به گزارش ایسنا، خیابان تقوی در محله قدیمی فردوسی در تهران، حدود ۵۰ سال است که در کوچه‌ای به اسم بهداشت، کارخانه‌ای قدیمی را در دل خود جای داده است. بنای این کارخانه تولید نوشیدنی، مدت هاست که برای اهداف فرهنگی احیا و بازسازی شده و به عنوان گالری هم شناخته می شود. بنیاد پژمان کارخانه آرگو، این روزها با همکاری موزه هنرهای مدرن پاریس، به نمایش آثار هنری در حوزه ویدیو آرت پرداخته است.
ویدیو آرت یا همان هنر ویدیویی شامل داده‌های صوتی و تصویری است که بازخورد اطلاعات در آن بسیار گوناگون است. آنچه در گزارش حاضر آمده است، شرح حالی از بازدید خبرنگار ایسنا از این نمایشگاه و آثار نمایش داده شده در آن است که در ادامه به همراه ویدیوهایی که از فضای نمایشگاه گرفته شده، قابل مطالعه است.
در بدو ورود به این نمایشگاه باید بلیط تهیه کنید. تهیه بلیط برای افرادی که دانشجو هستند، با تخفیف نیز ممکن است. پس از تهیه بلیط، در هر طبقه برای هر اثر یک راهنما در نظر گرفته شده است که درباره هر ویدیو اطلاعات کافی در اختیار بازدیدکننده قرار می‌دهد.
محدوده‌ی یوناگونی
طبقه اول این نمایشگاه به نمایش محدوده‌ی یوناگونی، اثری ساخته‌ی آنجلیکا مارکول اختصاص یافته است. یوناگونی شهری است در نزدیکی تایوان و متعلق به ژاپن که به دلیل وجود صخره‌های غرق شده‌ای که در نزدیکی سواحل این شهر به چشم می‌خورند، از شهرت بالایی برخوردار است. عده‌ای اعتقاد دارند که این ساختار صخره‌ای به نظر بقایای یک تمدن باستانی است. در حالی که عده دیگری با رد این فرضیه ادعا دارند که این صخره‌ها زوایای طبیعی هستند.
راز آلود بودن این مکان آنجلیکا مارکول را به سمت ساخت محدوده‌ی یوناگونی تشویق کرد. به گفته راهنمای این نمایشگاه، قدمت پنج هزار ساله این مکان در کنار رازآلود بودن آن، باعث شده است تا هنرمند با دوربین خود و در زیر آب، این مکان را مورد مطالعه قرار دهد؛ «در این اثر از افکت هایی استفاده شده است که رازآلود بودن و حس مبهم را بیشتر تداعی می‌کند.»
«محدوده‌ی یوناگونی»، ساخته شده توسط آنجلیکا مارکول در سال ۲۰۱۶ است و مدت زمان آن ۲۰ دقیقه است.
دریا
از پله‌های طبقه اول بالا می‌روید و در طبقه دوم، با اثری ساخته‌ی آنژ لچیا به نام «دریا» مواجه خواهید شد. «دریا» ویدیو آرتی است که از بالای یک صخره سنگی و از طریق پهپاد گرفته شده است.
آنژ لچیا ویدیوی «دریا» را از دماغه‌ای سنگی در کرسیکا فیلمبرداری کرده است. خط ساحلی که در حرکتی موزون تغییر شکل می‌دهد یادآور امواج سینوسی است؛ منحنی فرکانس الکترونیکی که توسط ضبط صوت تولید شده است.
به گفته راهنمای این قسمت، یکی دیگر از ایده‌هایی که هنرمند در این ویدیو به دنبال آن بوده، ایده تطهیرکننده بودن آب است که با تماشای اثر نیز تا حد زیادی برای مخاطبان تداعی می‌شود. «این اثر سه نسخه دارد. آخرین نسخه آن که متعلق به سال ۲۰۱۴ است، در حال حاضر به نمایش گذاشته شده است.»
به گفته راهنما، ویدیو آرت «دریا» به لحاظ زمانی دستکاری شده است و این دستکاری زمان که روند حرکت امواج را کندتر کرده است، سفیدی موجود در آب دریا را بیشتر مورد توجه قرار می‌دهد و در نهایت تطهیرکننده بودن عنصر آب بیشتر برای مخاطب تداعی می‌شود.
مدت زمان این ویدیو آرت ۴۵ دقیقه است که مولف با نمایش آن بر روی صفحه‌ای به لحاظ اندازه مشابه به پرده‌ی سینما، ادراکات مختلفی را که برای او هدف اساسی است، تلفیق می‌کند.
اشباح نابوا
سومین ویدیو آرتی که پس از دریا با آن مواجه می‌شوید، اشباح نابوا ساخته‌ی آپیچا تپونگ است که به تازگی موفق به دریافت جایزه از جشنواره کن نیز شده است.
