رها طوسی در گفت‌وگو با ایسنا درباره جایگاه پتینه‌کاری چوب در میان صنایع‌دستی استان خراسان رضوی و کشور، اظهار کرد: متاسفانه هنوز در مشهد آن‌طور که باید، این هنر جا نیفتاده‌ است. با این ‌که پتینه‌کاری هنر بسیار ارزشمندی است و بسیاری از مراحل تولید ما کاملاً دستی انجام می‌شود، اما هنوز توجه کافی به آن نشده ‌است. در بخش صنایع‌دستی حمایت‌ها بسیار کم است، هرچند کارهای چوبی نسبت به برخی رشته‌ها وضعیت کمی بهتری دارند، اما هنوز فاصله زیادی تا وضعیت مطلوب وجود دارد.

وی افزود: حتی آگاهی عمومی نسبت به این هنر پایین است، بسیاری از افراد هنوز نمی‌دانند پتینه یعنی چه، وقتی در نمایشگاه‌ها حضور پیدا می‌کنیم، از صفر باید برای مخاطب توضیح بدهیم که پتینه چیست و چه ارزش افزوده‌ای دارد. درواقع پتینه چوبی، ترکیب چند رنگ و ایجاد لایه‌های رنگی متفاوت بر روی چوب است.

این هنرمند پتینه‌کار، اظهار کرد: پتینه‌کاری چوب اگر درست معرفی شود، توانایی بالایی برای جذب بازارهای داخلی و خارجی دارد. همچنین خلاقیت، مهم‌ترین مزیت این هنر است. کارهایی که تفاوت و تمایز داشته ‌باشند، مخاطب را به ‌سوی خود جذب می‌کنند. پتینه‌کاری امکان تولید آثاری منحصر به ‌فرد، شخصی‌سازی ‌شده و کاملاً متفاوت را فراهم می‌کند و همین ویژگی، ظرفیت صادراتی این هنر را بالا می‌برد.

طوسی درباره بزرگ‌ترین چالش‌های این هنر گفت : بزرگ‌ترین چالش ما افزایش وحشتناک قیمت مواد اولیه است، به طوری که مجبوریم کارهایی را که قبلاً تولید کرده‌ایم، دوباره بازتولید کنیم و وقتی برای خرید بیس خام مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم قیمت‌ها تقریباً برابر با قیمت محصول نهایی آماده ‌شده و همین مسئله تولید را بسیار سخت کرده ‌است.

وی ادامه داد: ما علاقه زیادی به تولید داریم، اما قیمت بالای بیس‌های خام، روند فروش را دچار مشکل می‌کند. این بالا بودن هزینه اولیه، هم توان رقابت را کم می‌کند و هم مخاطب را برای خرید مردد می‌سازد.

این هنرمند پتینه کار خاطرنشان کرد: پتینه‌کاری ظرفیت ایجاد اشتغال گسترده دارد، اما بدون حمایت عملی به نتیجه نمی‌رسد. ما می‌توانیم برخی از کارها را به تولید انبوه برسانیم و برای افراد کم‌درآمد، آموزش‌های رایگان یا کم‌هزینه برگزار کنیم. اگر حمایت‌های شهری، فرهنگی و نهادی وجود داشته ‌باشد، می‌توانیم نیروهای بیشتری جذب کنیم، تولید را افزایش دهیم و قیمت نهایی محصولات را نیز کاهش دهیم.

طوسی نگاه مردم به صنایع‌دستی را در سال‌های اخیر رو ‌به‌ رشد دانست و افزود: نسبت به چند سال اخیر، مردم بسیار بیشتر به صنایع‌دستی علاقه‌مند شده‌اند. حتی در سبک لباس‌ها و دکوراسیون خانه‌ها، توجه به المان‌های سنتی بیشتر شده‌ است، چیزهایی مثل فرش قرمز یا کرسی که سال‌ها از خانه‌ها حذف شده بودند، حالا دوباره محبوب شده‌اند. صنایع‌دستی نیز دقیقاً در همین مسیر دوباره جایگاه پیدا کرده‌ است و این موضوع برای ما بسیار دلگرم ‌کننده‌است.

وی درباره تفاوت کارهای هنری با محصولات صنعتی گفت: محصولات صنعتی هرگز کیفیت کار دست را ندارند. صنایع دستی قابل شست‌وشو و کاملاً قابل بازسازی‌ هستند. حتی اگر کسی پس از یک سال از رنگ کارش خسته ‌شود، می‌توان آن را کاملاً تغییر داد و سبک جدیدی روی همان بدنه ایجاد کرد یا حتی در کاربرد آن تغییر ایجاد کرد؛ اما محصولات صنعتی اگر آسیب ببینند، تعمیرشان هزینه‌ای بیشتر از خرید دوباره دارد و هیچ‌وقت مثل روز اول نمی‌شوند.

این هنرمند با بیان اینکه اگر بخواهیم این هنر رونق پیدا کند، باید حضور هنرمندان در نمایشگاه‌ها و رویدادهای هنری پررنگ‌تر شود تا آثارشان بیشتر دیده شود، افزود: از طرفی، حمایت‌های دولتی و شهری باید افزایش پیدا کند تا هزینه‌های تولید کاهش یابد و فرصت‌های شغلی بیشتری ایجاد شود. همچنین لازم است مردم و سازمان‌ها، به ‌جای خرید محصولات صنعتی، به صنایع‌دستی روی بیاورند؛ به‌ویژه زمانی که پای هدیه در میان است. در نهایت، وقتی برای این هنر ارزش فرهنگی قائل شویم، هنرمندان با انگیزه بیشتری به فعالیت ادامه خواهند داد.

انتهای پیام