به گزارش ایسنا، از زمانی که فضانوردان ماموریت «آپولو» نمونه‌هایی را به زمین آوردند، فراوانی شگفت‌انگیزی از عناصر فرّار در رگولیت ماه (گرد و غبار ریز و سنگی که سطح ماه را پوشانده است) شناسایی شده است.

باد خورشیدی یکی از منابع احتمالی این عناصر فرّار است، اما این به تنهایی نمی‌تواند این عناصر، به ویژه نیتروژن را توضیح دهد. برخورد شهاب سنگ‌های کوچک به ماه نیز می‌تواند سطح ماه را تغییر دهد.

جو زمین نیز به عنوان یک منبع بالقوه پیشنهاد شده است، اما فرض بر این بود که این امر تنها قبل از توسعه میدان مغناطیسی سیاره ما امکان‌پذیر بوده است و پس از توسعه میدان مغناطیسی، این میدان بیشتر ذرات جوی را به دام انداخته است.

اکنون در مطالعه جدیدی که توسط اخترفیزیکدانان دانشگاه روچستر(Rochester) انجام شده است، این فرض بررسی شده است.

این تیم دو سناریو را شبیه‌سازی کرد تا ببیند کدام یک با داده‌ها مطابقت بیشتری دارد. اولی مدل «زمین اولیه» بدون میدان مغناطیسی و باد خورشیدی قوی‌تر و دومی مدل «زمین مدرن» با میدان مغناطیسی قوی و باد خورشیدی ضعیف‌تر بود.

به طرز شگفت‌آوری، سناریوی «زمین مدرن» با این فرضیه مطابقت بیشتری دارد. باد خورشیدی ذرات باردار را از جو بیرون می‌راند و آنها را در امتداد خطوط میدان مغناطیسی سیاره به حرکت در می‌آورد.

مغناطیس‌سپهر یا مگنتوسفر زمین، همانطور که از نامش پیداست، یک کره کامل نیست و به لطف فشار مداوم باد خورشیدی، بیشتر شبیه به دُم یک دنباله‌دار است و هنگامی که ماه از آن دُم عبور می‌کند، ذرات روی سطح ماه رسوب می‌کنند.

مطالعات قبلی نشان داده‌اند که مکانیسم مشابهی می‌تواند اکسیژن را به ماه برساند، آب و حتی زنگ‌زدگی ایجاد کند.

این مطالعه جدید نشان می‌دهد که این فرآیند میلیاردها سال است که ادامه دارد و به این ذرات فرّار زمان زیادی برای تجمع در خاک ماه می‌دهد.

بنابراین از آنجایی که جو زمین در آن دوره به شدت تغییر کرده است، می‌توان یک کپسول زمان ارزشمند از داده‌های تاریخی را روی سطح ماه حفظ کرد.

این پژوهش در مجله Nature Communications Earth & Environment منتشر شده است.

انتهای پیام