سيدرضا پرديس در سال 1325 در شهرستان قزوين در يك خانواده مذهبي متولد شد. وي پس از اخذ ديپلم رياضي از دبيرستان دارالفنون تهران در سال 1344 وارد نيروي هوايي ارتش شد و پس از طي مراحل پروازي مقدماتي در دانشكدة خلباني، جهت تكميل دورة پروازي به خارج از كشور اعزام و موفق به اخذ نشان خلباني هواپيماي شكاري شد. وي از جمله خلبانان همرزم شهيدان سرلشكر بابايي، اردستاني و ياسيني است كه طي 8 سال دفاع مقدس با انجام ده‏ها مأموريت در عمليات برون‌مرزي، كارنامة درخشان و قابل قبولي را ارائه كردند. امير سرتيپ خلبان پرديس قبل از تصدي فرماندهي نيروي هوايي، مسؤوليت‏هاي فرماندهي گردان‏هاي نگهداري پايگاه سوم شكاري، مدير و معاونت عمليات نيروي هوايي ارتش و معاونت عمليات قرارگاه پدافند هواي خاتم الانبياء(ص) را عهده‏دار بوده است. دوره‏هاي تعليم خلباني هواپيماي شكاري، كارشناسي ارشد از دانشكدة فرماندهي و ستاد، دكتراي نظري از دانشكدة دفاع عالي علوم استراتژيك، از مدارج علمي و تخصصي فرماندة نيروي هوايي ارتش مي‏باشد. امير سرتيپ خلبان سيدرضا پرديس، با قبول دعوت خبرگزاري دانشجويان ايران به مناسبت هفته‌ي دفاع مقدس در ايسنا حضور يافت و در خصوص نحوه‌ي فعاليت نيروي هوايي پس از پيروزي انقلاب شكوهمند اسلامي و به ويژه حضور درخشان اين نيرو در دوران دفاع مقدس با خبرنگاران به گفت‌وگو پرداخت. به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران فرماندة نيروي هوايي ارتش جمهوري اسلامي ايران در ابتداي اين گفت‌وگو با بيان اين‌كه نيروي هوايي پيش از انقلاب يك نيروي كاملا تكنولوژيك بود، خاطرنشان كرد: «قبل از پيروزي انقلاب اسلامي، جمع كثيري از كاركنان نيروي هوايي براي طي دوره‌هاي مختلف فني، تخصصي و پروازي به كشورهاي خارجي - بخصوص آمريكا - مي‌رفتند و اين مسأله دو دليل داشت. يكي اينكه كشورهاي خارجي قصد داشتند هزينة زيادي را به اقتصاد كشور تحميل كنند. اگرچه در ضمن اين قراردادها، قراردادهاي خوبي هم وجود داشت كه آموزشهاي پايه و اساسي را به نيروي هوايي منتقل مي‌كرد. به همين دليل ما از سالها قبل در داخل كشور خلباني را آموزش مي‌دهيم. هزينه‌اي كه امروز براي آموزش خلباني در سطح جهاني پرداخت مي‌شود بالغ بر 3 تا 5 ميليون دلار است كه اين مبلغ در داخل كشور صرف آموزش مي‌شود.» وي با بيان اينكه نيروي هوايي اولين گروه پيشگام در پيوستن به انقلاب بود، گفت: «مأموريت ماهيتي نيروي هوايي اين است كه در عمليات رزمي جلودار نيروهاي ديگر باشد. يعني اگر قرار است يك برنامة نظامي اجرا شود، نيروي هوايي پيشتاز برنامه‌هاي جنگي است. لذا اگر نيروي هوايي با امام (ره) تبعيت نمي‌كرد، بايستي در مأموريتش شك مي‌كرديم.» پرديس افزود: «ديدار نيروي هوايي با امام (ره) ضربة مهلكي به نظام سابق بود. رژيم سابق حتي تصور نمي‌كرد كه سرمايه‌گذاري‌هاي عظيمش بر روي اين نيرو برعكس جواب دهد. علي‌رغم اينكه آنها فكر مي‌كردند اين نيرو در روز بحران با توجه به برنامه‌ريزي‌ها در كنار رژيم