به گزارش ایسنا،‌ روزنامه قدس در یادداشتی با این عنوان نگاهی به الزامات سیاست خارجی ایران برای رسیدن به آتش‌بس دائمی در غزه داشته است که در ادامه می‌خوانید:

در این باره دکتر مهدیه شادمانی دکترای روابط بین الملل معتقد است : « دیپلماسی بشردوستانه به معنای به حداکثر رساندن حمایت بشردوستانه در حوادث و جنگ‌های مختلف در فضای بین الملل است و بازیگران اصلی آن، فعالان دولتی و جامعه مدنی هستند. اصل حقوق بین‌المللی بشردوستانه، به معنای مدافعه‌گری در حقوق بشردوستانه در کنار ارتباطات مؤثر و اتکا به تعاملات رسمی است که می‌تواند کشورها را به اهدافشان سوق دهد که با اتکا به این نوع دیپلماسی می‌توان در حوادث مختلف شبکه‌ای فعال را ایجاد کرد که از آن به عنوان ابزار قدرتمند برای تعامل مؤثر با سایر بازیگران بین‌‎الملل بهره گرفت. چنانچه جمهوری اسلامی ایران از این ظرفیت در شرایط جنگی مانند عراق، افغانستان و سوریه و غزه بهره برده است».

این استاد دانشگاه با اشاره به مؤثر بودن کشورمان در حوزه فلسطین معتقد است : « جمهوری اسلامی ایران، یکی از بازیگران اصلی منطقه‌ای است که با اتکا به دیپلماسی کلاسیک و بشردوستانه اقدامات دیپلماتیکی را انجام داد که درنهایت به آتش بس یا توقف بشردوستانه جنگ منجر شد. اقداماتی نظیر پیشنهاد برگزاری نشست اضطراری سازمان همکاری اسلامی یا نشست بریکس دو اقدام مهم درباره غزه بود که هردو به ابتکار عمل دستگاه دیپلماسی عمومی کشورمان برگزار شد».

ضرورت وارد کردن سازمان‌های نوظهور 

دکتر شادمانی ادامه می‌دهد: «ورود بریکس به عنوان قدرت اقتصادی نو ظهور جهان می‌تواند برای توقف جنگ اثرگذار باشد. راهکار توقف جدی و آتش‌بس کامل ، حول محور تعاملات دیپلماتیک بر محور اقتصادی  استوار است؛ یعنی آنچه سبب می‌شود رژیم صهیونیستی در غزه متوقف شود و  بازنده اصلی جنگ باشد، همین محدودسازی و تحریم انرژی و روابط انرژی از سمت کشورهای مختلف است. سران اصلی بریکس قرار است جلسات و نشست‌هایی را برگزار کنند که امیدواریم به تغییر در تعاملات اقتصادی با رژیم اسرائیل منجر شود. ایران نیز می تواند ضمن تعاملات جدی با روسیه و چین به عنوان دو اقتصاد قدرتمند جهان آن‌ها را به سمت کاهش مبادلات اقتصادی با رژیم صهیونیستی پیش برد».

شادمانی می‌افزاید : « به دلیل حق وتو قدرت‌های بزرگ شاید از حیث حقوقی نتوانیم تأثیرات جدی داشته باشیم، اما راهکار نهایی، اقتصادی است، راهی که از طریق چین و روسیه ممکن به نظر می رسد».
این کارشناس بین‌الملل اظهار کرد: « راه دیگر فشار و تعاملاتی است که از طریق اردن و مصر می‌تواند رقم بخورد. روابط کشورهای عربی به‌خصوص ۶ کشوری که روابط رسمی با رژیم صهیونیستی دارند (مراکش ، سودان، مصر، اردن ، بحرین و امارات) قطعاً با محدودیت روابط اقتصادی این کشورها حتی به‌صورت محدود قطعاً تأثیر منفی روی این رژیم خواهد گذاشت. در حال حاضر ، اردن نیز روابطش به‌دلیل سخنان پادشاه اردن تیره و تار شده است که گفته بود هرگونه تحرکی که سبب شود مردم غزه مجبور به کوچ شوند از نگاه اردن نقض آشکار معاهده صلح ۱۹۹۴ و خطر برای امنیت ملی اردن و نابودی آرمان فلسطین است و این بدان معناست که می توان از ظرفیت اردن برای مقابله با رژیم صهیونیستی بهره برد».

این کارشناس بین الملل ادامه می‌دهد: 

« نباید فقط روی روابط دیپلماتیک با کشورهای دوست تمرکز داشت اردن و رژیم صهیونیستی با یکدیگر تبادل گاز و آب دارند از سمت دیگر ایران و مصر پس از ۴۳ سال در حال احیای روابط خود با یکدیگرهستند و شاید ایران بتواند بر صادرات  گاز اسرائیل به مصر اثرگذار باشد. صادرات گاز به مصر در سال ۲۰۲۰ و طی یک قرارداد به ارزش ۱۵ میلیارد دلار آغاز شده و بنابراین فرصتی پیش آمده است که با توجه به شرایط کنونی می توان بر افزایش فشارهای اقتصادی بر رژیم صهیونیستی امیدوار بود و می‌توان گفت با دیپلماسی اقتصادی، آتش‌بس قطعی بین اسرائیل و فلسطین محتمل به نظر می‌رسد. جایی که دولت مصر نیز برای تعلیق واردات گاز خود اظهار تمایل کرده است».
این کارشناس حقوق بین الملل در انتها تأکید کرد: « مواضع دیپلماتیک ما نباید صرفاً متوسل به بیانیه و نشست رسمی شود. این‌ها راهگشا نخواهد بود اما آنچه مؤثر است ورود ایران به میدان اقتصادی است که می‌تواند از جانب روسیه ، چین و ۶ کشور عربی به عنوان مسئله مهم بین‌المللی برای کاهش صادرات به اسرائیل، آن را مطالبه کند».

انتهای پیام