کودکان کار اصفهان که تنها محدود به کودکانی نمی‌شوند که در خیابان‌ها مشغول به دست‌فروشی و یا جمع‌آوری ضایعات هستند، بلکه شاید چندین برابر این کودکان در کارگاه‌های سرپوشیده و مناطق حاشیه‌نشین در حال انجام مشاغلی هستند که به‌سلامت روان و آموزش تحصیلی آن‌ها آسیب می‌زند.

اما به‌راستی کدام نهاد دولتی باید صدای این کودکان باشد تا شنیده شود و اقدامی عملیاتی و جهادی برای این آسیب اجتماعی رقم خورد؟!

وقتی پای صحبت‌های بچه‌های کار می‌نشینی متوجه می‌شوی که ناخواسته وارد این چرخه شده‌اند و همگی آرزوی درس خواندن، بازی کردن و زندگی مثل سایر کودکان را دارند. می‌دانیم که بیشتر کودکان کار شاغل در خیابان‌های شهر مهاجر هستند، ولی مگر این‌ها مهمان ما نیستند و ما نباید میزبان خوبی برای این کودکان باشیم؟ پس چرا نهادهای حمایتی برای این قشر برنامه و طرحی ندارند؟!

وقتی به سراغ قوانین و آیین‌نامه‌ها برای کودکان کار می‌رویم می‌بینیم که هیچ کم و کاستی نداریم، ولی وقتی به سراغ اجرای آن می‌رویم می‌بینیم هیچ اقدام مؤثر و هدفمندی نشده است!

چرا باید در کلان‌شهر اصفهان منتظر بمانیم تا تعداد کودکان کار به‌اندازه‌ای شود که دیگر قابل کنترل و مدیریت نباشد؟ و چرا باید زمان را برای خدمت به این نسل بدون صدا از دست بدهیم؟ کودکان کار دیروز، امروز به سنی رسیده‌اند که یا تصمیم به خودکشی دارند و یا به دنبال خشونت و بزهکاری هستند. بنابراین اگر از کودک کار امروز حمایت صورت نگیرد و یا اگر مقابله‌ای با آسیب کار کودک نشود، در آینده امنیت جامعه در معرض خطر بیشتری خواهد بود و هزینه‌های بیشتری را برای آن باید پرداخت کنیم.

به‌راستی مگر شناسایی منابع تولید کار چقدر سخت است که مسئولین برای این موضوع کارگروهی تخصصی راه‌اندازی نمی‌کنند؟ برای موضوع آسیب اجتماعی کودکان کار در کنار حمایت و ساماندهی باید برای منابعی همچون سیستم بازیافت شهری، اتاق اصناف، سازمان‌های فرهنگی و ... که به دلیل کم کاری سبب شده‌اند تا کودکان کار بیشتری تولید شوند، فعال‌تر شوند.

ما انتظار داریم که مسئولین انقلابی امروز به‌گونه‌ای اقدام کنند که دیگر شاهد کودک کار در جامعه نباشیم و نقشه راهی برای حمایت از کودکان کار و مقابله با کار کودکان وجود داشته باشد.

و اما مردم شهر باید بدانند که اگر کودک کاری را در خیابان دیدند قرار نیست فرشته نجات او باشند و قرار نیست مددکار اجتماعی برای او شوند و همچنین نباید با بی‌احترامی و توهین با این کودکان رفتار کنند و یا با بی‌تفاوتی و نادیده گرفتن از کنار این کودکان عبور کنند. فعالان اجتماعی نیز نباید نگاه خیریه‌ای به آسیب اجتماعی کودکان کار داشته باشند، بلکه باید برای افزایش مشارکت مردمی برای فعالیت‌های اجتماعی تلاش کنند.

یادداشت از: نوید مسائلی، مدیر سازمان مردم نهاد حمایت از کودکان کار طلوع مهرودوستی

انتهای پیام