مي‌ايستد، عملا اين‌طور نشد.» فرماندة نيروي هوايي ارتش در مورد دلايل تجاوز عراق به كشورمان گفت: «يك دليل اين مسأله به زياده‌طلبي صدام برمي‌گردد. ايران در آن موقع ژاندارم منطقه بود و با توجه به پيروزي انقلاب، خلأ اين ژاندارمي حس مي‌شد. علاوه بر اين، با پيوستن مصر به پيمان كمپ ديويد خلائي در جهان عرب ايجاد شده بود و صدام با استفاده از اين دو فرصت قصد داشت خود را به عنوان يك رهبر در جهان عرب مطرح كند. از طرف ديگر، پيروزي انقلاب و زير سؤال رفتن ابهت آمريكا در جهان و سرشكستگي‌اش در واقعة طبس، از جمله انگيزه‌هايي بود كه اين كشور از طريق يك واسطه با ما درگير شود.» وي ادامه داد: «نيروي هوايي پس از گذشت 2 ساعت از تجاوز عراق، هواپيمايش را به عمق خاك عراق فرستاد كه پس از بمباران اهدافي در بغداد و حوالي آن به مقصد بازگشتند. نيروي هوايي قبل از انقلاب، نيرويي بود كه با شركت در مانورهاي مشترك با آمريكا به خوبي كارآزموده شده بود و قطعا آنها براي ضربه‌زدن به انقلاب، بايستي اين نيرو را از سر راه برمي‌داشتند. لذا اولين اهدافي كه عراق به آنها تجاوز كرد، پايگاه‌هاي نيروي هوايي و ايستگاه‌هاي رادار بود. آنها مي‌خواستند با ساقط كردن اين نيروي بالقوه، اين مانع را از سر راه مرز بردارند و به راحتي جنگ را به پيش ببرند. علاوه بر اين، ما نيرويي در مرزهاي مشترك با عراق نداشتيم و با مشكلاتي كه در ابتداي هر انقلاب پديد مي‌آيد نيز دست به گريبان بوديم. با توجه به جوسازي كه عليه ما انجام شده بود، زمينه را براي حمله مساعد ديدند و صدام هم اين آمادگي را اعلام كرده بود. طبيعتا در 31 شهريور 59 به فرودگاه‌ها و باندهاي پروازي ما حمله كرد و ما بايستي در اولين فرصت ممكن جواب دندان‌شكني مي‌داديم.» پرديس گفت: «فناوري و تجهيزاتي كه نيروي هوايي در آن روزها در اختيار داشت شايد در منطقه نمونه بود. ما از بعد نظامي و عربستان از بعد اقتصادي به عنوان چكش تعادل منطقه محسوب مي‌شديم. هيچ كشوري غير از ايران هواپيماي “اف 14” را در اختيار نداشت. حتي روزي كه آمريكايي‌ها از ايران مي‌رفتند، اينگونه مطرح مي‌كردند كه بايد چند صباح ديگر برگرديم و اين هواپيماها را اداره كنيم. واقعا فناوري “اف 14” پيچيده بود و تصور آنها هم درست بود. اگر همت و تلاش و هوش بالاي كاركنان نيروي هوايي نبود، نمي‌شد از اين تجهيزات استفاده كرد؛ ولي در طول 8 سال دفاع مقدس، يكي از مهمترين و بهترين وسايل پرندة ما هواپيماهاي “اف 14” بودند.» فرماندة نيروي هوايي ارتش با سرنوشت‌ساز خواندن روز اول مهر سال 59، افزود: «ما بايستي روحية از دست رفتة مردم را با توجه به تجاوز عراق و حملة تقريبا غافلگيرانه‌اش بازمي‌گردانديم. در حقيقت ما اصلا انتظار حمله را نداشتيم. اگرچه درگيري‌هاي مرزي از اواسط شهريور ماه در حول و حوش مرز اتفاق مي‌افتاد، ولي ما آن را مسبب آغاز يك جنگ نمي‌دانستيم. صدام هم فكر مي‌كرد به سرعت مي‌تواند تهران را تصرف كند. اول مهر سال 59 خيل عظيمي از هواپيماهاي نيروي هوايي