امروز قطعه " والدین شهدای بهشت هاجر ملایر" میزبان یکی دیگر از مادران شهدای این مرز و بوم بود، آئین تشییع و خاک سپاری " طاهره خالقی" مادر روحانی شهید " احمد جوکار" با حضور نیروهای نظامی و انتظامی، بنیاد شهید، نهادهای انقلابی، جمعی از بسیجیان و فرهنگیان، خانواده معظم شهدا و همرزمان آن شهید برگزار شد و این مادر بزرگوار پس از سال ها تحمل درد و رنج و فراق فرزند، در نزدیکی مزار پسرش آرام گرفت.

روحانی شهید «احمد جوکار» از شهدای محراب و منبر بود که در سال ۱۳۴۰ در ملایر متولد شد و آموزش ابتدایی تا دبیرستان را در آن شهر فرا گرفت.

وی در سال‌های ۵۷-۵۶ که اعتراضات علنی و تظاهرات مردمی علیه رژیم پهلوی پدیدار شد، او از کلاس و درس اعراض کرد و خدمات اجتماعی و انقلابی خوبی از خود به جای نهاد.

شهید «احمد جوکار» با پیروزی انقلاب اسلامی از زادگاهش به شهر تهران رفت و به مدت یک سال در مدرسه عالی شهید مطهری مشغول فراگیری علوم دینی بود و به عضویت حزب جمهوری اسلامی درآمد و به فعالیت‌اش ادامه داد.

این روحانی مبارز، پس از مدتی با سپاه پاسداران همکاری کرد و در قسمت تبلیغات سپاه کوششی بسزا از خود به جا نهاد. " احمد جوکار" چندین بار به جبهه اعزام شد و سال‌های ۶۰ و ۶۱ در جبهه‌های جنوب و در خط مقدم به همراه یارانش در عملیات‌های فتح‌المبین، بیت‌المقدس، والفجر مقدماتی و والفجر یک شرکت داشت. سرانجام در منطقه شمال فکه در عملیات والفجر (۱) مورد اصابت ترکش خمپاره دشمن بعثی قرار گرفت و جان شیرین را از قفس تن رهانید و به آرامش ابدی دست یافت و پیکر پاکش در مراسمی بسیار باشکوه در میان اشک مردم وفادار و با سخنرانی آیت‌الله خزعلی به خاک سپرده شد.

«طاهره خالقی»، متولد ۱۳۱۳، مادر طلبه شهید احمد جوکار، سال‌ها در بستر بیماری افتاده بود، ۱۷ سال چشم انتظاری برای رسیدن پیکر مطهر پسرش و ۴۱ سال درد فراق از جگر گوشه‌اش و بیماری‌های مختلفی چون دیابت و آلزایمر، این شیر زن را زمینگیر کرد.

یادم می آید چهار سال قبل به همراه " حاج ابوالقاسم جعفری" یکی از رفقا و همرزمان پسرش برای دیدار و گفت و گو با این بانو راهی منزلشان شدم.

چهره نورانی و دوست ‌داشتنی طاهره خانم و کلام شیوا و دلنشینش مرا یاد خاطرات دوران کودکی از مادربزرگی می‌انداخت که دیگر درمیان ما نبود، با او احساس غریبی نمی‌کردم، گویی مدت‌های مدیدی بود که می‌شناختمش....

از مجید، باقر، رضا، معصومه، زهرا و لیلا دیگر فرزندانش گفت که همگی تحصیل کرده بودند، این مادر شهید می گفت که رنج بسیار و زحمات فراوانی کشیده و با قالیبافی بچه‌ها را بزرگ کرده است.

بخشی از وصیتنامه شهید احمد جوکار

" خدایا از تو می‌خواهم که مرگم را شهادت در راه خودت زیر پرچم اسلام و اولیا خودت قرار دهی. خدایا تو را شکر می‌کنم که این بهترین راه را برای رسیدن به خودت به این بنده حقیر و گنهکارت ارزانی داشتی. خدایا آن چیزی که به روحانیت و طلبه بودن اصالت می بخشد همان روحانیت و معنویت این راه است که انسان را دائماً در حین ذکر نگه می‌دارد و سراسر وجودش را ندای لا اله الا الله سیراب می‌سازد و آنقدر این روح قوی می‌شود که تن را به زیر رگبار گلوله‌ها و تانک‌ها قرار می‌دهد و ارزش واقعی را به این جریان حیاتی بدن یعنی خون می بخشد و آن را مایه رشد و حرکت و تکامل جامعه قرار می‌دهد.

پیامم به برادران و خواهرانم این است که با انجام واجبات و مستحبات و ترک محرمات و مکروهات، تقوای خویش را حفظ و پاسدار انقلاب و اسلام باشید.

بیانات امام امت را با گوش دل بشنوید و با تمام وجود در انجام فرامینش کوشا باشید. شما برادران مسئول قدر یکدیگر را بدانید و خود را مسئول در پیشگاه خداوند متعال بدانید و از سستی و تهمت و غیبت و حب دنیا و … برحذر باشید و مراقبه و محاسبه نفس را فراموش نکنید."

کاش در این روزها " بصیرت" از نگاهمان نیفتد

یادداشت‌های شهید جوکار را ورق می زنم، در میان آنها به چند جمله تکان دهنده می خورم که نوشته «سرچشمه حرکت دشمن، جرأت اوست که باید جلوی آن را بگیرید، اگر اراده دشمن را بگیرید، روحیه‌اش خُرد می‌شود. بنیه و تحمل و استقامت در برابر مشکلات به قوای جسمانی زیاد ربطی ندارد، مثال درختان کوهستان … باید در وجودت حفاری کنی تا به آب برسی! …"

و اکنون در این بُرهه حساس چقدر این جملات برای من و شما کارساز است؛ در میان این همه اغتشاشات و بلوا و توطئه دشمنان، در میان نا آرامی هایی که توسط نیروهای گمراه خودی و با هدایت دشمنان طی روزهای اخیر در سطح شهرها رقم خورد و چندین تن مجروح و شهید برجای گذاشت و چقدر به اموال عمومی خسارت وارد شد، انگار همه ما نیازمند رجوع به سیره عملی شهدا هستیم، تا یادمان بماند برای سرافزاری ایران عزیز و اهتزار پرچم سه رنگ این کشور، چقدر خون داده ایم و چه جوان هایی پرپر شدند....

گویی سال ها قبل هشدارهای شهدا دارو و مرهمی برای امروز ما بوده، کاش در این روزها " بصیرت" از نگاهمان نیفتد!

انتهای پیام