بیستم جمادی‌الثانی سالروز ولادت بزرگ بانویی است که خاتم المرسلین (ص) در وصف ایشان می فرماید «ان فاطمة بضعة منی و هی نور عینی وثمرة فؤادی» فاطمه (س) پاره تن و نور چشم و میوه دل من است و امام صادق (ع) نیز در رابطه با ایشان می‎فرماید: «فاطمة سیدة نساء العالمین من الاولین والاخرین» فاطمه (س) سرور زنان جهانیان از اولین تا آخرین است.

همچنین امام حسن عسکری (ع) از امام علی (ع) و از رسول خدا (ص) نقل می کند: «آن هنگام که خداوند آدم و حوا را آفرید، آنان در بهشت به خود مباهات می کردند. آدم به حوا گفت: خداوند هیچ مخلوقی بهتر از ما نیافریده است.

خداوند به جبرئیل فرمود: این دو بنده ام را به فردوس برین ببر، زمانی که وارد فردوس شدند چشمانشان به بانویی افتاد که جامه‌ای زیبا از جامه های بهشتی در برداشت و تاجی نورانی بر سرگذاشته و دو گوشواره درخشان به گوشش آویخته بود و بهشت از پرتو نور چهره اش درخشان بود. حضرت آدم به جبرئیل گفت: حبیبم جبرئیل! این بانو که از زیبایی چهره اش بهشت نورانی گشته؛ کیست؟ گفت: او فاطمه دختر محمد (ص)، پیامبری از نسل تو است که در آخرالزمان خواهد آمد.

گفت: این تاجی که برسردارد چیست؟ پاسخ داد: شوهرش علی بن ابیطالب (ع) است. گفت: این دو گشواره که بر دو گوش او است چیست؟ پاسخ داد: دو فرزندش حسن و حسین(ع) هستند. آدم گفت: حبیبم! آیا اینان پیش از من آفریده شده‌اند؟ گفت: بلی؛ اینان در علم مکنون خداوند چهارهزار سال پیش از آن که تو آفریده شوی، وجود داشتند».

حضرت فاطمه زهرا (س) بانویی است که بانوان بهشتی برای ولادت ایشان پا به زمین گذاشتند به طوری که در روایات آمده است:

هنگامی که زمان فارغ شدن و وضع حمل زنی می رسد، معمولاً زن ها برای کمک به او می شتابند؛ ولی هنگامی که حضرت خدیجه(س) به زنان قریش و بنی هاشم پیغام کمک فرستاد، آن‌ها با کینه‌ای که از ازدواج ایشان با پیامبر(ص) به دل داشتند، از کمک به او سر باز زدند و به یاری او نیامدند. در این هنگام، خدایی که تمام مقدّمات و برنامه ریزی خود را برای تولّد این بانو، آماده و مهیّا ساخته بود، چهار زن بلند قامت و نورانی بر او وارد شدند که بیشتر، زنان بنی هاشم بودند. حضرت خدیجه چون آن‌ها را دید، ترسید.

یکی از آنان گفت: ای خدیجه! ناراحت مباش؛ چرا که ما را پروردگارت به سوی تو فرستاده است. ما خواهران تو هستیم؛ من ساره هستم و ایشان آسیه، این مریم دختر عمران و ایشان صفورا دختر شعیب است.

احترام به نام فاطمه (س)

مقام این بانوی بزرگوار به قدری بالا است که نام ایشان نیز برکات و خیرات فراوانی به همراه دارد و ائمه (ع) نسبت به احترام به این نام نیز تاکید کردند به طوری که امام کاظم (ع) می فرماید: «لایدخل الفقر بیتا فیه اسم محمد او احمد او علی او الحسن او الحسین او جعفر او طالب او عبدالله او فاطمة من النساء» در خانه‌ای که نام محمد یا احمد یا علی یا حسن یا حسین یا جعفر یا طالب یا عبدالله و یا از میان زنان، فاطمه باشد، فقر و تنگدستی وارد نمی‌شود همچنین امام صادق (ع) به شخصی که نام دخترش را فاطمه گذاشته بود، فرمود: «اذا سمیتها فاطمة فلا تسبها و لاتلعنها ولاتضربها» حالا که نام او را فاطمه گذاشته ای، پس دشنامش مده، نفرینش مکن و کتکش مزن.

حضرت زهرا (س) در نگاه امام علی (ع)

در نگاه امام علی(ع) فاطمه در مرتبه والایی از زهد و خداترسی و عمل به احکام الهی قرار دارد و در کلامی ایشان را قلب پیامبر (ص) می‌نامد و می فرماید: «ان الحسن والحسین سبطا هذه الامة وهما من محمد کمکان العینین من الراس واما انا فکمکان الید من البدن واما فاطمة فکمکان القلب من الجسد» حسن و حسین علیهما السلام دو سبط این امت هستند و آن دو برای محمد (ص) همانند دو چشم برای سر هستند، و من برای محمد (ص) همانند دست برای بدن هستم، و فاطمه (س) برای محمد (ص) همانند قلب برای بدن است.

همچنین در جایی دیگر حضرت امیرالمؤمنین (ع) می‌فرماید: «انا زوج البتول سیدة نساء العالمین» من همسر بتول (س) هستم؛ همان کسی که سرور زنان جهانیان است» و در سخنی دیگر فرماید: «من به رسول خدا(ص) و فاطمه و فرزندانش مباهات و افتخار می کنم».

انتهای پیام