كه عمدتا هواپيماهاي “اف 4” و “اف 5” بودند با حمايت‌ هواپيماهاي “اف 14” اهداف متعددي را در عمق خاك عراق مورد حمله قرار دادند و توانستند با كمترين تلفات برگردند. اين اتفاق براي مردم ما تسلي خاطر بود. علي‌رغم آمادگي عراق و اينكه انتظار چنين حمله‌اي را از سوي ما داشت، ولي عملا نتوانست كاري را انجام دهد.» وي گفت: «نكتة‌ مهم در انجام پروازهاي بمباران، از بين بردن روحية طرف مقابل است تا تخريب. ما در هر دو جنبه موفق بوديم. هم توانستيم تخريب‌هاي فيزيكي در عراق به وجود بياوريم و هم توانستيم روحية آنها را با حضور حدود 140 فروند هواپيما بر آسمان بغداد و شهرهاي مهم عراق تضعيف كنيم.» پرديس با اشاره به حصر اقتصادي و نظامي كشورمان در ابتداي انقلاب، خاطرنشان كرد: «عمدة تجهيزات در آن زمان وابسته به غرب بود. در آن موقع انبارهاي ما در حال مصرف بودند و بايستي قطعه و تجهيزات را جايگزين مي‌كرديم. لذا اولين اقدام نيروي هوايي به تدبير مقام معظم رهبري (رييس جمهور وقت) تشكيل جهادهاي خودكفايي بود. اين جهادهاي خودكفايي در ابتداي امر فقط به ساخت قطعه مشغول شدند. ما در ابتداي كار در زمينة توليد قطعات پر مصرف گام برداشتيم كه موفقيت‌هاي خوبي حاصل شد كه در نتيجه آن، امروز صدها و بلكه ميليون‌ها قطعه در مجموعة نيروي هوايي - كه شايد بهتر از قطعات قديمي است - توليد مي‌شود.» وي يادآور شد: «نيروي هوايي در طول جنگ با سپاه، بسيج، نيروي دريايي و نيروي زميني همراه بود و بايد اهدافي را كه برايمان مشخص مي‌كردند مورد اصابت قرار مي‌داديم.» فرماندة نيروي هوايي ارتش خاطرنشان كرد: «مدتي در ارتفاع پايين پرواز مي‌كرديم و دشمن با سرعت به داخل كشور آمده بود و مجبور بوديم آنها را زمينگير كنيم . لذا پروازهاي زيادي را در ارتفاع پست انجام داديم و با توجه به آسيب‌پذيري زياد اين نوع ماموريت‌ها، شهداي زيادي را هم داديم. پس از مدتي تاكتيكمان را عوض كرديم و پدافندمان را متحرك كرديم و در جاهاي مختلف ديده‌بان گذاشتيم كه وضعيت هواپيماهاي دشمن را گزارش كنند و به جاي اينكه در ارتفاع پايين پرواز كنيم در ارتفاع بالا پرواز مي‌كرديم تا از تيررس موشك‌هاي دشمن در امان باشيم. بخشي از پيروزي‌هايي كه حاصل شد، نتيجة تخريب‌هاي روحي بود كه در اثر اين پروازها بر روي نيروهاي دشمن به وجود آمده بود.» پرديس تصريح كرد:‌ «امروزه كسب برتري هوايي يكي از اصول پذيرفته شده است كه اگر كشورها بتوانند برتري هوايي را كسب كنند توانايي ادارة جنگ را خواهند داشت. آن روزها برتري هوايي با ما بود و جاي جولان هواپيماهاي عراقي در داخل كشور وجود نداشت و اگر هم مي‌آمدند با تلفات زيادي برمي‌گشتند.» وي با اشاره به حمايت نظامي و اطلاعاتي كشورهاي ديگر از عراق، گفت: «بعضي از شبها لازم بود كه ساعت 11 شب پرواز گشت‌زني انجام دهيم و ساعت 7 صبح به زمين مي‌نشستيم. در همان فضاي آرام و سكوت شب، 2 - 3 بار سوخت‌گيري هوايي مي‌كرديم تا اين زمان را پر كنيم. گاهي بايد نماز صبح را در هواپيما مي‌خوانديم