به گزارش ایسنا، دیدار تراکتور و پرسپولیس در چارچوب رقابتهای جام حذفی تنها گوشهای از هنجارشکنی و زشتیهای این روزهای فوتبال ایران بود. فحاشی و توهین به رقیب در ورزشگاهها روز به روز عادیتر میشود و اگر در یک بازی فحش داده نشود، برخی تماشاگران انگار از آن بازی لذت نبردهاند.
جریمههایی که بازدارنده نیستند
کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال با جریمههای تکراری باعث شده این موضوع عادی شود. هواداران میدانند که دشنامهایشان فقط دامنِ جیب باشگاه را میگیرد و این مبالغ هم برای تیمشان پول زیادی نیست پس میصرفد که با خالی کردن خشم خود به این رضایت زشت درونی برسند چرا که جریمه دامنگیر خود فرد نیست.
وقتی فحاشی «رفتار مجاز ورزشگاهی» میشود
بهتر است کمیته انضباطی این را قبول کند که اگر فحاشی در طول زمان بدون پیامد مشخص باقی بماند، به تدریج در ذهن هوادار به عنوان بخشی از «رفتار مجاز ورزشگاهی» ثبت میشود. در این حالت، حتی نبود محرک مستقیم نیز مانع بروز رفتار توهینآمیز نخواهد شد و این یعنی مرگ اخلاق در فوتبال ایران.
نقش محیط ورزشگاه در تشدید پرخاشگری
نصب دوربینهای چهره زن، مدیریت صحیح محیط ورزشگاه، از نور و صدا گرفته تا نظم ورود و سکوها، میتواند شدت رفتارهای پرخاشگرانه را کاهش دهد. همچنین ارتباط محترمانه با هواداران از سوی باشگاه و گوینده ورزشگاه، نقش مهمی در اصلاح رفتار جمعی دارد. در مجموع مداخلات پیشگیرانه اهمیت بیشتری دارند.
مرز میان هواداری پرشور و رفتار توهینآمیز مشخص شود
کمیته انضباطی باید در برابر این ناهنجاریها واکنش سریع، قاطع و قابل مشاهده داشته باشد. واکنشهای مبهم یا دیرهنگام نهتنها بازدارنده نیستند بلکه به طبیعیسازی بیشتر این رفتارها کمک میکنند. در کنار این موارد، آموزش فعالانه هنجارهای رفتاری نیز ضروری است؛ اینکه باشگاهها و نهادهای برگزارکننده به روشنی مرز میان هواداری پرشور و رفتار توهینآمیز را تعریف کنند.
گمنامی جمعی؛ چرا تماشاگران بیتفاوت میشوند؟
یکی از دلایل سردادن شعارهای رکیک در ورزشگاهها این است که در جمعهای بزرگ، احساس گمنامی و از بین رفتن مسئولیت فردی باعث میشود هنجارهای اخلاقیِ شخصی تضعیف شوند و جای خود را به هنجارهای جمعی بدهند. در چنین شرایطی، رفتاری که فرد در زندگی روزمره هرگز انجام نمیدهد، در ورزشگاه برایش عادی و حتی قابل توجیه میشود.
فحاشی بهعنوان ابزار بیارزشسازی حریف
از سوی دیگر فحاشی فقط تخلیه خشم نیست، بلکه نوعی مشروعیتزدایی اخلاقی از حریف محسوب میشود. با توهین و بیارزش جلوه دادن مربی یا بازیکن تیم مقابل، هوادار تلاش میکند برتری احتمالی حریف یا فشار روانی ناشی از باخت را برای خود قابلتحمل کند. به بیان ساده، وقتی حریف «بد» یا «بیارزش» تصویر میشود، شکست برابر او کمتر دردناک به نظر میرسد.
مسالهای ساختاری، نه احساسی
در نهایت فحاشی هواداران یک مساله فردی یا مقطعی نیست بلکه محصول تعامل هویت گروهی، شرایط محیطی و سیاستهای مدیریتی است؛ بنابراین مقابله مؤثر با آن نیز نیازمند راهحلهای ساختاری و چندلایه است، نه صرفاً مجازاتهای مقطعی و واکنشیِ زودگذر.
انتهای پیام
نظرات