مازندران همواره قطب کشاورزی کشور بوده و نقش مهمی در امنیت غذایی داشته و دارد.

در این میان با تغییرسبک زندگی شیوه کشاورزی نیز همانند دیگر حوزه‌ها دستخوش تغییرات اساسی شده و از روند سنتی به سمت مکانیزه در حرکت است.گذشته از تغییرات ایجاد شده در روند کشاورزی بسیاری از سبک و سنت دیرینه مردم هم دستخوش تغییر شده است.

یکی از سنت‌های قشنگ روستاهای مازندران روحیه تعاون وهمکاری در انجام کارها بوده است، مردم روستا در ساخت مسکن، کارهای کشاورزی و حتی تولیدی از همکاری گروهی استفاده کرده و هزینه کارگر نمی‌دادند.

«صغرا طالشی» بانوی ۷۵ ساله و کشاورز مازندرانی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: «دشت کایر» یکی از سنت‌های قشنگ زنان روستاهای مازندران در انجام کارهای کشاورزی بود.

وی افزود: کشاورزی کاری سخت و طاقت فرساست و درآمد این قشر زحمتکش خیلی کم؛ اما به ناچار این شغل اجدادی را با افتخار ادامه می‌دهند.

طالشی یادآور شد: در گذشته ادوات پیشرفته کشاورزی برای شالیزارها نبود که بتوان در امر کشاورزی استفاده کرد لذا زنان روستا به کمک مردان می‌رفتند تا در انجام کارها کمک کار آن‌ها باشند.

وی ادامه داد: اما در این میان زنان روستا به تنهایی چندان تاثیرگذار نبودند بلکه با تشکیل یک گروه چند نفره به نام «دشت کایر» با مردان خانواده و روستا برای کار کشاورزی همراه می‌شدند.

این بانوی کشاورز مازندرانی تصریح کرد: در دشت کایر که زنانی متشکل از ۵ تا ۱۵ نفر بودند به نوبت اقدام به نشاء زمین‌های زراعی می‌کردند تا حجم کار سبک‌تر شود.

طالشی گفت: گروه دوستانه ما پایبند زمان خاصی نبودند بلکه از صبح زود تا موقع اذان ظهر اقدام به نشاء کرده و بعد به خانه صاحب زمین رفته و ناهار را مهمان وی بودند.

وی افزود: با اینکه خسته می‌شدیم اما جو صمیمی و اطمینان خاطر از وجود هم در پیشبرد کارها خستگی را از تن به‌در می‌کرد.

طالشی عنوان کرد: گاهی مردان نیز از این سنت زنانه پیروی کرده و به جمع ما می‌پیوستند اما عمده کارها با زنان بود.

وی تصریح کرد: این امر سبب می‌شد خانوارها باهم صمیمی‌تر شده؛ رفت وآمد خانوادگی بین مردم روستا تقویت می‌شد از این رو این دورهمی‌ها سبب شناخت بیشتر و پیوندهای بین فرزندان و حتی نسبت‌های خانوادگی می‌شد.

این بانوی کشاورز یادآور شد: امروزه جای این سنت قشنگ را گروه کارگران پر کردند که این کارگران با دریافت مزدهای تعیین شده در شالیزارها حضور پیدا می‌کنند اما اثری از صمیمیت و روحیه تعاون نیست.

طالشی خاطرنشان کرد: در گذشته ما نه تنها در کار کشاورزی بلکه در خانه داری نیز موفق بودیم و این کار زیاد ما را چنان به خود سرگرم می‌کرد که فرصت دعوا و درگیری با همسر و غیره نداشتیم.

وی افزود: امروزه چنان افراد سرگرم چیزهای کاذب شدند که آنچه در فضای غیر حقیقی می‌بینند را وارد زندگی کرده و گمان می‌کنند که واقعی است و به سمت همسو شدن با این جاذبه‌های کاذب؛ مصرف گرایی نیز به جای خودکفایی رونق پیدا کرده است.

طالشی گفت: در گذشته زنان روستا برای همسر خود رفیق بودند اما امروز مقابل هم هستند و هرکدام کار سخت خود را به رخ هم می‌کشند بدون اینکه قدردان تلاش هم در پیشبرد زندگی باشند.

وی با اشاره به اینکه در دشت کایر زنان از گذر عمر صدا سر می‌دادند و آوزا می‌خواندند و شعرهایشان مضمونی از همدلی، عاشقانه و مویه‌های دلتنگی بود، افزود: هرچند اخیرا با ورود ماشین‌های مکانیزه به بخش کشاورزی بسیاری از مشکلات کشاورزان مرتفع شده است اما هنوز دل ما برای دورهمی‌های گذشته تنگ می‌شود.

طالشی با اشاره به اینکه اگر قرار است نسل جدید که نوه‌های ما هستند به کشاورزی علاقمند شوند باید این بخش از تمام جهات تقویت شود و سودآور باشد، خاطرنشان کرد: در کنار مکانیزه شدن لازم است سنت‌ها هم احیا شود. بزرگان روستا در کنار نسل جدید باشند و همصدایی و صمیمیت را به آنها بیاموزند.

انتهای پیام