این بازیگر که این روزها مشغول بازی در نمایش «آرت» به کارگردانی علیرضا کوشک‌جلالی است، در گفتگو با ایسنا از ویژگی‌های نقش خود در این نمایش و تناسب این اثر نمایشی با حال و هوای امروز جامعه‌مان می‌گوید.

او که تاکنون چند همکاری با علیرضا کوشک‌جلالی داشته است، درباره ویژگی همکاری با این کارگردان توضیح می‌دهد: آقای کوشک جلالی برای من آدم ویژه‌ای است و از کارگردان‌هایی است که وقتی به من پیشنهاد کار می‌دهد، بی هیچ صحبتی می‌پذیرم چون از همه چیز مطمئنم و به عنوان یک بازیگر در حاشیه امنی قرار می‌گیرم که مطمئنم خروجی کار، کار خوبی است و با توجه به کیفیت کارهایی که در سال‌های اخیر روی صحنه می‌رود، ترجیح می‌دهم که با ایشان کار کنم و این نمایش هم از این مقوله استثنا نبود، هم متن درخشانی دارد و هم دوستانی که در کنار من بر صحنه کار می‌کنند، همه بازیگران خوبی هستند و همه شرایط را مناسب می‌بینم.

این بازیگر در پاسخ به اینکه در همکاری با کوشک جلالی چقدر دست بازیگر برای انتخاب نقش باز است، می‌گوید: اصولاً کار علیرضا کوشک جلالی به این صورت است که نمایشنامه را برای شما می‌فرستد و شما آن را می‌خوانید و مثلاً می‌گویید من با این نقش ارتباط بیشتری برقرار می‌کنم. ایشان بررسی می‌کند، یا می‌پذیرد یا نه ولی معمولاً به این صورت است که چون یکدیگر را می‌شناسیم به نتیجه مشترک می‌رسیم اما اصولاً به این صورت است که انتخاب نقش را به عهده خود بازیگر می‌گذارد.

صدیقی مهر که در نمایش «آرت» نقش ایوان را بازی می‌کند، درباره ویژگی‌های این نقش که منجر به پذیرش بازی در آن شد، توضیح می‌دهد: چیزی که در مورد نقش «ایوان» وجود دارد، این است که خیلی آدم‌ها در جامعه با آن هم‌ذات‌پنداری می‌کنند. نقش «ایوان» یک گرفتاری عمومی این جامعه است. نقش «ایوان» نماد توده و غالب مردم است. اگر دو نقش دیگر را نماد سنت و مدرنیسم بدانیم، در این سو آدم‌های عادی جامعه هستند که دارند زندگی‌شان را می‌کنند، می‌خواهند خوش باشند و به دور از همه رفاقت کنند و لحظه‌های خوبی را بگذرانند.

او با اشاره به دیگر ویژگی‌های نقش «ایوان» اضافه می‌کند: این نقش لایه‌های زیادی دارد. شما انسانی را می‌بینید که همیشه می‌گوید، می‌خندد و سعی می‌کند جو مثبتی را ایجاد کند و دوستانش را به هم نزدیک کند اما غمی درون خودش هست که سرشار از داستان‌های عجیب و غریب است و یک جایی ما می‌بینیم که ناگهان منفجر می‌شود و برون‌ریزی می‌کند. فکر می‌کنم بسیاری از انسان‌ها اینگونه‌اند؛ در ظاهر در حال خندیدن هستند اما در درون پر از درد و غصه‌اند.

صدیقی مهر در پاسخ به این پرسش که کاراکتر ایوان را یک شخصیت حساب‌شده می‌بینید یا نماینده یک قشر محافظه‌کار از جامعه؟، می‌گوید: از چند جهت می‌توان به این موضوع نگاه کرد. اگر از منظر لایه‌ها و طبقات مختلف اجتماعی بخواهی به آن نگاه کنی، به نوعی می‌توان گفت نماینده قشر محافظه‌کار است که حد وسطی را در نظر می‌گیرد که نه این ناراحت شود و نه آن. که اتفاقاً ضربه‌زننده است. اصولاً وسط ‌بودن، ضربه‌زننده‌ است و باید تکلیف آدم‌ها مشخص باشد که کدام طرف هستند. خود آدم‌های نمایش جایی به او می‌گویند که تو با این رفتارهای صلح‌جویانه‌ات، روی مشکلات سرپوش می‌گذاری. ریشه درد را مشخص نمی‌کنی که به درمان بپردازی. قشر محافظه‌کار با تزریق مسکن، از درمانِ دردِ اصلی جلوگیری می‌کند.

