به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «حالا دیگر تعارف و رودربایستی کنار رفته و فضا شفاف و روشن شده است. اگر قبول ندارید، کافی است تازه‌ترین اظهارات شجاع خلیل‌زاده را مرور کنید. مدافع تیم ملی فوتبال ایران به‌تازگی در مورد سطح پایین مسابقات باشگاهی در کشور، به تخلیه لیگ از ستارگان اسم‌ورسم‌دار اشاره کرده و گفته: «قیمت دلار از ۳۰ هزار تومان هم بیشتر شده است. با این شرایط، طبیعتا هر بازیکنی پیشنهاد خارجی داشته باشد آن را قبول می‌کند. ارزش برخی قراردادها در لیگ ایران به پنجاه هزار دلار هم نمی‌رسد. در این شرایط هر بازیکنی بگوید پیشنهاد خارجی دارم و قبول نمی‌کنم دروغ گفته است. مگر چنین چیزی ممکن است؟»

این آقای خلیل‌زاده که امروز این حرف‌ها را می‌زند، همان کسی است که تا چند ماه پیش هم تلاش می‌کرد کوچش از پرسپولیس به لیگ قطر را ناشی از سوءمدیریت حاکم بر این باشگاه جلوه بدهد. کار او در این مورد با مهدی رسول‌پناه، مدیرعامل وقت پرسپولیس، به جاهای باریک کشید و حتی طرفین به دادگاه هم رفتند. در آن زمان شجاع مدعی بود به پرسپولیس عشق می‌ورزد و حتی حاضر بوده قرارداد شش ساله با این تیم ببندد اما مدیران باشگاه احترام او را نگه نداشته‌اند و به همین دلیل ناچار به جدایی شده است. حالا اما شجاع در صادقانه‌ترین مصاحبه دو سال اخیرش به‌صراحت افزایش قیمت ارز را عامل جدایی خودش و سایر بازیکنان ایرانی معرفی می‌کند. با این تحلیل شاید حتی بتوان بوسه آتشین او بر لوگوی الریان را هم درک کرد!

اصل حرف اما درست و منطقی به نظر می‌رسد و گرانی ارز، روی شرایط فوتبال ایران تاثیر عمیق گذاشته است. با اوضاع فعلی طبیعتا شاهد خروج بازیکنان باکیفیت و ورود بازیکنان کم‌کیفیت خواهیم بود. صد البته شما اگر هوش و سلیقه به خرج بدهی، با هزینه ۱۰۰ هزار دلاری هم می‌توانی یک خرید خارجی خوب انجام بدهی اما در اغلب موارد سطح توانایی بازیکنان وارداتی، نسبت مستقیم با بودجه باشگاه‌ها دارد. به قول معروف هر چقدر پول بدهی، آش می‌خوری. وقتی باشگاه‌های ایرانی توانایی حفظ بازیکنان موجودشان را ندارند، چطور می‌توان انتظار داشت مهره‌های گران‌قیمت خارجی جذب کنند؟ از طرف مقابل در این بازار هر بازیکنی هم هر پیشنهاد خارجی با هر قیمتی به دست بیاورد، وسوسه خواهد شد که برود. به هر حال دوران پولسازی بازیکنان از ساق‌های‌شان محدود است و اگر مصدومیت‌های شدید یا حوادث ناگهانی پیش نیاید، آنها نهایتا ۱۰ یا ۱۲ سال می‌توانند روی بورس باشند. شاید شما هم اگر در این موقعیت قرار بگیرید، دلار ۳۰ هزار تومانی را رها نکنید!»

انتهای پیام