به گزارش ایسنا،‌ در حوالی سال ۱۸۷۰ جهان هنر در غرب با ظهور «امپرسیونیسم»‌ یک جنبش هنری پیشرو، دچار تحول عظیمی شد. «امپرسیونیسم» در فرانسه و توسط گروهی از هنرمندان بی‌نظیری به وجود آمد که قصد داشتند مقررات سنتی هنر را برای دستیابی به روشی نوین رها کنند.

این سبک که استفاده از ضربات سریع قلمو و به‌کارگیری روش ویژه‌ای از رنگ را می‌طلبید، به هنرمندان کمک کرد بتوانند لحظات زودگذر زندگی روزمره را به تصویر بکشند.

با اینکه هنرمندان متعددی در شکل‌گیری این جنبش تاثیرگذار بودند، اما آثار هنرمندان اندکی در یک قرن اخیر ماندگار شده‌اند. در ادامه با برخی از مهم‌ترین چهره‌های «امپرسیونیسم» آشنا می‌شوید:

«کامی پیسارو» (۱۹۰۳-۱۸۳۰)

«پیسارو» اهل جزیره «سن توماس» بود و مسن‌ترین نقاش در گروه هنرمندان امپرسیونیست محسوب می‌شد. «پیسارو» همچنین تنها هنرمندی بود که آثارش را در هر هشت نمایشگاه امپرسیونسیت‌ها به نمایش گذاشت. این نقاش نیز همچون سایر هنرمندان هم عصرش منظره‌ها و اشخاص را در وضعیت طبیعی و با استفاده از ضربات سریع قلمو به تصویر می‌کشید. «پیسارو» همچنین نقش تاثیرگذاری به عنوان آموزگار هنرمندان مهمی همچون «پل سزان» ایفا کرد. به علاوه، او یکی از معدود هنرمندان امپرسیونیستی بود که جنبش بعدی یعنی «پست امپرسیونیسم» را نیز تجربه کرد و از روش‌هایی همچون نقطه‌چینی استفاده کرد.

«ادگار دگا» (۱۹۱۷-۱۸۳۴)

«دگا» به رغم سایر امپرسیونیست‌ها شیفته نور و طبیعت نبود. در عوض، او ترجیح می‌داد سوژه‌هایی صمیمانه‌تر را در فضای بسته به تصویر بکشد.

او علاوه بر نقاشی و طراحی در زمینه‌های مجسمه‌سازی و چاپ نیز فعالیت داشت.

«آلفرد سیسلی» (۱۸۹۹-۱۸۳۹)

«سیسلی» در پاریس متولد شد. او در اوایل فعالیت هنری اش با «رنوار» و «بازل» دوست شد و در نهایت به یکی از اعضای اصلی گروه امپرسیونیست‌ها تبدیل شد. او نیز همچون سایر هنرمندان به خلق نقاشی در فضای باز روی آورد و اغلب منظره‌های روستایی فرانسه را به عنوان سوژه انتخاب می‌کرد. با اینکه نام او زیر سایه نقاشان هم عصرش کمرنگ شد، اما همچنان به عنوان یکی از چهره‌های کلیدی جنبش «امپرسیونیسم» به شمار می‌رود.

«کلود مونه» (۱۹۲۶-۱۸۴۰)

«مونه» نقاشی است که بیشترین ارتباط با «امپرسیونیسم» را دارد. او تابلو نقاشی «تاثیر (ایمپرشن)، طلوع آفتاب» را در سال ۱۸۷۲ خلق کرد. در این نقاشی منظره‌ بسیاری از ویژگی‌های اصلی این جنبش از جمله ضربه قلمو و تمرکز بر نور را می‌توان مشاهده کرد. او این نقاشی را در سال ۱۸۷۴ در نخستین نمایشگاه امپرسیونیست‌ به نمایش گذاشت. البته «مونه» به جز این نقاشی برای خلق آثار هنری دیگری از جمله مجموعه مشهور «نیلوفرهای آبی» تحسین می‌شود.

«ماری براکموند» (۱۹۱۶-۱۸۴۰)

«ماری» هنرمندی بود که با توقعاتی که در آن دوره برای زنان تعریف شده بود، مبارزه کرد و در نهایت به یک نقاش تحسین‌شده تبدیل شد. با اینکه با یک نقاش ازدواج کرد، اما همسرش سبک امپرسیونیسم را تایید نکرد و اغلب منتقد آثار او بود. «ماری»، خوشبختانه توسط «مونه» و «دگا» تعلیم دید و آثار قابل‌توجهی خلق کرد.

«پیر آگوست رنوار» (۱۹۱۹-۱۸۴۱)

«رنوار» برای خلق پرتره‌های دوستان، سایر هنرمندان و اعضای خانواده اش مشهور بود و بیشتر به عنوان یک نقاش پرتره شناخته می‌شود. او بیشتر سوژه‌هایش را در فضای باز نقاشی می‌کرد و اغلب تابش نور خورشید بر آن‌ها را می‌توان مشاهده کرد.

«برت مویسو» (۱۸۹۵-۱۸۴۱)

«مویسو» در جهان هنر مردسالار توانست خود را به عنوان یک نقاش امپرسیونیست جا بیاندازد. او تابلوهای نقاشی رنگ روغن کوچک خلق می‌کرد.

«فردریک بازیل» (۱۸۷۰-۱۸۴۱)

با این که «بازل» تا سن ۲۸ سالگی زندگی کرد اما از دوستان صمیمی نقاشان امپرسیونیست بود و تاثیرات مهمی نیز در این جنبش ایجاد کرد. او در مدت کوتاهی که به عنوان یک هنرمند فعالیت داشت آثار قابل توجهی خلق کرد. پرتره‌ها مشهورترین آثار او محسوب می‌شوند.

«مری کسات» (۱۹۳۶-۱۸۴۴)

«کسات» در ابتدا توسط «ادگار دگا» به نقاشان پاریس معرفی شد و در نهایت در یک جنبش مردمحور فرانسوی نقش کلیدی را ایفا کرد. «کسات» بیشتر برای علاقه به خلق تصاویر زنان و کودکان شناخته می‌شود. اغلب این آثار مادرهای ساکت و یا مادرها و دخترانشان را در کنار یکدیگر به تصویر می‌کشند.

«گوستاو کایبوت» (1890-1848)

آثار «کایبوت» کمی واقع‌گرایانه‌تر محسوب می‌شدند، با این حال از او به عنوان یکی از چهره‌های اصلی جنبش امپرسیونیسم یاد می‌شود.

این گروه از هنرمندان با کمک یکدیگر به پیشرفت و محبوبیت جنبش امپرسیونیسم کمک کردند.

انتهای پیام