او  درباره جذابیت‌های کاراکتر متزلزل «ایوان» به نسبت آن دو کاراکتر دیگر، توضیح می‌دهد: گاه شما نقش یک انسان ضعیف را می‌خواهید بازی کنید اما جذاب است. انسانی که نمی‌تواند تصمیم بگیرد اما جذاب است و شما جذابش می‌کنید، این خیلی مهم است. گاه نقش‌ یک کاراکتر مقتدر را می‌خواهید بازی کنید اما از پس آن برنمی‌آیید. زمانی موفق هستید که یک کاراکتر ضعیف را که برای کسی جذابیتی ندارد، جذابیت ببخشید.

او در پاسخ به اینکه محور اصلی نمایش «آرت» که مبتنی بر محافظه‌کاری و خودفریبی است، چقدر با حال و هوای جامعه امروز خودمان تناسب دارد، می‌گوید: صد در صد! شما فضای مجازی را باز کنید. محافظه‌کاری موج می‌زند. وسط‌بازی موج می‌زند. در جامعه و در خانواده. خانواده اشل کوچکی از جامعه‌ است. انسان‌ها اگر از هم پیروی می‌کنند، مقاصدی دارند. مثلاً بچه اگر از پدر و مادر پیروی می‌کند، می‌داند که اگر والدین او را از خانه بیرون کنند، جایی برای رفتن ندارد. اگر او استقلال داشت، باز به همین شکل رفتار می‌کرد؟ بیایید بالاتر، در جامعه. آدم‌ها اگر استقلال داشته ‌باشند و با فضای بازتری روبه‌رو شوند، آیا به چیزی تن می‌دهند؟ مسلماً نه. در فضای جوامعی مثل جامعه ما واضح است.

صدیقی‌مهر درباره این موضوع که آیا این شخصیت‌های محافظه‌کار را می‌توان قربانی وضع موجود دید؟، تصریح می‌کند: می‌تواند نباشد. شما خودتان انتخاب می‌کنید که چه‌کاره باشید. خودتان انتخاب می‌کنید که کجای قصه‌ها قرار بگیرید. کجای تصمیم‌ها قرار بگیرید. کجای قضاوت‌ها قرار بگیرید. به کاراکترتان بستگی دارد که کودکی را چگونه گذرانده‌اید که در بزرگسالی نمی‌توانید به سمتی بروید و وسط می‌مانید.

این بازیگر در پاسخ به اینکه یک بازیگر با چه ابزاری می‌تواند در نمایش کمدی روی صحنه برود که تماشاگر فقط در سالن نخندد بلکه بیرون از سالن نیز به نمایش فکر کند، توضیح می‌دهد: این مقوله کمی هم به متن برمی‌گردد. متن شما باید متن عمیقی باشد. در اساس، متن این کار را انجام می‌دهد. با رویکرد درست و دیدی که به نمایشنامه خواهید داشت و هدایت درست که از جانب کارگردان می‌بینید، این اتفاق ناخودآگاه برای شما می‌افتد. اما گاه با متن عمیق هم می‌توان برخورد سطحی داشت تا به خنده‌های سطحی برسد. ولی گاهی شما می‌خندید و هنگامی که از سالن بیرون می‌روید، از خود می‌پرسید: من به چه می‌خندیدم؟ به بدبختی‌های آن آدم می‌خندیدم. ناگهان تکان می‌خورید، فکر می‌کنید و فکر شما را شاید تا یک هفته یا یک ماه درگیر کند. در این صورت است که نمایش کار خود را انجام می‌دهد.

او در پایان با تاکید بر نقش موثر تئاتر در درمان برخی از مشکلات روانی می‌افزاید: وقتی شما یک نمایش درست را می‌بینید، با آن همذات‌پنداری می‌کنید و خود را جای کاراکترها می‌گذارید. با خود می‌گویید اگر جای اینها بودم چه؟ به زندگی خودتان نگاه می‌کنید و می‌بینید آنقدرها هم بد نیست. شاید یک زوج این نمایش را ببینند و بگویند چقدر ما همه مسائل را آتش زیر خاکستر می‌بینیم. در پایان نمایش «آرت» هم چیزی درست نمی‌شود. آدم‌ها باید بیایند نمایش را ببینند تا مسائل را حل کنند و چیزی وسط نماند. این مسأله می‌تواند روی انسان‌ها تأثیر داشته ‌باشد.

نمایش «آرت» نوشته یاسمینا رضا و کار علیرضا کوشک‌جلالی، این روزها در تالار دکتر ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است.

در خلاصه داستان این نمایش آمده: تم اصلی نمایشنامه آرت خودفریبی و دروغ است. یاسمینا رضا در مصاحبه با گاردین: «خودفریبی و دروغ گفتن به دیگران عنصر مسلط نهاد بشری است. این دروغ گویی و خودفریبی ناشی از احساس غرور، حسادت، ترس و درآمیختن با دیگران است. خودفریبی و دروغ امروز حکومت می کند.»

این نمایش هر شب ساعت ۱۸ و سی و به مدت ۱۰۰ دقیقه اجرا می‌شود و سام کبودوند و آرمین رحیمیان دیگر بازیگران آن هستند.

انتهای پیام