حجت‌الاسلام و المسلمین کریم مومنی، کارشناس دینی در گفت‌وگو با ایسنا در رابطه با روایت تاریخی روز نهم محرم، عنوان کرد: از حوادث شب و روز نهم محرم الحرام یکی محاصره‌ی لشکر حضرت سیدالشهدا توسط دشمن است؛ با توجه به اینکه در این روز تعداد لشکر به واسطه‌ی سپاهیانی از کوفه و شام بیشتر شد اردوگاه حضرت سیدالشهدا به محاصره‌ی دشمن درآمد.

وی ادامه‌داد: یکی دیگر از وقایع روز نهم محرم الحرام آوردن امان نامه توسط شمربن ذی الجوشن برای حضرت ابوالفضل(ع) است، ابتدا ایشان پاسخ شمر را ندادند؛ نقل شده است که سیدالشهدا(ع) فرمودند هر چند او فاسق است اما پاسخ او را بده. لذا حضرت عباس(ع) اینگونه پاسخ دادند که «خدا تو و امان تو را لعنت کند ما امان داشته باشیم و فرزند پیامبر(ص) امان نداشته باشد.

مومنی افزود: عصر روز نهم عصر امام حسین (ع) در جمع اصحابشان سخنرانی کردند و اصحاب حضرت که بر طبق روایات باوفاترین افراد هستند، وفاداری خودشان را اعلام کردند.

این کارشناس مسائل دینی بیان کرد: روز نهم محرم الحرام منسوب به حضرت ابوالفضل عباس، قمر بنی هاشم است؛ شخصیتی که امام زین العابدین در موردش می‌فرماید: همانا حضرت عباس(ع) نزد خداوند تبارک و تعالی، منزلتی دارد که در روز قیامت، همه شهیدان نسبت به آن غبطه می‌خورند.

مومنی یادآور شد: وصف شجاعت و شهامت و قامت رشید حضرت عباس حتی در منابع اهل سنت همچون مقاتل الطالبین ذکر شده است؛ همچنین نقل شده، زمانی که لوا و پرچم حضرت عباس(ع) را غارت و آن را به کاخ یزید بردند بی‌اختیار شروع به تعریف و تمجید از حضرت می‌کند و یزید ملعون می‌گوید مشخص است که تا آخرین لحظه پرچم را زمین نگذاشته است.

وی اظهار کرد: آنچه که حضرت ابوالفضل عباس(ع) را در بین فرزندان ام البنین که در واقعه کربلا کشته شدند و از اصحاب سیدالشهدا(ع) بودند متمایز کرده، مقام معرفتی ایشان است؛ حضرت فقیه و دین شناس بودند.

مومنی تاکید کرد: حضور حضرت عباس(ع) در واقعه کربلا و قرار گرفتن در زمره اصحاب سیدالشهدا(ع) نه به دلیل نسبت برادری بلکه از روی معرفت نسبت به امام زمان است؛ این معرفت به اندازه‌ای است که حتی در نوشیدن آب بر امام خود پیشی نمی‌گیرند.

وی یادآور شد: جایگاه حضرت ابوالفضل عباس برای امام حسین(ع) همچون جایگاه علی بن ابی‌طالب(ع) برای پیامبر(ص) بود؛ حضرت نسبت به امام حسن و امام حسین(ع) با وجود تمام مقاماتی که داشتند مثل عبد بودند در برابر مولا، مطیع محض فرمان امام زمانش، امام حسین (ع) بود لذا آنچه سبب مقام والای حضرت می‌شود معرفت نسبت به جایگاه امامت است.

انتهای پیام