این کارگردان و بازیگر سینما که تجربه همکاری با بهرام بیضایی را نیز داشته، در گفتوگویی با ایسنا از مرگ تلخ این چهره برجسته هنر ایران سخن گفت و در شرایطی که تقریبا همه واکنشها به درگذشت بهرام بیضایی با حسرت و اندوه زیاد بوده، او با نگاهی آمیخته به نور و روشنی گفت: بهترین سوگواری برای آقای بیضایی این است که آثارش را دوباره بخوانیم و مسیری را که در این سالها طی کرده، مرور کنیم.
مرضیه برومند با بیانی تسلیبخش برای غم از دست رفتن بهرام بیضایی که نه فقط بخاطر هنرش در سینما و تئاتر بلکه برای تلاش در پاسداشت منزلت زبان فارسی نقشی بیبدیل در فرهنگ این سرزمین داشت، بیان کرد: فراموش نکنیم که بزرگان و متفکرین میروند و جای آنها نسلی جدید میآیند که نطفه و جوانههای آن به واسطه حضور انسانهایی همچون بهرام بیضایی کاشته شده، منتها شاید فعلا بخاطر شرایط و اوضاع و احوال کشور مرئی نیستند.
او با اشاره به اینکه امثال بیضایی وظیفه تاریخی خود را انجام دادهاند، خاطرهای را از سالروز تولد ۶۹ سالگی این هنرمند بازگو کرد:
«روز پنجم دیماه سال ۱۳۸۶ بود و مشغول تمرین نمایشنامه «افرا» در سالن بالایی تالار وحدت بودیم. از آنجا که آن روز تولد آقای بیضایی بود، ما کیک تولد و هدیه گرفته بودیم و میخواستیم جشن کوچکی برای آقای بیضایی بگیریم که ناگهان خبر درگذشت آقای رادی آمد.
همه ناراحت شدیم به ویژه آقای بیضایی که از شدت ناراحتی، هایهای گریه میکرد و اشک میریخت. ما هم ناراحت بودیم و گریه میکردیم و از گریه آقای بیضایی هم متاثر شده بودیم. این عزاداری بیش از یک ساعت طول کشید و همینطور ادامه داشت تا اینکه یکی از بچهها آمد و گفت، حالا تولد را چه کار کنیم؟
من گفتم، الان درستش میکنم. وارد سالن شدم، رفتم جایی که آقای بیضایی بود. کمی خواهرانه و مادرانه صحبت کردم و گفتم مرگ برای همه میآید، این همه اثر از آقای رادی به جا مانده و او هنوز زنده است. امروز هم تولد شماست و ما میخواهیم برای تولد شما خوشحالی کنیم.
خلاصه به هر طریقی بود ایشان را متوجه کردیم که ما میخواهیم برایشان جشن بگیریم. آقای بیضایی هم اشکهایش را پاک کرد و لبخند زد و فضا عوض شد.
آن روز کیک را آوردیم، آقای بیضایی شمع تولدش را فوت کرد و ما هم هدیههایمان را دادیم و حالا اینکه ۱۸ سال پس از آن ماجرا، این تصادف عجیب رخ داده برایم بسیار غریب است؛ اینکه بهرام بیضایی در روزی که هم تولد خودش بود و هم اکبر رادی فوت کرد و او برایش آنطور گریه کرد، از این دنیا برود.
برومند در ادامه گفت: من آن روز و اتفاقهای آن روز را همچنان تجسم میکنم و بر این باورم که همه این بزرگانی که ما بختِ آن را داشتیم در کنارشان زندگی کنیم و از آنها بیاموزیم همچنان هستند. جسمشان میرود ولی روح آنها در آثارشان باقی مانده و در روند رشد فرهنگ و هنر و ادبیات ما تاثیرگذار بودند.
او افزود: من امیدوارم کمتر شاهد از دست دادنها باشیم ولی به هر حال این هم طبیعی و بخشی از زندگی است. به نظرم بهترین سوگواری برای آقای بیضایی این است که آثارشان را دوباره و چندباره بخوانیم و مسیری را که طی کردند مرور کنیم.
او یادآور شد: «سالها قبل، کتاب «نمایش ایرانی» بهرام بیضایی را که دوستی امانت گرفته و دیگر پس نداده بود دوباره خریدم و از آقای بیضایی خواستم که آن را برای من امضا کند. هنوز آن کتاب را دارم که نوشته: برای مرضیه برومند که تصمیم گرفته پس از ۳۰ سال درسهایش را بخواند» .
برومند گفت : ما باید دوباره درسهایمان را بخوانیم. تمام این آثار، همه درسهای ما هستند و کنارشان چهرههایی همچون اکبر رادی، عزتالله انتظامی، داود رشیدی، جعفر والی حسین کسبیان هنوز هستند و یاد و خاطرشان با آثارشان باقی مانده و این نام نیک و ارثی که برای ما به جا گذاشتند، مهم است.
وی اضافه کرد: من از شنیدن این خبر بسیار متاسف شدم ولی احساس میکنم آقای بیضایی دیگر فقط در (دانشگاه) استنفورد امریکا نیست در ایران هم هست و الان برایم وجهی وسیعتر پیدا کرده چون واقعیت این است که هیچوقت دوست نداشتم آقای بیضایی آنجا (بیرون از ایران) باشد. ناراحت بودم که چرا ما در شرایطی زندگی میکنیم که برجستگان و استادان ما اینجا نیستند، حتی گلهمند بودم که خود او چرا رفته است، چون ما به وجود او نیاز داشتیم، باید از برکت وجودش بهرهمند میشدیم، حتی اگر کار نمیکرد به هر حال میتوانست راهنمایی کند و فرصتی باشد تا ما با او معاشرت کنیم.
برومند بار دیگر با غریب بودن همزمانی درگذشت بهرام بیضایی با سالروز تولدش و سالروز در گذشت اکبر رادی، گفت: اشکهایی که آقای بیضایی برای اکبر رادی ریخت، بسیار غریب بود و الان میخواهم بگویم برای بیضایی اشک نریزیم چون باید برای خودمان اشک بریزیم. در روز تولد بیضایی شکر کنیم که او به دنیا آمد، ما همعصر با او بودیم، از فیض وجودش بهرهمند شدیم و خوشوقتیم که آثار زیادی از او به جا مانده است.»
انتهای پیام
نظرات