حجت‌الاسلام حسین فلاحی‌اصل در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به ویژگی‌های سوره مبارکه اعلی، اظهار کرد: سوره اعلی در مجموعه سوره‌های هفتگانه‌ای است که به آنان مسبحات گفته می‌شود.

وی با اشاره به اینکه این سوره مانند دیگر سوره‌های هفتگانه مسبحات با تسبیح خداوند متعال آغاز می‌شود، ادامه داد: سوره اعلی و دیگر سوره‌های مسبحات جایگاه عظیمی در قرآن خصوصاً در تبیین معارف الهی دارند و در روایات اسلامی بر قرائت روزانه آنها تأکید فراوان شده است.

فلاحی‌اصل با اشاره به اینکه سوره اعلی ارتباط قوی با مسائل توحیدی دارد و نکات زیادی در خصوص معرفت الهی در آن بیان شده است، ادامه داد: سوره اعلی در حدی عظمت و بزرگی دارد که احادیثی از زبان معصومین آمده است که اگر مردم عظمت سوره اعلی را بداند هر انسان مسلمان بر خود لازم می‌داند تا ۲۰ بار در روز آن را قرائت کند.

عضو هیئت علمی گروه معارف اسلامی دانشگاه لرستان پرمحتوا بودن در عین کوتاهی آیات را ویژگی سوره اعلی برشمرد و گفت: این سوره کوتاه، عبارات کوتاه و عبارات قوی و پرمحتوا است که در قالب ۱۹ آیه در مکه بر پیامبر اکرم(ص) نازل شده است.

وی با اشاره به اینکه در این سوره خداوند متعال به نبی مکرم اسلام تأکید می‌کند که نام خداوند اعلی را تسبیح کند، ادامه داد: آیه نخست این سوره دستور به تسبیح است و خداوند به پیامبر دستور می‌دهد تسبیح کن به معنای اینکه خداوند تسبیح را از پیامبر(ص) و انسان‌ها می‌خواهد لذا باید آن  را بشناسیم و بعد از آن تسبیح‌گوی خداوند متعال باشیم.

فلاحی‌اصل با اشاره به آیه نخست سوره اعلی «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی» گفت: در تفسیر در این آیه آمده است که علاوه بر اینکه باید تسبیح‌گوی خداوند باشیم باید نام پروردگار را منزه بداریم، خاطر نشان کرد: خداوند متعال در این آیه به نبی مکرم اسلام تأکید می‌کند نام پروردگار را منزه بدار و حدود این نام را حفظ کن.

عضو هیئت علمی گروه معارف اسلامی دانشگاه لرستان ادامه داد: در آن زمان برخورد انحرافی و کجروی در نام‌های خداوند وجود داشت بدین معنا که  گاهی نام خداوند را در کنار نام‌های دیگر قرار می‌دادند در حالی‌که نباید در کنار اسمای دیگر بیاید و این نیز انحراف از اسماء الهی است.

وی با اشاره به اینکه انسان باید از تفسیر نابجا از اسماء الهی بپرهیزد، تصریح کرد: طوایفی در مسلمانان بودند که کافر بودند و خدا را تشبیه می‌کردند و در نام خداوند تصرف نابجا کرده به طور مصداقی کبیر بودن خداوند را به صورت ظاهری تجسم می‌کردند.

انتهای پیام