شعری از تیمور ترنج:
بازگشتهایم
و تصویر خاموش خاطرهها را
بر دیوارهای شهر نگاه میکنیم.
باز گشتهایم.
بر دروازهها
قفلهای زنگار بسته نشستهاند
آیینههای شکسته
نور را
در خود مدفون کردهاند
بر چمنزارانِ سوخته
لکههای کدر خون
ماسیدهاند
و ترکشها
دیوارهای شهر را
همچونی تنی آبله گون
هزاران روزنه گشودهاند.
بازگشتهایم
تا تنور کوچک خانهمان را
که خاکستری سرد را قی میکند
آتشی بَر افروزیم
تا افشانههای گیسوان نخلهای شکسته را
که باد
بر خاک و لجن میمالد
به نوازش بنشینیم
تا اسکلتهای بال گشودهی قناریها را
از میان آروارههای قفس
پرواز دهیم
تا کلون درها
عطر آشنای دستانمان را
از یاد نبرند.
باز گشتهایم
هنوز هم از بندرگاه
بوی عرق تن کارگران میآید
هنوز هم در چرداغ
عطر نفسهای زنان پیچیده است
هنوز هم طنین تپش خونی را
که در سر انگشتانِ سلوا میزد
میتوان شنید
هنگام که با رخسارهی آفتاب سوختهاش
حصیر میبافت.
باز گشتهایم
هر هجای این دستانِ قلم شده
یادآور نوازشی ست
هر هجای این جمجمههای شکسته
یادآور خاطرهایست
هر هجای این قلبهای دریده
یادآور عشقیست
هر هجای این لبان بر خاک ریخته
یاد آور سرودی ست.
باز گشتهایم
تا این زخمی را
که بر گردهی خونین خاکمان نشاندهاند
التیام دهیم.
*****
تیمور ترنج متولد سال ۱۳۳۴ در شهرکرد، در خرمشهر بزرگ شد و زمان جنگ را نیز آنجا سپری کرد. بعد از جنگ بهخاطر عضویت در نیروی دریایی، به بوشهر منتقل شد و سالها ساکن آنجا بود. او ۱۳ خرداد ۱۳۸۳ بعد از مدتی تحمل ناراحتی کبدی در بیمارستانی در شیراز از دنیا رفت.
از آثار او به مجموعه شعر «صدای مردم ژرفا» ، «تو چقدر شبیه شعرهای من گریه میکنی» و مجموعه «اوقات دریا همیشه آبی نیست» میتوان اشاره کرد.
تیمور ترنج در سال ۱۳۷۹ به عنوان شاعر برگزیده دفاع مقدس تقدیر شد.
انتهای پیام
نظرات