به گزارش ایسنا، اجزای شیمیایی در گیاهان دارویی باید به مقدار لازم در بدن جذب شوند تا تأثیر درمانی خود را ایجاد کنند. میزان جذب مواد و اجزاء مؤثره در داخل سلول‌های انسان یا جریان خون با توجه به قطبیت، پایداری و دیگر ویژگی‌های شیمیایی اجزاء و روش مصرف آنها، متفاوت است؛ به عنوان مثال، اجزاء فرار هنگامی که از طریق استنشاقی وارد بدن شوند، مؤثر هستند و در صورتی که از طریق دهان وارد بدن شوند، چندان تأثیرگذار نیستند.

فرآورده‌های حاصل از گیاهان دارویی را می‌توان به روش‌های دهانی، موضعی،‌ بخور و  استنشاق دود، استحمام، تزریق زیرجلدی یا داخل ماهیچه‌ای مصرف کرد. در روش مصرف دهانی، مواد پودر شده یا سوسپانسیون‌ها می‌توانند از طریق استنشاق و جذب موکوسی تأثیرگذار باشند.

در روش مصرف موضعی، روغن‌ها یا کرم‌های حاوی گیاهان دارویی و عصاره‌های آنها مستقیماً پس از مالیده شده روی پوست جذب می‌شوند. استنشاق دود حاصل از بعضی داروها نیز روش مناسب دیگری برای مصرف فرآورده‌های حاصل از گیاهان دارویی است و این دود از طریق ریه‌ها جذب می‌شوند. روغن‌های فرار به این صورت تجویز می‌شوند. در بعضی موارد نیز گیاهان دارویی یا عصاره‌های آنها به آب استحمام اضافه می‌شوند.

به گزارش روابط عمومی پژوهشکده گیاهان دارویی جهاد دانشگاهی، آخرین روش مصرف فرآورده‌های حاصل از گیاهان دارویی، تزریق زیرجلدی یا داخل ماهیچه‌ای است. بعضی از داروهای گیاهی که اغلب به صورت مواد مؤثره خالص هستند، مستقیماً به داخل جریان خون تزریق می‌شوند. بعضی مواقع اگر مواد از طریق دهانی مصرف شوند، حالات خود را از دست می‌دهند. آلکالوئیدهای menispermaceae که به صورت سنتی به عنوان مواد شل‌کننده ماهیچه‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفتند، از این گروه هستند.

انتهای پیام