شعبان لشگری ضیاآبادی در گفت‌وگو با ایسنا خاطرنشان کرد: بدون استفاده از قلم‌مو فقط با ناخن و انگشتان دست، تابلوهای نقاشی زیادی کشیده‌ام. نقاشی‌ها تخیل ذهن خودم است و این سبک را «فریاد وحشی» نام گذاشتم. برای پیدا کردن رنگ‌های موردنظر هشت سال در بیابان‌ها گشتم و رنگ‌های طبیعی از گردو، حنا، زعفران، روناس و دیگر گیاهان رنگی پیدا و استفاده کردم.

وی بابیان اینکه کشاورز بودم و سرمایه‌ای برای خرید قلم و رنگ نداشتم و به‌وسیله مواد طبیعی نقاشی می‌کردم، گفت: برای رنگ خردلی از کاه عدس استفاده کردم و رنگ زرد روشن را از زعفران به دست آوردم. برای ساختن رنگ سبز و یشمی از علف‌های رشد یافته در طبیعت، همچنین رنگ فیروزه‌ای را از سمباده زدن ظروف مسی ساختم. از آجر خام هم رنگ گرفتم این‌طور که خرده آجرها را با سرکه کوبیدم و با زرده تخم‌مرغ مخلوط کردم. به‌جای تثبیت‌کننده‌های صنعتی و شیمیایی هم از انواع صمغ‌های گیاهی استفاده می‌کنم. بهترین و آرامش‌بخش‌ترین رنگ برای نقاشی رنگ آبی است همان‌طور که تمامی مساجد با کاشی‌های آبی فیروزه‌ای زیبایی خیره‌کننده‌ای پیداکرده‌اند.

این نقاش پیشکسوت اظهار کرد: کنار دریا هنگام ظهر، دریا را نیلی می‌کشم، غروب دریا را فیروزه‌ای و صبح زود، دریا را آبی نقاشی می‌کنم که تعیین تمام این رنگ‌ها کشفیات یک نقاش محسوب می‌شود که سرشار از احساس و معنویات است. پاکی گیاهان، خاک، انسان به‌عنوان اشرف مخلوقات، آفرینش آب و پرندگان از مهم‌ترین عناصر و ارکان آثار نقاشی‌های من هستند.

لشگری ضیاآبادی گفت: متولد سال ۱۳۳۴ هستم، تحصیلات دانشگاهی ندارم و هیچ دوره آموزش نقاشی نگذرانده‌ام. با توجه با آشنا بودن به خواص گیاهان و انواع عناصر طبیعی که از دل طبیعت پیدا می‌کردم نقاشی می‌کردم. اولین نمایشگاهم را در سال ۱۳۵۳ در کنار نرده‌های دانشگاه تهران گذاشتم. آن زمان نقاشی‌هایم بدون قاب، فقط در قالب نقاشی روی بوم بود که برای دانشجویان و علاقه‌مندان به نمایش گذاشتم و مورد استقبال اساتید و هنرمندان قرار گرفت.

وی با اشاره به اینکه برای خلق یک تابلو مدت‌زمان زیادی صرف می‌کنم، خاطرنشان کرد: در حال حاضر هم نقاشی می‌کنم و تابلوهای زیادی کشیده‌ام اما به دلیل نداشتن سرمایه امکان عرضه و نمایش و گردآوری آن‌ها را در قالب مجموعه ندارم.

به گزارش ایسنا، مجموعه آثار نقاشی شعبان لشگری ضیاآبادی شامل ۶۸ تابلوی نقاشی است، توسط مرکز هنرهای تجسمی حوزه هنری گردآوری و توسط انتشارات سوره مهر در سال ۱۳۹۰ در ۸۸ صفحه منتشر شده است.

انتهای پیام