به گزارش ایسنا، عصر ایران نوشت: «اول شهریورماه زادروز نوازنده چیره‌دست تار و آهنگسازی یگانه به اسم استاد حسین علیزاده است؛ موزیسینی که به شهادت تاریخ یکی از بزرگ‌ترین اساتید موسیقی این مرز و بوم است. هرگاه خواستید یک تجربه ناب از اثرگذاری موسیقی سنتی ایران و تلفیق درست با شعر را تجربه کنید پیشنهاد می‌کنم به آلبوم شورانگیز گوش دهید.
فقط یک آلبوم از آثار او برای ماندگارماندن نامش در تاریخ موسیقی ایران کفایت می‌کند. حال در نظر داشته باشید که او چندین آلبوم و قطعه جاودانه به این کاروان اضافه کرده است. آلبوم‌هایی چون حصار، نی‌نوا، نوروز، ترکمن، شورانگیز، آوای مهر، فریاد، ساز خاموش و ... یا موسیقی فیلم‌هایی چون دلشدگان، گبه، لاک‌پشت‌ها هم پرواز می‌کنند، نیوه‌مانگ و ... .
حسین علیزاده چند سال پیش در پاسخ به نقش موسیقی در زندگی شخصی و اهمیت آن در جامعه گفت: موسیقی شغل ما نیست، عشق ماست. موسیقی مرا شجاع کرده. حتی قبل از انقلاب که در شرایط تنگنا قرار گرفتم، عبور از آن فقط شجاعت می‌خواست... موسیقی، واکنش انسان به شرایط زندگی شاد یا غمناک او بوده است.
حسین علیزاده سال ۱۳۳۰ در منطقه سیدنصرالدین بازار تهران از پدری اهل ارومیه و مادری اهل تهران متولد شد. پس از تحصیل در هنرستان موسیقی به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و هم‌زمان در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به یادگیری و اجرای کنسرت پرداخت.
پس از راهیابی به رشته موسیقی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران از محضر اساتیدی چون حبیب‌الله صالحی، محمود کریمی، علی‌اکبر شهنازی، داریوش صفوت، نورعلی‌خان برومند، سعید هرمزی، یوسف فروتن و عبدالله‌خان دوامی نکته‌های نوازندگی تار و سه‌تار و ردیف موسیقی سنتی ایران در سطوح عالی را فرا گرفت.
علیزاده در سال ۱۳۴۷ عضو ارکستر رودکی شد. او با عضویت در کانون چاووش همراه با دیگر استادان موسیقی ایران از جمله محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان آثار جاودانه‌ای در موسیقی ایران به نام مجموعه آلبوم‌های چاووش اجرا کرد و نیز با آموزش به هنرجویان موسیقی تأثیر مهمی در تربیت موسیقی‌دانان و نوازندگان پس از انقلاب گذاشت.
پس از تعطیلی و توقف موسسه چاووش، علیزاده برای ادامه تحصیل موسیقی به دانشگاه آزاد برلین رفت و در سال‌های میانی دهه شصت به ایران بازگشت و گروه شیدا و عارف را بازسازی کرد که حاصل آن کنسرت شورانگیز با صدای شهرام ناظری، صدیق تعریف و بیژن کامکار در تالار وحدت بود. این کنسرت بعدها با صدای شهرام ناظری در آلبومی به همین نام انتشار عمومی یافت.
حسین علیزاده از سال‌های پایانی دهه ۷۰ همکاری خود را با محمدرضا شجریان و کیهان کلهر و همایون شجریان آغاز کرد که حاصل آن اجرای کنسرت‌های مختلف در اروپا و آمریکا و کنسرت همنوا با بم در تهران بود. حاصل همکاری شجریان و علیزاده آلبوم‌های فریاد، همنوا با بم، داد و بیداد، زمستان و نوا است.
علیزاده در سال ۸۳ با ژیوان گاسپاریان همکاری مشترکی داشت که حاصل آن کنسرتی در کاخ نیاوران بود که بعدها این کنسرت در قالب آلبومی به نام «به تماشای آب‌های سپید» انتشار عمومی یافت و تا مرحله نهایی جایزه گرمی برای بخش موسیقی جهانی پیش رفت.
حسین علیزاده در کمک به ساخت سازهای تازه تجربه‌های موفقی داشت که از آن میان می‌توان به ابداع سازهای سلانه و شورانگیز اشاره کرد که هم‌اینک نیز در کنسرت‌هایش از آن بهره می‌گیرد.
حسین علیزاده یک میراث فرهنگی و هنری زنده است که در هر موقعیت و هر زمان و مکانی همواره موسیقی ایران را به پله‌ای بالاتر سوق داده است. تنش سلامت و سرش خوش!
انتهای پیام
نظرات