و بايستي با خاك كف پايمان تيمم مي‌كرديم. من حلاوت و شيريني راز و نياز با خدا در آن لحظات را در هيچ لحظه‌اي حس نكرده‌ام. انسان حس مي‌كند با خداي خودش ارتباط تنگاتنگ دارد و اين زيبايي و حلاوت چيزي استثنايي است. به اعتقاد من، خلبان هنرمند نقاشي است كه بومش همة آسمان و قلمش، هواپيماست. خلبان اين قلم را در بوم آسمان مي‌گرداند و هر لحظه تصويري را در آسمان خلق مي‌كند. گاهي اين تصوير بر روي دشمن است كه شگفتي مي‌آفريند. آسمان با اين ويژگي‌ها شجاعت را به انسان هديه مي‌كند.» فرماندة نيروي هوايي ارتش افزود: «مواقعي كه روي خاك دشمن مي‌رفتيم، تيرهايي در تاريكي صبح به سمت هواپيما مي‌آمد و انسان فكر مي‌كرد كه اين تيرها باعث سقوط هواپيما مي‌شود؛ ولي تيرها به هواپيما اصابت نمي‌كردند. هيچ انگيزه‌اي هم براي انصراف از ماموريت يا تغيير مسير وجود نداشت. اينها از شجاعت نشات مي‌گيرد. در همة پروازها به رغم اينكه از توانايي‌هاي عراق زياد شنيده بوديم - مثلا دور شهر بغداد را دژ مستحكمي از پدافند هوايي درست كرده بودند يا كابلهايي‌ كشيده بودند و شبكه‌هاي پدافندي را در رينگ‌هاي مختلف درست كرده بودند - در سخت‌ترين شرايط به آسمان بغداد رفتيم و بيشترين آتش را هم ديديم ولي چيزي به ما اصابت نكرد و برگشتيم. در بازگشت از همان ماموريت، هواپيمايي ما را دنبال مي‌كرد و ما تلاش كرديم كه ارتفاعمان را پايين بياوريم و حالتي بگيريم كه او نتواند بر زدن ما تسلط داشته باشد. بعدها متوجه شديم كه آن هواپيماها به زمين اصابت كرد. ما در 10 متري زمين با سرعتي حدود هزار و 100 كيلومتر پرواز مي‌كرديم. اين سرعت و اين ارتفاع چيز عجيبي بود كه انسان بايستي ريسك‌پذيري داشته باشد كه با چنين سرعتي در چنين ارتفاعي پرواز كند. البته در يك برهه هم اصابت كابل‌هاي برق به بخشي از هواپيما باعث كنده شدن قسمتي از باكهاي هواپيما شد و جان سالم به در برديم و نشستيم. در حال پرواز نذر كرده بوديم وقتي برگشتيم خدمت امام (ره) برويم. البته در آن حال آية “و جعلنا من بين ايديهم سدا و من خوفهم سدا” را قرائت مي‌كرديم و همين آيه هم ما را حفظ كرد. وقتي برگشتيم در يك ديدار خصوصي در روز تولد امام(ره) خدمت ايشان رفتيم. امام(ره) تبسم خاصي بر چهره داشتند و با جملاتشان رضايت خود را از اين پرواز اعلام كردند. صحنه‌هايي از اين دست در طول جنگ زياد بود. مثل زماني كه شهيد دوران رفت و باعث جابجايي محل كنفرانس غير متعهدها شد.» پرديس افزود: «شهيد دوران او قبل از انجام پرواز گفته بود كه اگر هواپيمايش مورد اصابت پدافند دشمن قرار بگيرد حاضر نيست رنج اسارت را تحمل كند. لذا داخل هواپيما مي‌ماند و آن را به يكي از تأسيسات دشمن مي‌زند. گواه و شاهد اين ماجرا كابين عقب هواپيمايي است كه با ايشان بود و از همان هواپيما بيرون آمد.» وي تصريح كرد: «درايت و صبر امام(ره)، حفظ ميهن، نجات مردم و انگيزه‌هاي معنوي از جمله عواملي بودند كه باعث مي‌شد رزمندگان ما دست به چنين اعمالي بزنند.» ادامه دارد...