به گزارش ایسنا، این کارگردان معتقد است که این فیلم فراتر از یک روایت شخصی، به تجربه‌ای جهانی درباره‌ سوگ و مقاومت بدل شده است.

عطیه آرندی، کارگردان مستند جای خالی فرهاد از شکل‌گیری این فیلم و روند تولید آن سخن گفت.

او توضیح داد که در ابتدا قصد داشت تنها مستندی درباره‌ زندگی یک خانواده بسازد اما در جریان پژوهش و مواجهه‌های نزدیک‌تر، لایه‌ای عمیق و انسانی از زندگی آنان آشکار شد که مسیر پروژه را تغییر داد.

فرهاد، پدر خانواده به شهادت رسیده بود و در ظاهر خانواده در سوگ او بودند؛ اما نقطه‌ مرکزی روایت جایی شکل گرفت که مشخص شد مادر فرهاد به دلیل ابتلا به آلزایمر و بیماری‌های قلبی و تنفسی نباید از خبر شهادت فرزندش مطلع شود. همین موضوع به شکل‌گیری یک «قرارداد نانوشته» در دل خانواده انجامید؛ توافقی خاموش برای محافظت از روح مادری که توان مواجهه با چنین حقیقتی را نداشت.

این قرارداد در زندگی روزمره جریان داشت؛ تماس‌هایی با صدایی شبیه فرهاد از سوی نوه برقرار می‌شد تا حضور پدر در ذهن مادربزرگ زنده بماند. در سوی دیگر، فرزند فرهاد با معلولیت ذهنی و وابستگی شدید به پدر، زبان و ابزاری برای بیان فقدان نداشت. این دومادربزرگی با حافظه‌ای آسیب‌دیده و پسری بی‌زبان، در مرکز یک تراژدی خاموش قرار گرفتند.

آرندی با مشاهده این مناسبات انسانی، تصمیم گرفت فیلم را به یک مستند بلند سینمایی تبدیل کند. او معتقد است موضوعاتی چون سوگ، فقدان، آلزایمر و مراقبت، مرز جغرافیا نمی‌شناسند و روایت این خانواده می‌تواند مخاطبان جهانی را با خود همراه کند.

وی افزود: برای ساخت فیلم، تیمی حرفه‌ای همکاری داشتند، فیلم‌برداری توسط رضا رشیدی‌فر، صدابرداری امید کریم، صداگذاری حسن مهدوی، موسیقی بهزاد عبدی و اصلاح رنگ توسط ایمان صالحی انجام شد. تدوین نیز نقشی کلیدی در شکل‌گیری زبان سینمایی فیلم داشت و امیر اصانلو به‌عنوان تدوینگر ساختار نهایی اثر را شکل داد.
عطیه آرندی که کارشناسی کارگردانی سینما و کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی از دانشگاه هنر تهران دارد، پیش‌تر چندین فیلم کوتاه داستانی و مستند ساخته و جوایز داخلی و بین‌المللی دریافت کرده است. او در تجربه‌های بین‌المللی آموخته که قصه‌های انسانی درباره‌ دردهای مشترک، مخاطب را فارغ از فرهنگ و زبان همراه می‌کنند.
به گفته‌ی او، «جای خالی فرهاد» روایت عشقی است که در دل فقدان زنده مانده؛ عشقی که در سکوت و مراقبت جمعی، مقاومت انسانی در برابر فراموشی و مرگ را به تصویر می‌کشد.

انتهای پیام