به گزارش ایسنا، در شانزدهم آذر ماه سال ۱۳۳۲، دانشگاه تهران شاهد واقعه‌ای شد که علاوه بر اینکه مسیر جنبش دانشجویی ایران را تعیین کرد، برای همیشه نام این نهاد علمی را با آزادی‌خواهی و استقلال‌طلبی پیوند زد و این دانشگاه را به قلب تپنده تحولات سیاسی و اجتماعی در ایران تبدیل کرد.

بر این اساس روز دانشجو یادآور نقطه عطفی در تاریخ معاصر ایران و جنبش دانشجویی کشور است؛ روزی که با خون سه شهید راه آزادی، شهیدان احمد قندچی، مهدی شریعت رضوی و مصطفی بزرگ‌نیا، رنگ خون گرفت و برای همیشه به عنوان «روز دانشجو» ثبت شد.

بنابراین وقایع آذرماه سال ۱۳۳۲، اوج اعتراضات دانشجویان دانشگاه تهران علیه استبداد داخلی و مداخله خارجی بود. این اعتراضات که با سخنرانی‌های آتشین و تجمع‌های گسترده همراه بود، با سرکوبی خونین و به شهادت رسیدن سه دانشجو به اوج رسید. این فداکاری جنبش دانشجویی امروز ایران را شکل داد و دانشگاه تهران را به مرکزیت این حرکت تاریخی تبدیل کرد.از آن زمان، هر سال شانزدهم آذر ماه فرصتی برای بازخوانی پیمان‌ها و تجدید میثاق با اصول آزادی‌خواهی و عدالت‌طلبی بوده است. 

دانشگاه تهران به عنوان نماد آموزش عالی ریشه‌های عمیقی در تحولات سیاسی و اجتماعی ایران دارد. از جنبش ملی شدن صنعت نفت گرفته تا انقلاب مشروطه، همواره صدای دانشگاه تهران، صدای مطالبات کلان ملی بوده است و امروز نیز به واسطه پیشگامی خود در وقایع منتهی به ۱۶ آذر ۱۳۳۲، جایگاهی فراتر از یک مرکز علمی دارد و در طول دهه‌ها پناهگاه اندیشمندان و فعالانی بوده است که برای آزادی بیان و استقلال کشور مبارزه کرده‌اند.

به این جهت برگزاری برنامه‌هایی در روز دانشجو در دانشگاه تهران یک وظیفه اداری یا تزئینی نیست بلکه ادای دین به هویت خود دانشگاه و شهدای آرمانی آن است. انتظار عمومی این است که دانشگاه مادر، الگویی برای سایر مؤسسات آموزش عالی در حفظ کرامت و یاد شهدای دانشجو باشد. اگر دانشگاه تهران نتواند بزرگداشت روزی که نماد خونین‌ترین فداکاری جامعه دانشگاهی‌اش است را برگزار کند، این امر می‌تواند تلقی شود که مرکزیت تاریخی خود در جنبش دانشجویی معاصر را از دست داده است.

در کمال تعجب و با وجود اینکه سایر دانشگاه‌های کشور، اعم از دولتی و آزاد با شور و اشتیاق در حال برگزاری نشست‌ها، همایش‌ها، میزگردها و مراسم‌های یادبود به مناسبت روز دانشجو هستند، امسال شاهد سکوتی معنادار، سرد و عمیق در مجموعه دانشگاه تهران بوده‌ایم.

در حالی که دانشگاه‌های مناطق مختلف ایران از تبریز تا شیراز و اصفهان در روز دانشجو فعالانه میزبان گفت‌وگوهایی در باب استقلال، آزادی و نقش دانشجو در توسعه هستند و نمایندگان دولت از وزارتخانه‌های مختلف و معاونان و مشاوران رئیس جمهور در برنامه‌های گفت‌وگو محور و پرسش و پاسخ با دانشجویان حضور فعالانه دارند، دانشگاه تهران به‌عنوان نماد اصلی این روز، تقریبا هیچ برنامه شاخصی را اعلام نکرده است. بنابراین این عدم برگزاری برنامه فارغ از هر دلیلی که می‌تواند داشته باشد، پیامی ناخواسته و نگران‌کننده را به جامعه دانشجویی مخابره می‌کند؛ آن هم بی‌توجهی به ریشه‌ها و فداکاری‌هایی که منجر به نام‌گذاری این روز شده‌اند.

به گزارش ایسنا، روز دانشجو صرفا فرصتی برای اعطای تقدیرنامه‌ها یا صرفا برگزاری جشن دانشجویی نیست؛ این روز، یک نقطه عطف راهبردی در حیات دانشگاهی کشور است. وظیفه دانشگاه تهران، به عنوان میراث‌دار اصلی این خاطره، سنگین‌تر از هر نهاد دیگری است. انتظار جامعه دانشگاهی از نهاد پیشگام خود، چیزی جز تداوم راه شهیدان و حفظ روحیه پرسشگری نیست. بنابراین روز دانشجو فرصتی است برای بازخوانی مجدد میثاق دانشجویی با آرمان‌های ملی، نباید به هیچ قیمتی این فرصت را از دست داد.

انتهای پیام