دکتر هادی انصاری، تحصیلکرده دکترای زبان و ادبیات فارسی، در مقاله‌ خود با عنوان «درست بنویسیم و درست بخوانیم» که آن را در اختیار ایسنا قرار داده است، می‌نویسد: درباره درست خواندن و گفتن و نوشتن، تاکنون بسیار گفته‌اند و نوشته‌اند و شنیده‌ایم و خوانده‌ایم؛ ولی کافی نیست. پاسداشت زبان فارسی و برطرف کردن اشکال‌ها، نمی‌تواند به چندنوشته، برنامه، کتاب و جزوه منحصر باشد و اگر هر روز هم یادآوری شود، تکراری نخواهد بود و تأثیرخود را خواهد گذاشت.

حرف (غ)

غَمضِ عین / غَمز عین

غَمضِ عین، یعنی چشم‌پوشی و آسان گیری و گذشت ازگناه کسی. گاه به اشتباه، غَمز عین می‌نویسند که نادرست است. غمز یعنی اشاره به چشم و ابرو و با غمض تفاوت دارد. غمزعین، با (ز) معنای چشم‌پوشی ندارد.

غِنا ، غِناء / غَنا

غِنا یا غِناء، به کسر (غ) به معنی آواز خوش، موسیقی، نغمه و ترانه‌خوانی است. غَنا یا غَناء، به معنی توانگری و داشتن دارایی و مال است. گاهی به اشتباه، جابه‌جا نوشته می‌شود و بهتر است هر کدام با املای درست خود نوشته شود.

مثال: شعرحافظ غِنای فوق العاده‌ای دارد (مراد، موسیقی شعر اوست). شریف‌ترین غَنا، به دل راه ندادنِ آرزو هاست (توانگری و دارایی).

غیبت کردن /  غِیبت کردن

این واژه ۲ تلفظ دارد: ۱- غیبت، بر وزن زینت؛ یعنی عیب گفتن در غیاب کسی و پشت سرکسی بدگفتن. ۲- غِیبت، بر وزن کیفر یعنی غایب بودن؛ در مقابل حضور؛ درفارسی هر دو مفهوم را معمولاً به کسر( غ) می‌خوانند درصورتی که ۲ تلفظ متفاوت دارند و نوع تلفّظ معنای آن‌ها را مشخص می‌کند. مثال: غِیبت کردن در کلاس درس، موجب اُفت تحصیلی‌اش شده بود. یا؛ باید بکوشیم غیبت کسی را نکنیم.

انتهای پیام