به گزارش ایسنا، مهدی انوری برادر شهید محمودرضا انوری از رزمندگان لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) درباره نخستین دیدارش با پیکر شهید برادرش روایت می‌کند: «بعد از آنکه خبر شهادت برادرم رسید، همراه با یکی از دوستانم به معراج شهدا رفتیم.

​​​​​​
آن موقع هنوز ۱۵ سالم نشده بود. به سختی می‌توانستم عزای برادرم را باور کنم.

از نگهبانی اجازه گرفتم و وارد سردخانه شدیم. در طول راه تا سردخانه فقط تکرار می‌کردم: «مگر می‌شود سعید را دیگر نبینم؟»

دنیا دور سرم نمی‌چرخید، بلکه روی سرم خراب شده بود. سردخانه میزبان پیکرهای ۱۰ شهید بود و من با بهت دنبال برادرم بودم.

در اواسط ردیف چپ، تابوتی با درب شکسته نگاه مرا به سوی خود جلب کرد. چه می‌دیدم؟! واقعا روی آن نوشته شده بود: «شهید محمودرضا انوری» اشک‌هایم بی‌اختیار جاری شدند.

درب تابوت را باز کردم، به این امید که اشتباه شده باشد، اما حقیقت داشت. برادر نازنینم در تابوت خوابیده بود. گونه‌هایش را بوسیدم. سرد بود، اما پر از احساس.

می‌دانستم که رفتنی است، اما باز هم نمی‌توانستم آنچه را که به چشم می‌بینم باور کنم. روز تشییع، وارد غسالخانه شهدا شدم. کربلا بود آنجا.

باز هم منتظر بودم هر آن بلند شود و با هم از آن معرکه برویم بیرون. منتظر بودم دستش را دراز کند و دستم را بگیرد. چشمش را باز کند و توی چشمم نگاه کند، اما دیدارمان به قیامت ماند.
انتهای پیام