به گزارش ایسنا، دکتر رستگار توضیح داد: طعم‌دهنده‌ها در اشکال مختلف، از مخلوط‌های ساده تا ترکیب‌های مهندسی‌شده، نقش مهمی در ایجاد یا تقویت طعم محصولات دارند.

او افزود: هر ماده باید از نظر منبع، عملکرد و میزان مصرف بررسی شود و برخی ترکیبات مانند اسیدسیتریک که حس چشایی را تغییر می‌دهند در گروه افزودنی‌های غذایی قرار می‌گیرند و مشمول مقررات جداگانه هستند.

رییس مرکز ملی تحقیقات حلال گفت: طراحی یک طعم‌دهنده به پارامترهایی مانند حلالیت، پایداری حرارتی، سازگاری با ترکیبات پایه، زمان ماندگاری و حمل‌ونقل وابسته است.

او تاکید کرد: برای محصولات حلال، کنترل منشاء مواد خام، ترکیبات تخمیری و حلال‌ها اهمیت بالایی دارد و هرگونه ابهام می‌تواند وضعیت حلیّت محصول نهایی را تحت تأثیر قرار دهد.

رستگار چهار اصل اساسی برای ارزیابی حلیّت طعم‌دهنده‌ها برشمرد؛ کنترل منابع گیاهی و حیوانی، نظارت بر فرآیندهای تخمیری، بررسی افزودنی‌ها و مدیریت تجهیزات و محیط تولید برای پیشگیری از آلودگی متقاطع.

او اضافه کرد: سه اصل نخست با شفاف‌سازی فرمولاسیون قابل پایش است اما رعایت اصول مربوط به محیط تولید نیازمند تدوین و اجرای روش‌های دقیق و قابل ردیابی است.

به گزارش سازمان غذا و دارو، او با اشاره به تفاوت استانداردهای نهادهای گواهی‌دهنده در کشورهای مختلف گفت: ارتباط مستمر با تولیدکنندگان و مراکز معتبر صدور گواهی مسیر یکپارچه‌سازی اطلاعات را هموار می‌کند و امکان تصمیم‌گیری دقیق درباره وضعیت حلال محصولات را فراهم می‌سازد. رعایت این الزامات زنجیره تولید تا مرحله حمل‌ونقل و عرضه را تکمیل و مانع بروز مشکلات در بازار محصولات حلال می‌شود.

انتهای پیام