در ویدیو آرت «اشباح نابوا»، هنرمند به منطقه‌ای روستایی به اسم نابوا واقع در کشور تایلند سفر کرده است که ساکنان آن در دهه های ۶۰ و ۸۰ به دلیل اتهامات کمونیستی مورد اتهام ارتش تایلند بوده‌اند. در اشباح نابوا هنرمند از طرق مختلفی سعی کرده است تا مخاطب را با بحرانی که ساکنان این منطقه درگیر بوده‌اند، مواجه کند.
به گفته راهنمای این قسمت المان‌های مختلف و متضادی از قبیل تاریکی، روشنایی و آتش، تداعی گر بحران جنگ است. بازی کردن افراد با توپی آتشین به همراه صداهایی که در ویدیو شنیده می‌شود، همگی نمادهایی از بحران جنگ هستند و ذهن مخاطب را به سمت این مفهوم سوق می‌دهد.
بی خیالی آشکار در صحنه‌هایی که گروهی از مردان جوان، در شب به توپ آتش گرفته‌ای لگد می‌زنند، با شعله‌ور شدن عناصر و آسمان راه راه از صاعقه برمی‌آشوبد. با چنین تمثیل مهیبی در فیلم، تخریب این روستا در تایلند تداعی شده است.
این اثر ساخته شده در سال ۲۰۰۹ و مدت زمان آن ۱۰ دقیقه و ۵۶ ثانیه است.
نخستین رویای اسکار فیشینگر
«نخستین رویای اسکار فیشینگر»، ویدیو آرتی ساخته ی ایزابل کورنارو است که در قالب دو ویدیو ساخته شده است. راهنمای نمایشگاه «ویدیو به تفصیل» در تبیین فلسفه ساخت این نوع از آثار توضیح می دهد: «به منظور روایتگری بهتر ساخت ویدیو در دو قالب در گذشته رواج داشته است که در این نوع از کارها یک تصویر، کامل کننده تصویر دیگر است.»
در این ویدیو آرت به گفته راهنمای نمایشگاه برخی اشیای روزمره و گران قیمت نظیر عطر و جواهرات قرار دارند که در واقع با این کار قصد دارند تا نشان دهند در واقعی این اشیاء ارزش های مختلفی دارند اما در ظاهری که ما مشاهده می کنیم به ذات اشیاء اهمیت می دهیم و سپس از این طریق به ارزش های مختلف آن پی می بریم.
حقوق اثر
«حقوق اثر» ساخته فیلیپ پرنو، به محوطه‌های خالی اشاره دارد که با آغاز برنامه مناطق شهری در اولویت در سال۱۹۷۶ در فرانسه در حومه‌ای تازه احداث شده به وجود آمدند. ویدیو درباره واکنش کودکانی است که با آویختن کیسه‌های پلاستیکیِ رنگی بر روی شاخه‌های درختان کاشته شده توسط شهرداری، علیه از بین رفتن زمین‌های بازی مورد علاقه‌شان اعتراض می‌کنند. با انتخاب عنوان حقوق اثر، فیلیپ پرنو ادای دینی می‌کند به همه کسانی که این خاطره را با او ساختند و به خلق این اثر کمک کردند؛ به ویژه آنگوس یانگ، که صدای اثر را ساخته است.
حقوق اثر ۶۰ دقیقه و ۳۰ ثانیه است که همراه با موسیقی گیتاری که بر روی آن نواخته می‌شود حال و هوای اعتراض را به مخاطب منتقل می‌کند.
در این بین
«در این بین» ساخته‌ی کریستین بولتانسکی است. هنرمندی که همین دو هفته پیش از دنیا رفت. این اثر در قالب صامت و سیاه و سفید ارائه شده است. در این بین، پرتره‌هایی از کودکی تا بزرگسالی بولتانسکی را بر روی پرده عریض در حال ارتعاش نمایش می‌دهد. تصاویر متوالی به آهستگی محو می‌شوند تا این خودنگاره به تصویری خیالی بدل شود که به آسانی به چنگ نمی‌آید.
به گفته راهنمای نمایشگاه «ویدیو به تفصیل»، کریستین بولتاسکی یکی از هنرمندانی است که از دست دادن، مرگ و فقدان در آثارش پررنگ است و در ویدیو آرت «در این بین»، واضح دیده نشدن تصاویر به نحوی نشان‌دهنده از دست دادن است.
به گزارش ایسنا، نمایشگاه گروهی ویدئو به تفصیل که منتخبی از ویدیوهای مجموعه‌ی موزه هنر مدرن پاریس را به نمایش می گذارد، از جمعه، ۱۱ تیر ماه افتتاح شده است، تا جمعه ۲۲ مرداد ماه پذیرای علاقمندان است.
انتهای پیام
نظرات