاضر شده و به تدریسش ادامه داده است.

خودش به شروع کرونا و تعطیل شدن مدرسه‌ها اشاره می‌کند و می‌گوید: از بعد عید که آموزش‌ها مجازی شدند نگران افت تحصیلی شاگردهایم بودم و به شدت حساس بودم که از درسشان عقب نمانند. استعدادهای خوبی در بین بچه‌های روستا نهفته است و نمی‌توانستم رهایشان کنم. از ۲۴ دانش آموزم حدود ۱۴ نفر گوشی تلفن همراه داشتند و مابقی یا گوشی نداشتند و یا والدین‌شان سواد نداشتند و نمی‌توانستند به فرزندشان کمک کنند.

فقیری ادامه می‌دهد: باوجود وضعیت نامناسبی که داشتم و در مرخصی هم بودم تصمیم گرفتم به بچه‌هایی که گوشی نداشتند حضوری آموزش بدهم. صبح‌ها در شبکه مجازی بودم و به نیمی از بچه‌ها درس می‌دادم و عصرها تدریس حضوری داشتم. مقابل خانه‌مان یک محوطه باز بود. یک طلق به یک تکه کارتن چسباندم و تخته وایت‌برد درست کردم و از بچه‌ها خواستم عصرها بیایند جلوی منزلمان تا درس بگیرند.

او در شرایط سختی به شاگردهایش درس داده و کلاس درس را تعطیل نکرده است و با وجود آنکه آموزگار کلاس سوم ابتدایی است به بچه‌های همسایه و محل که در پایه‌های دیگر هم بوده‌اند در کلاس درسی که مقابل منزلش درست کرده درس داده و هوای آنها را هم داشته است. در سال ۹۹ شش مرتبه به علت ناراحتی قلبی در بیمارستان بستری شده و روی تخت بیمارستان هم با تلفن همراه به بچه‌ها درس داده و حتی تلاش کرده بچه‌ها متوجه نشوند که در بیمارستان است و می گوید در آن روزها دلتنگ تک تک بچه ها بوده است.

این آموزگار دبستان در سال تحصیلی جدید پنج دانش‌آموز حضوری داشته که چون تعدادشان کم بوده آنها در منزل خودش پذیرفته و به تدریس ادامه است. از او درباره انگیزه‌اش می‌پرسم که در پاسخ می گوید: هنوز درد قفسه سینه با من همراه است و بهبودی کامل پیدا نکردم، با این حال از روزی که استخدام شدم با خودم عهد کردم همانند پدرم که خونش را در راه این کشور هدیه و ایثار کرد من هم برای آبادانی این کشور مضایقه نکرده و تا جان دارم خودم را وقف بچه‌ها کنم و تا جایی که وسعم می‌رسد چه از حیث مالی و چه علمی و چه خدمت، دریغ نکنم.

انتهای پیام