به گزارش ایسنا، اندیشکده آمریکایی در مطلبی تازه اشاره میکند که شمار فزایندهای از سیاستگذاران آمریکایی خواستار شکلگیری یک ائتلاف بزرگ و تحت رهبری ایالات متحده در آسیا علیه چین هستند، اما متحدان اصلی واشنگتن در منطقه تمایلی به این ائتلاف ندارند.
اندیشکده آمریکایی «مؤسسه کشورداری مسئولانه کویینسی» در این مقاله مینویسد که قرار است ژاپن، کرهجنوبی، فیلیپین و استرالیا هسته مرکزی چنین ائتلافی باشند و مهمترین کارکرد امنیتی آن نیز بازداشتن چین از حمله احتمالی به تایوان خواهد بود. مقاله همچنین تأکید میکند «راهبرد امنیت ملی» جدید دولت «دونالد ترامپ» رئیسجمهور آمریکا بهصراحت از این طرح حمایت کرده است.
اتحاد پوشالی در مواجهه با پکن
با این حال، کویینسی توضیح میدهد مشکل اصلی این طرح آن است که متحدان آسیایی آمریکا حمایت یکپارچهای از آن نشان نمیدهند. ژاپن تا حدی به دیدگاه واشنگتن نزدیک شده و حتی نخستوزیر جدید این کشور تلویحاً گفته ممکن است توکیو در صورت حمله چین به تایوان، مداخله نظامی کند. اما با وجود این اظهارات، افکار عمومی ژاپن هنوز نسبت به مشارکت در دفاع از تایوان مردد است.
کویینسی همچنین خاطرنشان میکند که استرالیا و فیلیپین در مقایسه با دیگر متحدان آمادگی بیشتری برای همکاری نشان میدهند، اما این همکاری عمدتاً در قالب دفاع از قلمرو خود یا ارائه حمایتهای غیررزمی تعریف میشود. افکار عمومی در استرالیا نیز بهشدت نسبت به آمریکا بیاعتماد است؛ بهویژه در دوره ریاستجمهور ترامپ. این اختلافها نشان میدهد که ائتلاف مورد نظر واشنگتن از انسجام لازم بهرهمند نیست.
به نوشته کویینسی، کرهجنوبی بیش از همه متحدان آمریکا در این منطقه نسبت به پیوستن به یک ائتلاف علیه چین بیمیل است. دولتهای پیاپی در کرهجنوبی تلاش کردهاند جایگاه خود را با احتیاط بین واشنگتن و پکن تنظیم کنند. با وجود حمایت گسترده افکار عمومی کرهجنوبی از اتحاد سئول با واشنگتن و افزایش دیدگاههای منفی نسبت به چین، مردم کرهجنوبی همچنان خواهان حفظ «تعادل دیپلماتیک» بین آمریکا و چین هستند، نه جانبداری آشکار از واشنگتن.
کویینسی سپس به جزئیات دیدار هیئت کویینسی با مقامهای پیشین و فعلی کرهجنوبی، اندیشکدهها، دانشگاهیان، تحلیلگران ریسک و خبرنگاران در سئول میپردازد. این افراد گرچه قدرت و نفوذ روبهرشد چین را یک «چالش بلندمدت» ارزیابی میکنند، اما نسبت به رویارویی با چین یا مشارکت در ائتلافی نظامی بهویژه درباره تایوان بسیار محتاط هستند. آنان بهطور مکرر تأکید کردهاند که کرهجنوبی باید از گرفتار شدن در انتخابی دشوار میان پکن و واشنگتن اجتناب کند.
اندیشکده آمریکایی برای توضیح این رویکرد محافظهکارانه، به این دلایل اشاره میکند: وابستگی اقتصادی گسترده به چین، کاهش اعتماد به اعتبار آمریکا پس از روی کار آمدن ترامپ، بیمیلی افکار عمومی کرهجنوبی به تایوان، و نگرانی از اینکه مداخله در بحران تایوان میتواند شبهجزیره کره را بیثبات کرده یا باعث تحریک کرهشمالی شود. کویینسی تاکید میکند که افکار عمومی کرهجنوبی «تقریباً هیچ تمایلی» به ورود به جنگ با چین بر سر تایوان ندارد و انتظار دارد آمریکا این مسئله را با خویشتنداری بیشتری مدیریت کند.
صفآرایی بیهوده یا دیپلماسی بازدارنده؟
بخش مهم دیگری از مقاله به بحث «انعطافپذیری راهبردی» میپردازد؛ یعنی سیاستی که تعیین میکند نیروهای آمریکایی مستقر در کره تا چه حد میتوانند در ماموریتهای خارج از شبهجزیره مشارکت کنند؛ از جمله در تایوان. این گزارش توضیح میدهد که سئول در سال ۲۰۰۶ در برابر فشارهای شدید واشنگتن پذیرفت که نیروهای آمریکایی میتواند در شرایط خاص در بحرانهای منطقهای نقشآفرینی کند، اما تنها به شرطی که امنیت کرهجنوبی به خطر نیفتد و با اراده مردم این کشور مغایرت نداشته باشد.
مقاله اشاره میکند که حتی باوجود بیانیههای سهجانبه اخیر میان آمریکا، کرهجنوبی و ژاپن درباره «صلح و ثبات در تنگه تایوان»، سئول همچنان از ارائه هرگونه توضیح روشن درخصوص نحوه واکنش خود در صورت بروز جنگ احتمالی در تایوان خودداری کرده است. به نوشته این اندیشکده، بخشی از نگرانیها مربوط به آن است که آیا آمریکا از کرهجنوبی انتظار «حمایت پشتیبانی» یا اعزام داراییهای هوایی از خاک کره به سمت تایوان را خواهد داشت و اینکه آیا چنین اقدامی چین را به حمله به پایگاههای آمریکا در کره تحریک میکند یا خیر؟
کویینسی نتیجه میگیرد که اختلافنظر، ابهام و تردیدهای عمیق کرهجنوبی نشان میدهد طرح واشنگتن برای ایجاد یک ائتلاف بزرگ ضدچین در آینده نزدیک جامه عمل نخواهد پوشید و واشنگتن باید بهجای اتکا به بازدارندگی صرف، به راهکارهای دیپلماتیک برای کاهش احتمال درگیری با چین بیندیشد.
اندیشکده آمریکایی در پایان احتمال تشکیل چنین ائتلافی را «غیرواقعبینانه» توصیف کرده و مینویسد: «بهتر است واشنگتن از ترویج یک ائتلاف عظیم علیه چین دست بردارد.»
انتهای پیام
نظرات