به گزارش ایسنا، روزنامه خراسان در مطلبی به بهانه افشای تجربه‌های تلخ یک بازیگر از زخم‌های همسرآزاری نوشته است: مصاحبه اخیر خانم ساغر عزیزی با آقای مجید واشقانی در برنامه «رک»، بار دیگر یکی از زخم‌های نهان زندگی زناشویی را پیش چشم جامعه آورد؛ همسر آزاری که پنهان می‌ماند، ولی آرام آرام زندگی، اعتماد به نفس و سلامت روان زنان را می‌فرساید.

او در بخش‌هایی از این گفت‌وگوی پربازدید می‌گوید: «... یک روز شوهرم وقتی به خانه آمد، بلافاصله یک سیلی زد توی صورتم. من تا جیغ زدم او جوراب‌هایش را درآورد و کرد در دهان من و دست‌های من را از پشت بست... یک‎بار دیگر هم چون موهای من بلند بود، بست به بند بارفیکس و دست‌هایم را از پشت بست و هشت ساعت از خانه رفت بیرون و برنگشت...». در ادامه، نکاتی در همین باره مطرح خواهد شد.


همسرآزاری طیف وسیعی دارد

در فرهنگ ما، هنوز بسیاری از مردم وقتی از آزار سخن می‌گوییم، تنها تصویر خشونت فیزیکی را در ذهن دارند، شکل‌های روانی، کلامی، اقتصادی و عاطفی گاه دردناک‌تر و مخرب‌تر هستند. آزار طیف وسیعی دارد  که شامل اشکال پنهان و زیرپوستی و خشونت می‌شود:

آزار عاطفی و کلامی: تحقیر، توهین مداوم، ایجاد حس بی‌ارزشی و نادیده گرفتن احساسات.
 

آزار روانی: این تکنیک ویرانگر باعث می‌شود فرد قربانی کم کم به سلامت عقل و ادراک خود شک کند. آزارگر حقیقت را وارونه جلوه می‌دهد تا کنترل بیشتری به دست آورد.
 

کنترل مالی و انزوا: محدود کردن دسترسی به پول، ممانعت از کار کردن یا برقراری ارتباط با دوستان و خانواده.

علاوه بر این‌ها تحقیر مداوم، نادیده گرفتن نیازهای عاطفی، کنترل افراطی، یا تهدید به ترک و طلاق، نمونه‌هایی از همسرآزاری روانی‌اند که اگر تکرار شوند، فرد قربانی را به احساس بی‌ارزشی و اضطراب مزمن حتی استرس پس از سانحه مبتلا می‌کنند. حیاتی‌ترین گام برای خروج از این چرخه به رسمیت شناختن این واقعیت است که شما در این رابطه آزاردهنده قرار دارید و سزاوار احترامی کامل هستید.
 

چرایی سکوت زنان دربرابر خشونت

از نگاه روان‎شناسی دلایل سکوت زنان دربرابر همسرآزاری متنوع است: ترس از قضاوت اجتماعی و انگ خوردن، وابستگی مالی به همسر، امید به تغییر رفتار فرد خشونتگر، فشارهای خانوادگی و فرهنگی برای حفظ زندگی‌ مشترک. این عوامل باعث می‌شوند قربانیان خشونت سال‌ها در چرخه‌ای معیوب گرفتار بمانند.

 توصیه‌هایی برای زنان گرفتار همسرآزاری

۱- پذیرش واقعیت: نخستین گام پذیرش این است که خشونت یک رفتار بیمارگونه است و تغییر آن بدون مداخله جدی بعید است. امید به اصلاح ناگهانی فرد خشونتگر، تنها زمان را از قربانی می‌گیرد.

۲- حفظ امنیت شخصی: در شرایط خطرناک اولویت با امنیت جسمی و روانی است. زنان باید مکان‌های امن(خانه والدین یا مراکز حمایتی) را شناسایی کنند.

۳- صحبت کردن و شکستن سکوت: سکوت خشونت را تداوم می‌بخشد. گفت‎وگو با افراد معتمد یا مراجعه به مشاوران و روان‎شناسان می‌تواند نخستین گام برای خروج از چرخه خشونت باشد.

۴- استفاده از حمایت‌های قانونی: قوانین ابزارهایی برای حمایت از زنان فراهم کرده‌اند. مراجعه به مراجع قضایی و درخواست کمک حقوقی، اقدامی ضروری است.

۵- تقویت استقلال مالی و اجتماعی: وابستگی مالی یکی از مهم‎ترین دلایل ماندن در رابطه خشونت آمیز است. آموزش مهارت‌های شغلی و تلاش برای استقلال اقتصادی می‌تواند قدرت تصمیم گیری زنان را افزایش دهد.

۶- مراقبت از سلامت روان: حضور در جلسات مشاوره حمایتی و تمرین تکنیک‌های آرام سازی و ورزش به کاهش اضطراب و بازسازی اعتماد به نفس کمک می‌کند.

۷- بازسازی خود: پس از خروج از محیط سمی، بخش عظیمی از کار درونی آغاز می‌شود. 

انتهای پیام