يك فعال مطبوعاتي گفت: براي كاستن از زمينه‌ها و عوامل ايجاد ناايمني و استمرار حيات مطبوعات مستقل، به گونه‌اي كه فعالان اين عرصه بتوانند از كمترين تضمين‌هاي شغلي و معيشتي براي اميدواري به ادامه‌ي زندگي حرفه‌اي خويش، برخوردار باشند، به هم انديشي نيازمنديم. به گزارش خبرنگار سياسي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) مجيد تولايي در چكيده مقاله‌ي خود با عنوان " يك پيشنهاد براي امروز و فردا" در همايش پژوهشي - تخصصي "مطبوعات در بستر جمهوري اسلامي ايران؛ ديروز، امروز چشم‌انداز آينده" - كه عصر روز پنجشنبه از سوي انجمن دفاع از آزادي مطبوعات در حسينيه‌ي ارشاد برگزار شد - اعتقاد خود را اين‌گونه بيان كرده است: حكايت ديروز و امروز مطبوعات در ايران ما، در مجموع حكايتي است نوستالوژيك. در جامعه‌ي كلنگي ما (به تعبير دكتر همايون كاتوزيان) غريب نيست اين حكايت و قرابتي دلادل دارد با ديگر حكايات در عرصه‌هاي سياست و اقتصاد و اجتماع و فرهنگ و ... در اوراق پيشيني و پسيني اين حكايت‌نامه‌ي قريب به دو سده‌اي، دوره‌هاي توالي فراز و فرود فراوان يافت مي‌شود؛ فرودهايي به درازناي چند دهه و فرازهايي خوش درخشش كه چونان دولتي مستعجل، ناچيز بخت و اندك مجال بوده‌اند. وي ادامه داده است: آن سان كه در دوران پس از انقلاب اسلامي مانند دوران پس از مشروطه تا آن زمان، مطبوعات و اهالي آن در مجال‌هايي چون 57 تا 60، 68 تا 72 و 76 تا 85 خوش درخشيدند و ليكن جملگي دولت مستعجل بودند. پيوستگي و درهم‌آميختگي دوره‌هاي فراز و فرود مطبوعات و كاميابي‌ها و ناكامي‌هاي فعالان اين عرصه و حرفه با روندها و دوره‌هاي متوالي بست و گشايش‌هاي سياسي، آن‌چنان روشن و به ويژه براي اهالي اين عرصه به حدي آشكار و قابل لمس و آزموده شده است كه نيازي به توضيح واضحات ندارد. از همين‌رو، مادام كه چنين است و بنابر واقعيات موجود مربوط به ويژگي‌هاي ساختارهاي حقوقي – سياسي متصلب محيط بر فضاي فعاليت و تحرك مطبوعاتي در كشور، چشم‌انداز روشن و دل گرم‌كننده‌اي براي آينده‌ي اين فعاليت‌ها و تحركات – دست كم براي مطبوعات مستقل غيرحكومتي – متصور نيست. اين استاد دانشگاه هدف از نگارش مقاله‌اي تحت عنوان " يك پيشنهاد براي امروز و فردا" از سوي خود را اين‌گونه بيان كرده است: دعوت به هم‌انديشي حول يك پيشنهاد به منظور فعاليت براي كاستن از زمينه‌ها و عوامل ايجاد ناايمني و استمرار حيات مطبوعات مستقل است. به گونه‌اي كه فعالان اين عرصه به مثابه‌ي بي‌پناه‌ترين شهروندان اين كشور، بتوانند از كمترين تضمين‌هاي شغلي و معيشتي براي اميدواري به ادامه‌ي زندگي حرفه‌اي خويش، برخوردار باشند. انتهاي پيام