شاید در لحظه نخست ندانید که کجا ایستاده‌اید، ولی با کمی تمرکز بیشتر، فضایی که در آن قرار گرفته‌اید به خوبی در ظروف موجود در کارها بازتاب داده شده است؛ شما در اتاقی با یک معماری خاص که به معماری ایرانی شباهت دارد، ایستاده‌اید و از دریچه یک پنجره، مناظری را تماشا می‌کنید که به گفته هنرمند برگرفته از اقلیم جنوب ایران است.
به گزارش خبرنگار تجسمی ایسنا، نمایشگاه «ملعبه‌ای برای لیلیت» که آثار نقاشی و مجسمه حمزه فرهادی را به نمایش گذاشته است، قریب به یک ماه در گالری اعتماد برپاست.
در بدو ورود به گالری، با یک کار حجمی فلزی نوک تیز روبه‌رو می‌شوید؛ اثری که ساختار آن حس حمله و تهاجم را به مخاطب القاء می کند.
هنرمند در توضیح نام نمایشگاه به داستان آفرینش اشاره می کند و اینکه به شخصیت لیلیت در هر فرهنگی به شکل متفاوتی پرداخته شده است. با این همه فرهادی قصد نداشته در نمایشگاهش به طور مستقیم به داستان آفرینش اشاره کند و آنچه در معرض دید مخاطب قرار داده شده، صرفا برداشت و نگاه شخصی او از یک داستان اسطوره‌ای است.
هرچند شاید بتوان با توجه به آنچه در آثار او می‌بینیم و یا حتی طی یک برداشت شخصی که می‌تواند با آنچه هنرمند در ذهن داشته، متفاوت باشد، اینگونه عنوان کرد که ما باز هم در آثار هنری به مسئله خلق می‌رسیم؛ چراکه در نهایت با به ثمر رسیدن یک ایده ذهنی مواجه هستیم که خودش تداعی‌گر واژه «خلق» است.
از طرفی فرهادی متولد جنوب ایران است و اقلیم خوزستان و صنعت نفت منبع مهمی برای الهام خلق اثر هنری این هنرمند بوده است که تا حدی این امر از دلایل وجود المان‌های لوله‌ای شکل است.
خود فرهادی نیز با تأیید این نکته، اینگونه می‌گوید که «همیشه در آثار قبلی ام از نفت و جنگ، ارتباط این دو و ادوات نفتی الهام گرفته‌ام. ادوات نفتی برای من یک زبان دیزاین است؛ به گونه‌ای که در این نمایشگاه هم آن فرم‌ها را می‌بینید.»
بنا بر گفته خود هنرمند او از بدو تولدش چه در اطراف خانه، چه در محیط کار پدرش و در تمام استان خوزستان، لوله دیده است و از آنجایی که کودکی اش با دوران جنگ تحمیلی مصادف بوده است، تمام اسباب بازی‌های آنها همین لوله‌ها و پیچ و مهره‌ها بوده است، پس این امر در ذهن او حک شده و به همین دلیل این فرم‌های لوله‌ای به نوعی در کارهای او دیده می‌شود.
«این فرم‌های نوک تیز که حالت تهاجمی هم دارند، در نمایشگاه کنونی ام از همان زبان دیزاینی که در مجسمه‌های قبلی ام بوده، آمده است؛ منتهی ساده‌تر شده است. در مجموعه‌های قبلی کارها خیلی بیشتر به فرم‌ها و ادوات نفتی شبیه بود ولی به مرور ساده‌تر و انتزاعی‌تر شد و تنها یک حس از آنها باقی ماند.»
شاید زمانی که مخاطب، عام‌تر به آثار فرهادی نگاه کند، گمان ببرد که با مجموعه‌ای از نمادها سر و کار دارد؛ گرچه که او می‌گوید هر فردی می‌تواند خوانش خود را از کارها داشته باشد. برداشتی که امروزه در هنر معاصر به نماد داریم با برداشتی که ۱۰۰ سال پیش به «نماد» داشتیم، دو مسئله کاملا متفاوت است و برداشت ما هم درباره خوانش هنر به منابعی برمی‌گردد که شاید بیش از ۱۰۰ سال قدمت دارند و نگاه به هنر معاصر در کشور ما با خوانش سال‌های قبل اتفاق می‌افتد ولی هنر معاصر دیگر آنگونه به مسئله نماد و تصویر نگاه نمی‌کند.
در نگاهی دیگر به آثار فرهادی با فرم‌ها و اشکال هندسی ساده سر و کار داریم، فرم‌هایی که به شکل‌های مختلف و البته با امضای کاری خود هنرمند در آثارش چه به صورت کارهای حجمی یا در نقاشی‌هایش و البته کارهای معماری او دیده می‌شود.
انتهای پیام
نظرات