به گزارش ایسنا، روزی که قرار باشد دربی پایتخت برگزار شود، حتما دل هواداران دو تیم پایتخت آشوبکده و پر از استرس و هیجان است. راست گفته‌اند از قدیم که دربی را ببر و جام را نه. از بس که سرشار از اهمیت است این بازی سنتی تهران.

هواداران استقلال و پرسپولیس همیشه منتظرند که دربی برسد. یک تیم داشته باشند که هیچ‌وقت ناامید ‌نشود. یک تیم که تا سوت پایان دمیده نشده به قلبش اجازه توقف ندهد. یک تیم برای خودشان، برای دور کردن موقت از رنج زندگی و پرت کردن چندساعته به دنیای صاحبان و مالکانِ حال خوش.

روز دربی بچسبید فقط به فوتبال. به تیم خودتان، این پناهگاه‌های همیشگی. حتی در این روزها که هرکدامش حکم مشت توی صورتمان است. بیخیال روزهای ویروسی و آلوده. بیخیال اینکه چقدر دویده‌ایم و نرسیده‌ایم. اصلا مهم نباشد برایمان اینکه چقد تیر شکارچی‌ها را از بدن ناتوانِ خوشی‌هایمان بیرون کشیدیم. چقدر پنجه بر صورت تاریکی‌ها زدیم و نادیده گرفته شدیم. بیخیال اینکه همیشه طرف مقابل خوشبختی ایستاده‌ایم.

دربی، وسط این همه ترمز، بدبیاری، تاریکی و ویروس، یک شادیِ خاص بعد از این مسابقه به ما بدهکار است. فوتبال مثل یک پدر، پنج‌شنبه هوای آرزوهایمان و دلخوشی‌هایمان را خواهد داشت حتما. مثل ممارستِ “گوییدو” در فیلم زندگی زیباستِ “روبرتو بنینی”‌ که در اردوگاه کار اجباری، برای دور نگه داشتن پسرش از ناراحتی‌های روانی و جسمی دوران جنگ، دست به هر کاری می‌زند.

دربی پیش روی ماست. حالا هواداران دو تیم فردا که چشم باز می‌کنند، تا شب به توپ‌هایی فکر خواهند کرد که از قلب خط دفاع می‌رسد به نوک حمله. که همین توپ‌ها به مقصد برسند، می‌شود تعریف درستی از خوشبختی. می‌شود همان چیزی که می‌خواهند و نیازش دارند.

پنج‌شنبه هواداران دو تیم یک برد می‌خواهند. یک تیم می‌خواهند. تیمی‌ پر از مردان جنگجو. تیمی که هم نتیجه را می‌بَرَد و هم نفس حریف را. پنج‌شنبه دربی و حال خوبش مال مردم است.

انتهای پیام