حسین میرزایی سی‌ویکم فروردین ماه با اشاره به اینکه در حوضه‌های آبخیز، عملکرد قابل توجه و مناسبی در حد اعتبارات تخصیص یافته داشتیم، اظهار کرد: ضروری است با هم افزایی سایر ارگان‌ها و بخش‌های مرتبط در امر سیلاب، این عملکرد به نحو قابل توجهی افزایش یافته و خسارات سیل کاهش یابد.    

وی وقوع سیلاب‌ها با چگالی بالای مواد جامد در مسیر رودخانه را که بنحو قابل توجهی ظرفیت هیدرولیکی رودخانه را کاهش می‌دهد مهم برشمرد و افزود: انباشت مقطوعات و واریزه‌های چوبی و جامد و رهاسازی ناگهانی آن‌ها موجب ایجاد دبی‌های سیلابی مصنوعی شده و باعث افزایش خسارات می‌شوند، لذا مدیریت و مهار سیلاب شامل فرایندهای خاصی است که با فراهم آوردن و بهره‌برداری از امکانات سازه‌ای و غیر سازه‌ای، اثرات تخریبی سیل را رفع و یا کاهش دهد.

میرزایی با اشاره به اینکه با بکارگیری صحیح از علم آبخیزداری می‌توان خسارت‌های ناشی از سیل را به حداقل رساند، تصریح کرد: بارش‌های سیل آسا و وقوع سیل همیشه موجب خسارت‌های فراوانی به ساختمان‌ها، تأسیسات زیرساختی، باغات و مزارع کشاورزی وارد می‌کند، خسارت‌هایی که می‌توان با استفاده از طرح‌های آبخیزداری آن‌ها را تا حد قابل قبولی کاهش داد.

این مقام مسئول، به متوسط فرسایش خاک در لرستان که بیش از متوسط کشوری است و در بعضی نقاط تا ۵۰ تن در هکتار هم می‌رسد، گریزی زد و افزود: اجرای طرح‌های آبخیزداری،  ایجاد سیل‌بندها و ... در مسیر آب راه‌ها می‌تواند درصد قابل توجهی از خسارت‌های ویرانگر سیل جلوگیری کند و در کنترل و مهار سیلاب بسیار مؤثر است.

وی به حجم سازه‌های احداث شده آبخیزداری را در سطح حدود ۷۰۰ هزار هکتار و ۲۰۰ میلیون مترمکعب که در مجموع با احتساب نقش پوشش گیاهی بالغ‌بر ۲۳ درصد روان آب‌های استان را کنترل می‌کند، اشاره کرد و گفت: جمع شدن آب پشت سیل بندها مانع از فرسایش خاک و افزایش پوشش گیاهی در منطقه می‌شود، این در حالی است که نبود آب در بسیاری از مناطق موجب فرسایش خاک می‌شود که اگر بتوانیم آب را جمع‌آوری کنیم می‌توانیم هم از فرسایش خاک جلوگیری کنیم و هم موجب افزایش پوشش گیاهی شویم.

انتهای پیام