به گزارش ایسنا، تیم فوتبال شهرداری همدان با یک تساوی برابر علم و ادب تبریز و قرارگرفتن بالاتر از ویستاتوربین تهران، جواز حضور در لیگ دسته اول را کسب کرد تا استان همدان بعد از چندین سال موفق به حضور در لیگ یک فوتبال ایران شود.

با اینکه چه سرنوشتی انتظار این تیم را خواهد کشید و تکلیف امتیازش چه می‌شود و یا اینکه از دیشب تا حالا هم نماینده و مدیر و اعضای شورا و امثالهم این موفقیت را متعلق به خود دانسته‌اند، در این مجال که حال همه خوب است کاری نداریم، اما فراموش نکنیم که این تیم چقدر جاه‌طلب بود و رویاپرداز.

تیمی که امسال مدام در جاده‌ بلندپروازی‌های فوتبال قدم برداشت و در حرکت بود. مثل تمام تیم‌های بزرگ که همیشه بهانه برای بهترشدن دارند، شهرداری این فصل ثانیه به ثانیه ‌جنگید و تلاش ‌کرد.

شاگردان طلایی امسال استاد بیرون کشیدن یکی‌یکیِ تیرهای حاشیه‌محور از قلب خود بودند و ‌اجازه‌ عرض‌اندام به افراد معلوم‌الحالی که همیشه خوراکشان در بر هم زدن آرامش تیم خوب همدان بوده را ندادند تا با فراغ‌بال به فکر دست‌هایی باشند که امسال از پشت‌ قاب جادویی، پرچم‌های تیم شهرداری را به رقص درمی‌آوردند.

این تیم حالا برای فوتبال همدان، یک پناهگاه فرونریختنی‌ است. مثل آغوشِ نگران یک مادر دلسوز که مأمنِ تمامِ دلشوره‌های پسربچه‌اش است. شهرداری برای هواداران همدانی و برای فوتبال، حتی در سخت‌ترین سالِ زندگی، این فصل اردیبهشت تمام بهارها بود.

سخت‌سالیِ ۹۹ و ۱۴۰۰ بدتر از رفت‌وآمدهایِ ضربه‌زننده‌ فنی، ناداوری، تغییرات مدیریتی، بی‌پولی، فوتبالِ بدونِ تماشاگر و دست آخر کرونا نمی‌شد، اما فراموش نکنیم که شهرداری در همین فصل ما را به لحظه‌های دلچسب گره زد و حالا ما برای این تیم، یک مُشت شیفته‌ از خودگذشته هستیم. یادمان نمی‌رود که آن‌طرفِ دیوار لرزان ۹۹ و اوایل۱۴۰۰، روزهای دست‌نخورده‌ی فصل بعدی انتظارمان را می‌کشند برای ساختن دنیایی تازه و شگرف.

انتهای پیام